Η αποσυσπείρωση του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, η απότομη εγκατάλειψή τους από πλατιά λαϊκά στρώματα που θίγονται από την πολιτική τους, ανησυχούν το αστικό σύστημα, που έχει να αντιμετωπίσει από τη μια τη λαϊκή δυσαρέσκεια που μεγαλώνει και από την άλλη την κρίση που βαθαίνει στην Ελλάδα και την ΕΕ. Το ΚΚΕ έγκαιρα αποκάλυψε την προσπάθεια αναμόρφωσης του πολιτικού σκηνικού, με στόχο να αποτραπεί η ριζοσπαστικοποίηση της λαϊκής αγανάκτησης και να διασφαλιστεί ότι θα προχωρήσει απρόσκοπτα ο πυρήνας των αντιδραστικών ανατροπών που έχει ανάγκη το κεφάλαιο. Προϋπόθεση γι' αυτό είναι να αντικατασταθεί με αποτελεσματικότητα η δικομματική εναλλαγή, που ήταν έως σήμερα το βασικό εργαλείο στη διαχείριση της αστικής εξουσίας.

Η διαδικασία αυτή, που ξεκίνησε εδώ και καιρό, κλιμακώνεται στο φόντο των εκλογικών αποτελεσμάτων. Η αστική τάξη επιχειρεί από τη μια να αναπαλαιώσει τη σοσιαλδημοκρατία, για να συγκρατήσει εντός των τειχών λαϊκούς ανθρώπους που αηδίασαν από το ΠΑΣΟΚ και δείχνουν τάσεις χειραφέτησης από την πολιτική του. Καθοριστικός σ' αυτή την κατεύθυνση είναι ο ρόλος που επιφυλάσσουν στον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Με «αριστερή» φρασεολογία, αλλά με πρόγραμμα καραμπινάτης σοσιαλδημοκρατίας, ο ΣΥΡΙΖΑ γίνεται ο υποδοχέας της αγανάκτησης ανθρώπων που αναζητούν διέξοδο, αλλά δεν έχει ωριμάσει ακόμα στο μυαλό τους η αναγκαιότητα της συνολικής ρήξης με το κεφάλαιο και τα κόμματά του. Ο ΣΥΡΙΖΑ αναλαμβάνει με αυταπάτες και χίμαιρες να εγκλωβίσει τη δυσαρέσκειά τους.

Ο άλλος πόλος που διαμορφώνεται είναι αυτός της κεντροδεξιάς διαχείρισης, δοκιμασμένος και αυτός στην υπόλοιπη Ευρώπη, είτε σε κυβερνήσεις συνεργασίας όμορων κομμάτων, είτε σε συγκυβέρνηση με τη σοσιαλδημοκρατία. Κοινός παρονομαστής όλων των κομμάτων που συμμετέχουν σήμερα στην ανασύνθεση του πολιτικού σκηνικού, είναι η αφοσίωσή τους στην ΕΕ και στο ευρώ, όπως και η θέση τους απέναντι στις συμφωνίες με την τρόικα, για τις οποίες όλοι ζητάνε αναδιαπραγμάτευση, ανεξάρτητα από τις παραλλαγές που το κάνει ο καθένας. Ακόμα και ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, που ζητάει καταγγελία του μνημονίου, δηλώνει έτοιμος να διαπραγματευτεί με την τρόικα για τα περαιτέρω, να αναδιαπραγματευτεί δηλαδή και αυτός την υπάρχουσα συμφωνία.

Τι έχει να κερδίσει ο λαός από μια τέτοια αναμόρφωση του πολιτικού σκηνικού, την οποία μάλιστα προσπαθούν να του τη σερβίρουν σαν κοσμογονία τάχα και ανατροπή; Τίποτα απολύτως. Αντίθετα, θα βγει διπλά χαμένος αν παραπλανηθεί και πέσει στην παγίδα που του στήνουν, ακριβώς επειδή τον φοβούνται και υπολογίζουν τη δύναμή του. Κάθε μικρό ή μεγάλο εμπόδιο που βάζει ο λαός στην προσπάθειά τους από την πίσω πόρτα να σύρουν την αγανάκτησή του ξανά στο μαντρί της διαχείρισης, ισοδυναμεί με εμπόδιο στα μέτρα που ετοιμάζουν σε βάρος του. Ανεξάρτητα από το τι ψήφισε και από το πώς θα καταλήξουν τα παζάρια για το σχηματισμό κυβέρνησης, ο λαός πρέπει τώρα να πάρει τα μέτρα του. Να αντιστοιχήσει τη δυναμική που σηματοδοτεί η χειραφέτηση από το δικομματισμό με ένα κίνημα ρωμαλέο και ταξικό, που θα μπορεί να αποκρούει τα χειρότερα και να αποσπά ορισμένες κατακτήσεις, παλεύοντας για ριζικές αλλαγές, που θα φτάνουν μέχρι το επίπεδο της εξουσίας.