«ΡΙΚΟΜΕΞ, ΦΑΡΑΝ, ΦΟΥΡΛΗΣ, ΠΑΠΟΥΤΣΑΝΗΣ... Εκεί χτύπησε στο ψαχνό ο φονικός σεισμός. Εργοστάσια σωριάστηκαν σαν να ήταν ψεύτικα και μετατράπηκαν σε ομαδικούς τάφους. Το μεροκάματο πληρώθηκε όχι μόνο με ιδρώτα, όπως κάθε μέρα, αλλά με τρόμο ασύλληπτο και αίμα». Αυτά γράφαμε, στην ίδια ακριβώς στήλη, δύο εικοσιτετράωρα μετά το φονικό σεισμό της 7ης Σεπτέμβρη '99. Μέσα, μάλιστα, από τον κουρνιαχτό των ερειπίων, τις οιμωγές του πόνου, αλλά και κάποιες δόσεις παραπληροφόρησης, δε διστάσαμε να καταλογίσουμε ευθύνες στους πραγματικούς ενόχους. Γιατί ο ένοχος είχε και έχει ταυτότητα. Ηταν και είναι «η αδηφαγία του κεφαλαίου που σε τέτοιες στιγμές -σημειώναμε- δεν αποδεικνύει μόνο την εγκληματική του αδιαφορία για τη ζωή του εργάτη, αλλά τον ίδιο τον παραλογισμό του μπροστά στο βωμό του κέρδους».
Δέκα μήνες μετά το «έγκλημα», όπως το χαρακτήριζαν σχεδόν όλοι τότε, το έγκλημα συνεχίζεται. Ο ένοχος, γνωστός από τότε, αλλά σήμερα ελεύθερος και εξαγνισμένος από το χρόνο, αλλά κυρίως από ένα σύστημα συγκάλυψης, επιστρέφει και προκαλεί. Η «Φαράν», κάτω από τα ερείπια της οποίας, άφησαν την τελευταία τους πνοή οχτώ εργάτες, με καταχώρισή της στον Τύπο, ευχαριστεί τις ασφαλιστικές εταιρίες για την αποζημίωση ύψους 1.200.000.000 δραχμών που κατέβαλαν για την αποκατάσταση των ζημιών. Βέβαια, δεν μπορούν ν' απευθύνουν «ευχαριστίες» προς τους εργοδότες και την πολιτεία, οι οικογένειες των οχτώ νεκρών, που εισέπραξαν κάποια ψίχουλα για το χαμό των ανθρώπων τους. Δεν μπορούν να πούνε τα ίδια, οι τραυματισμένοι εργάτες και οι 70 απολυμένοι της εταιρίας.
Πράγματι, ο σεισμός, οι θεομηνίες, δεν επιλέγουν θύματα. Η φύση δεν κάνει κοινωνικές διακρίσεις. Και όμως: Ενώ τ' αφεντικά της «Φαράν» μετρούν στα ταμεία τους τον πακτωλό των αποζημιώσεων, οι εργάτες της επιχείρησης, 10 μήνες μετά, μετρούν τον πόνο, την αναλγησία, την υποκρισία και την αβεβαιότητα της ανεργίας. Γι' αυτούς ο εφιάλτης του σεισμού δεν τέλειωσε.
Αλλά τις οικογένειες των νεκρών, τους τραυματίες και τους 70 απολυμένους δεν τους ξέχασε μόνο ο εργοδότης. Τους ξέγραψε από τα τεφτέρια της και η κυβέρνηση. Τότε, μέσα στον κουρνιαχτό του σεισμού, η κυβέρνηση έσπευσε να δώσει εγγυήσεις για αποκατάσταση των πληγέντων. Να ζητήσει ευθύνες και να πλειοδοτήσει στη φραστική καταδίκη των υπευθύνων. Ο ίδιος ο πρωθυπουργός δε δίστασε να μιλήσει για «μαφιόζικη συμπεριφορά», γι' αυτούς που κατασκεύασαν ή επέτρεψαν να κατασκευαστούν τα εργοστάσια - «φέρετρα». Αλλά αν είναι «μαφιόζοι» αυτοί που έφτιαξαν τέτοια εργοστάσια και έβαζαν εργάτες εκεί μέσα να τους ξεζουμίζουν, τι είναι η πολιτική ηγεσία εκείνη, που δέκα ολόκληρους μήνες μετά το σεισμό, αφήνει τους μαφιόζους να συνεχίζουν ανενόχλητοι το επιχειρηματικό τους έργο;
Πώς θα χαρακτηρίσουμε την πολιτική και τους πολιτικούς που αφήνουν τη διαδικασία απόδοσης ευθυνών να σέρνεται; Που, ενώ από τον περασμένο Οκτώβρη, στα χέρια της Δικαιοσύνης βρίσκεται τεχνική έκθεση της ακαταλληλότητας του εργοστασίου της «Φαράν», μέχρι σήμερα δεν έχει γίνει τίποτα;
«Οταν το κέρδος πρωτεύει - ο άνθρωπος περισσεύει», κραύγαζε ο υπέρτιτλος της εφημερίδας μας, δυο μέρες μετά το σεισμό. Και είχε δίκιο. Οι εξελίξεις γύρω από τη «Φαράν» το επιβεβαιώνουν.
Feeds
