Η δημοσκοπική παγίωση των ποσοστών των δύο μεγάλων κομμάτων σε χαμηλά επίπεδα οδηγεί πολλούς αναλυτές να μιλάνε για αδυναμία δημιουργίας κυβέρνησης, ενώ ορισμένοι σημειώνουν ότι η «απαξίωση και των δύο αχρηστεύει το βασικό μηχανισμό του κοινοβουλευτισμού». Ομολογούν, έτσι, ότι «ο κοινοβουλευτισμός» λειτουργεί μόνο στο βαθμό που δίνει κυβερνητικές πλειοψηφίες και η δυσαρέσκεια από το κόμμα της κυβέρνησης μεταγγίζεται στον άλλο πόλο, στην αξιωματική αντιπολίτευση. Καθόλου περίεργη άποψη για την «κοινοβουλευτική τους δημοκρατία». Οφείλουμε να ομολογήσουμε, εξόχως ειλικρινής και διδακτική. Γιατί λειτουργεί ως μηχανισμός υποταγής του λαού στην εκμετάλλευση.

Μπροστά σε αυτές τις εξελίξεις, η άρχουσα τάξη στέλνει πολλαπλά μηνύματα. Από τη μια, απευθυνόμενη προς το πόπολο, σηκώνει το βούρδουλα της «ακυβερνησίας», ενώ, μιλώντας προς τις ηγεσίες των δύο κομμάτων, τις καλεί να σταματήσουν τις κοκορομαχίες και να συναινέσουν. Μόνο που οι εργαζόμενοι, τα λαϊκά στρώματα τίποτα δεν κέρδισαν από τις μακρές περιόδους σταθερών κυβερνητικών πλειοψηφιών, κανένα όφελος δεν είχαν από την απρόσκοπτη λειτουργία του «μηχανισμού του κοινοβουλευτισμού» και την εναλλαγή στην κυβέρνηση ΝΔ και ΠΑΣΟΚ.

Η «κυβερνητική σταθερότητα», για την οποία σήμερα ανησυχούν στα υψηλά κλιμάκια, μεταφράστηκε σε σταθερή αντεργατική πολιτική. Εγινε σταθερή μακροχρόνια πολιτική υπονόμευσης των ασφαλιστικών δικαιωμάτων, πολιτική εξολόθρευσης της μικρομεσαίας αγροτιάς. Οι σταθερές κυβερνήσεις του δικομματισμού οδήγησαν στην ανασφάλεια εκατοντάδες χιλιάδες νέους, που περιφέρονται με ακριβοπληρωμένα πτυχία στις στενωπούς της ανεργίας και της απασχολησιμότητας. Η «ασφάλεια» στην πολιτική, που εξασφαλίστηκε μέσω των κυβερνητικών πλειοψηφιών, οδήγησε στην ανασφάλεια χιλιάδες μικρομεσαίους, που γονατίζουν μπροστά στις πολυεθνικές ελέω «ελεύθερης αγοράς» και ανταγωνισμού. Οι σταθερές κυβερνήσεις τους μια ασφάλεια έδωσαν: Την απρόσκοπτη κερδοφορία του μεγάλου κεφαλαίου και τη συσσώρευση αμύθητου πλούτου σε μια χούφτα επιχειρήσεις.

Γι' αυτό οι εργαζόμενοι τίποτα δεν έχουν να φοβηθούν από τον μπαμπούλα της «ακυβερνησίας». Το αντίθετο. Πρέπει ακόμα πιο αποφασιστικά να ξεκόψουν από το δικομματισμό. Να μεγαλώσουν τα «κυβερνητικά αδιέξοδα» του συστήματος. Να οδηγήσουν σε εκλογική πανωλεθρία τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, και στις ευρωεκλογές, και στις βουλευτικές εκλογές όποτε γίνουν. Να μεγαλώσουν το ρήγμα που έχει διαμορφωθεί στις κορυφές, ματαιώνοντας, ταυτόχρονα, όλα τα σενάρια μπαζώματος του ρήγματος, μέσα από το ενδεχόμενο εκλογικών συνεργασιών με μικρότερα κόμματα, τα οποία φαίνονται διαθέσιμα προς τούτο.

Γιατί όσο στις κορυφές μεγαλώνει η αβεβαιότητα, όσο χάνονται τα λαϊκά ερείσματα, ακόμα και η ανοχή στην αντιλαϊκή πολιτική, τόσο θα βρίσκεται σε καλύτερη θέση ο λαός, τόσο θα μεγαλώνουν οι δυσχέρειες στην εφαρμογή αντεργατικών μέτρων. Οι δυσκολίες του δικομματισμού είναι ευκαιρίες για το λαό. Ευκαιρίες για να δυναμώσει το ρήγμα της απαξίωσης, όχι μόνο απέναντι στα δύο μεγάλα κόμματα, αλλά στη συγκεκριμένη ταξική πολιτική υπέρ του μεγάλου κεφαλαίου.

Είναι καιρός, οι εργαζόμενοι, τα λαϊκά στρώματα να βγούνε στο προσκήνιο. Και αυτό σημαίνει να αμφισβητήσουν όχι μόνο το δικομματισμό, αλλά συνολικά το σύστημα που εξυπηρετεί την πλουτοκρατία και τα συμφέροντά της. Να χτυπήσουν το «θεριό» στην καρδιά του, βάζοντας στην ημερήσια διάταξη τις δικές τους ανάγκες, τα δικά τους ταξικά συμφέροντα. Ανάγκες και συμφέροντα που δεν μπορεί να εξυπηρετηθούν παρά με μια άλλη πολιτική, μια άλλη εξουσία, μέσα από τη συγκρότηση και άσκηση της λαϊκής οικονομίας, όπου οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα θα είναι οι πρωταγωνιστές.