Τρίτη 8 Γενάρη 2008
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 4
ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ

Το «μπαράζ» των απολύσεων

Ενα «μπαράζ» απολύσεων εργαζομένων βρίσκεται σε εξέλιξη, το τελευταίο διάστημα κι ιδιαίτερα στις μέρες των γιορτών, που συμπίπτουν, χρονικά, με το «λογιστικό κλείσιμο» του περασμένου έτους από τις επιχειρήσεις. Εκατοντάδες εργατοϋπάλληλοι πετιούνται, σαν «στυμμένες λεμονόκουπες», στον Καιάδα της ανεργίας. Αν διαβάζει κάποιος καθημερινά τον «Ριζοσπάστη» - γιατί, μόνο η εφημερίδα μας ασχολείται συνεχώς και δημοσιεύει αυτά τα θέματα - θα διαπιστώσει ότι δεν υπάρχει μέρα που να μη «σχολάει» εργαζόμενους κάποια επιχείρηση. Οι εργοδότες απολύουν σωρηδόν και αδιακρίτως, χωρίς κανέναν ενδοιασμό, δίχως να δίνουν, πουθενά, λογαριασμό. Στη «φούρια» τους να «τελειώνουν» με όσους θεωρούν πως δεν τους χρειάζονται πια στη δούλεψή τους, δεν υπολογίζουν τίποτα, καταπατούν κατοχυρωμένα εργατικά και συνδικαλιστικά δικαιώματα, παραβιάζοντας κι αυτή ακόμα τη λειψή εργατική νομοθεσία.

Η εργοδοτική ασυδοσία είναι, βεβαίως, προϊόν του καπιταλιστικού συστήματος που στηρίζεται και στηρίζει την ταξική εκμετάλλευση. Και, φυσικά, οι επιχειρηματίες ενεργούν, μ' αυτόν τον αυθαίρετο, τρομοκρατικό και, εν πολλοίς, παράνομο ακόμη και με τους δικούς τους νόμους τρόπο, στηριζόμενοι στις πλάτες της πολιτικής εξουσίας, η οποία υφίσταται και λειτουργεί, αποκλειστικά και μόνο, για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων του κεφαλαίου. Είναι, λοιπόν, η πολιτική των αστικών κυβερνήσεων, η οποία επιτρέπει, αν δεν ωθεί κιόλας, τους εργοδότες να μετατρέπονται σε «κίλερ», που εκτελούν, «εν ψυχρώ», τους εργάτες. Η ίδια πολιτική που, μέσα και από τη νομοθεσία, προωθεί την ανατροπή των εργασιακών σχέσεων, με την κατάργηση των βασικών εργατικών και εργασιακών δικαιωμάτων. Που καταργεί τη μόνιμη και σταθερή δουλιά και επιβάλλει τη μερική απασχόληση και, γενικότερα, τις ελαστικές σχέσεις εργασίας.

Στην εργοδοτική «λύσσα» εναντίον τους, οι εργαζόμενοι δεν έχουν ν' αντιπαραθέσουν παρά μόνο την ταξική πάλη τους. Το αφόρητο κλίμα εκφοβισμού και τρομοκρατίας που επικρατεί, σήμερα, στους χώρους δουλιάς, απειλώντας να «πνίξει» κάθε σκέψη για αντίσταση και να οδηγήσει σε παραλυτική υποταγή, δεν αντιμετωπίζεται παρά με την αγωνιστική συσπείρωση στα ταξικά συνδικάτα, την οργάνωση, την ανάπτυξη και το συντονισμό των ταξικών αγώνων. Οδηγός σ' αυτή την αγωνιστική πορεία είναι το ΠΑΜΕ, που, ως ο μόνος εκφραστής του ταξικού εργατικού κινήματος και «ορκισμένος» αντίπαλος του συνδικαλισμού της ταξικής συναίνεσης και υποταγής, μπορεί να οργανώσει σωστά, να συντονίσει αποτελεσματικά και να δώσει προοπτική στην ταξική πάλη. Σ' αυτή την κατεύθυνση κινούνται και τα συλλαλητήρια στις 22 του Γενάρη για την Κοινωνική Ασφάλιση και τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας.

Ομως, όπως έχει διαμορφωθεί η κατάσταση, οι μεμονωμένοι αγώνες των εργαζομένων δεν αρκούν για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων τους. Χρειάζεται, αφενός κάθε πρόβλημα, όπως αυτό των απολύσεων, να γίνεται υπόθεση όλων των τμημάτων της εργατικής τάξης, αφετέρου να συντονίσει την πάλη της με τα άλλα λαϊκά στρώματα, με κοινό στόχο την ανατροπή της συνολικής αντιλαϊκής πολιτικής και την εφαρμογή μιας άλλης, υπέρ των συμφερόντων του εργαζόμενου λαού. Κι αυτό προϋποθέτει την αλλαγή των πολιτικών συσχετισμών, σε βάρος των κομμάτων της αστικής τάξης και υπέρ του ΚΚΕ, ώστε ν' ανοίξει ο δρόμος για την ανάδειξη της Λαϊκής Εξουσίας. Ενας δρόμος που φαίνεται δύσκολος, αλλά δεν είναι γιατί η λαϊκή δύναμη είναι ανεξάντλητη. Και, βεβαίως, αυτός ο δρόμος είναι και η μόνη επιλογή.


Παύλος ΡΙΖΑΡΓΙΩΤΗΣ



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ