«Η ανατροπή έχει μόλις αρχίσει».

Οποιος δεν ζει σ' αυτή τη χώρα μπορεί να δεχτεί σαν δεδομένη την παραπάνω δήλωση που επαναλαμβάνουν το ένα μετά το άλλο τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ όχι για να την πιστέψουν, αλλά για να πείσουν τους πνιγμένους που απ' τα μαλλιά τους πιάνονται, καλλιεργώντας μια νέα αυταπάτη. Πιο προσγειωμένα ένας από τους αναλυτές (ο Ν. Ξυδάκης στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ), καταγράφει την αύξηση της εκλογικής επιρροής του ΣΥΡΙΖΑ ως «ανάδυση του ευρωαριστερού ΣΥΡΙΖΑ στις παρυφές της εξουσίας με ειρηνικά μέσα» και συμπληρώνει: «αίτημα δεν είναι η βίαιη ανατροπή του καπιταλισμού». Παρομοιάζει τον ΣΥΡΙΖΑ με το PCI του Μπερλιγκουέρ (δηλαδή το πάλαι ποτέ Κομμουνιστικό Κόμμα Ιταλίας με τη στρατηγική του ιστορικού συμβιβασμού, δηλαδή της ταξικής συνεργασίας) διαπιστώνοντας, όμως, παράλληλα με πίκρα ότι τελικά το PCI «μεταμορφώθηκε, χάθηκε». Γιατί πράγματι ήθελε συμμετοχή σε αστικές κυβερνήσεις αλλά δεν το έβαζαν και άλλαξε και τον τίτλο για να αντιστοιχηθεί με αυτό που ήταν. Εγινε «Δημοκρατικό Κόμμα».

Ανάμεσα στην υπαρκτή αλλαγή του πολιτικού σκηνικού, όπως αποτυπώνεται στο εκλογικό αποτέλεσμα, δηλαδή στο γεγονός ότι τα δύο κόμματα ΠΑΣΟΚ-ΝΔ δεν μπορούν να εναλλάσσονται στην κυβέρνηση και στην ανατροπή πολιτικής, υπάρχει χάος. Ο συσχετισμός δύναμης ανάμεσα στα μονοπώλια και το λαό παραμένει σε βάρος του λαού. Κι αυτός ο συσχετισμός δεν ανατρέπεται ποτέ μέσα από μια εκλογική μάχη. Το παράδειγμα με το PCI που χρησιμοποιεί ο αρθρογράφος είναι χαρακτηριστικό. Αφορά ένα κόμμα που είδε τα εκλογικά του ποσοστά να αγγίζουν το 42% και παρ' όλα αυτά, όχι μόνο δεν είδε την κυβερνητική εξουσία, αλλά, αντίθετα διαλύθηκε εις τα εξ ων συνετέθη, μετασχηματισμένο σε τέτοιο βαθμό που οι ηγέτες του να πρωτοστατούν στις αποφάσεις για τους ΝΑΤΟικούς βομβαρδισμούς στη Γιουγκοσλαβία. Το κλειδί για μια τέτοια εξέλιξη, δηλαδή η περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ που πρόβαλε ως διέξοδο την κυβέρνηση της αριστεράς, σημαίνει κυβέρνηση που δεν υπηρετεί το λαό, αφού την εξουσία και την ιδιοκτησία των επιχειρήσεων την έχουν οι καπιταλιστές. Μια τέτοια θέση καλλιεργεί αυταπάτες στην εργατική τάξη, την αφοπλίζει στη μάχη που πρέπει να δίνει για να αφαιρέσει την εξουσία από τους καπιταλιστές.

Μιλούν για ανατροπή, αλλά αυτή η ανατροπή δεν είναι ανατροπή σε όφελος του λαού, αφού ούτε ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου έχουμε με το εκλογικό αποτέλεσμα, ούτε ανατροπή στο επίπεδο της οικονομίας. Η ιδιοκτησία παραμένει στους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους, η εξουσία συνεχίζει να είναι στα χέρια των αστών και το μόνο που ανιχνεύουν είναι μια κυβέρνηση για να τα διαχειριστεί. Αμφισβήτηση ως το επίπεδο της ανατροπής σημαίνει κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, πολιτικά συμβαίνει με την οργάνωση της εργατικής τάξης στο δικό της κόμμα, το Κομμουνιστικό, και την πάλη της για να πάρει η ίδια την εξουσία. Αυτή η πάλη είναι διαρκής, δεν περιορίζεται στο χρονικό διάστημα μιας προεκλογικής περιόδου, διεξάγεται καθημερινά, κύρια μέσα στους χώρους δουλειάς για το κέρδισμα των συνειδήσεων των εργατών ως το επίπεδο της απόφασής τους να πάρουν στα χέρια τους τα μέσα παραγωγής, να αφαιρέσουν και πολιτικά την εξουσία από τους καπιταλιστές.

Κανένα τέτοιο αποτέλεσμα δεν έχουμε σήμερα. Οι σχέσεις κεφαλαίου - εργασίας δεν έχουν αλλάξει. Το γεγονός ότι αλλάζει εκλογικά η σειρά κατάταξης μεταξύ των αστικών κομμάτων και ότι στο κυβερνητικό κάδρο μπαίνουν και οι δυνάμεις του οπορτουνισμού (οι δυνάμεις, δηλαδή, που μεταφέρουν μέσα στο εργατικό κίνημα την ιδεολογία της αστικής τάξης) δεν συνιστά ανατροπή ούτε καν στο επίπεδο της πολιτικής. Η βασική αντίθεση κεφαλαίου - εργασίας επιχειρείται να αντικατασταθεί με το ψευδεπίγραφο μνημόνιο - αντιμνημόνιο όπου στον καθένα από τους δύο πόλους μπορούν να χωρέσουν οι πλέον ετερόκλητες ταξικά δυνάμεις. Το πανηγύρι για τον «δικομματισμό που πέθανε» συνοδεύεται από γλέντια για τον διπολισμό που έρχεται σα νέος φερετζές να καλύψει την βασική αντίθεση κεφαλαίου - εργασίας, η οποία παραμένει αδιατάρακτη.