«Φταίει το κράτος ή η εταιρεία» για το δυστύχημα στα Τέμπη, αναρωτιούνται ορισμένοι «πονηρά», πετώντας στάχτη στα μάτια για τις αιτίες του δυστυχήματος και τον πραγματικό ένοχο: Το κράτος των ομίλων, των εταιρειών, που με οποιαδήποτε κυβέρνηση κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του για να στηρίξει τις επενδύσεις και την κερδοφορία τους, θυσιάζοντας τις ανάγκες, την ασφάλεια, ακόμα και τη ζωή του λαού.

Το κράτος αυτό, με κυβερνήσεις ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ - ΠΑΣΟΚ, είναι που «έσπασε» τον ΟΣΕ σε χίλια κομμάτια στο πλαίσιο της «απελευθέρωσης» και πούλησε τα φιλέτα σε ιδιώτες, για να εκμεταλλεύονται το μεταφορικό έργο. Αυτό το κράτος τούς παραχωρεί τις υποδομές, που η ανάπτυξη και η συντήρησή τους είναι πολύ κοστοβόρες και φορτώνονται εξολοκλήρου στον λαό.

Αυτό το κράτος διαμορφώνει το αντεργατικό πλαίσιο για να απασχολούν οι ιδιώτες με όρους γαλέρας τους εργαζόμενους στους σιδηρόδρομους. Με τους ίδιους όρους απασχολεί βέβαια και τους εργαζόμενους στις δικές του σιδηροδρομικές εταιρείες, για να μειώνονται οι κρατικές δαπάνες και να αυξάνονται οι επιδοτήσεις και τα προνόμια στους επενδυτές.

Αυτό το κράτος επιδοτεί τις εταιρείες στον σιδηρόδρομο για την ...άγονη γραμμή Αθήνα - Θεσσαλονίκη με εκατομμύρια ευρώ, ενώ δεν δαπανά ούτε τα μισά από τα στοιχειωδώς αναγκαία για τη συντήρηση του δικτύου.

Αυτό το κράτος, που κατέχει την πλειοψηφία των μετοχών στον ΟΣΕ, τον λειτουργεί με τους ίδιους νόμους του κέρδους που λειτουργεί και η ιδιωτικοποιημένη ΤΡΑΙΝΟΣΕ, προκειμένου να κοστίζει όσο το δυνατόν λιγότερο και να αποδίδει όσο το δυνατόν περισσότερα στους μετόχους της.

Αυτό το κράτος έχει μετατρέψει τις Μεταφορές σε «διαμπερές» πεδίο δράσης για ισχυρούς ομίλους, που αναλαμβάνουν δουλειές στο σιδηροδρομικό δίκτυο μέσα από ΣΔΙΤ και εργολαβίες. Οπως αυτή για τη συντήρηση του παλιού και την επέκταση του νέου δικτύου, που γίνεται με μια σύμβαση - γίγαντα του κράτους με κατασκευαστικούς ομίλους και με «προίκα» τα κονδύλια του Ταμείου Ανάκαμψης.

Αυτό το κράτος υπηρετεί και προωθεί τον στρατηγικό σχεδιασμό ανάδειξης της Ελλάδας σε κόμβο μεταφορών, για τα συμφέροντα της αστικής τάξης και όχι του λαού. Εξασφαλίζοντας γρήγορες και με χαμηλό κόστος μεταφορές εμπορευμάτων. Αυτό προβλέπουν οι Οδηγίες και οι κατευθύνσεις της ΕΕ, που δίνουν βάρος στην ανάπτυξη του εμπορικού έργου προς όφελος των ομίλων.

Ας σκεφτούμε ότι για να φτάσει κανείς από τον Εβρο στη Θεσσαλονίκη αυθημερόν, δεν υπάρχει τρένο, αλλά η ανάπτυξη του σιδηροδρομικού δικτύου στην περιοχή γίνεται με καταιγιστικούς ρυθμούς, για να μεταφέρουν εμπορεύματα και πολεμικό υλικό οι ΝΑΤΟικοί «σύμμαχοι» από τα λιμάνια της Αλεξανδρούπολης και της Καβάλας.

Αυτό το κράτος, το κράτος του κεφαλαίου, δεν είχε και δεν έχει ταμπού. Με την ίδια ευκολία που ιδιωτικοποιεί τομείς της οικονομίας, με την ίδια ευκολία τους «επανακρατικοποιεί», για να μεταφέρει από άλλο δρόμο το κόστος στον λαό και να ξαναμοιράσει μετά την πίτα.

Αυτό το κράτος, το αντιλαϊκό, που είναι νύχι - κρέας με τους επιχειρηματικούς ομίλους και πάνω εκεί ανθίζουν τα όποια φαινόμενα ρεμούλας, διαπλοκής και διαφθοράς, υπερασπίζονται και όσοι σήμερα κλείνουν πονηρά το μάτι στην επανακρατικοποίηση του σιδηρόδρομου, που θα λειτουργεί με όρους κόστους - οφέλους σε μια «απελευθερωμένη» αγορά, «μασκαρεμένος» σε «δημόσιο φορέα».

Ο σιδηρόδρομος μπορεί να αποτελέσει ένα σύγχρονο, γρήγορο, ασφαλές και φτηνό μέσο μετακίνησης του λαού και μεταφοράς προϊόντων σε όλη τη χώρα. Αυτό προϋποθέτει όμως «απελευθέρωση» από τις ράγες του κέρδους, προϋποθέτει μεταφορές και υποδομές με κριτήριο την ικανοποίηση των διευρυμένων λαϊκών αναγκών, αξιοποιώντας όλα τα σύγχρονα επιτεύγματα της τεχνικής και της τεχνολογίας, ενταγμένες στον κεντρικό επιστημονικό σχεδιασμό της οικονομίας, στηριγμένο στην κοινωνική ιδιοκτησία.

Σε τέτοιες ράγες πρέπει να «τρέξει» η πάλη του λαού, μπαίνοντας ο ίδιος στη θέση του μηχανοδηγού της κοινωνίας, για να μην εκτροχιάζονται τα δικαιώματα και οι ανάγκες του.