Ενας ακόμα κρίκος στην αλυσίδα των τόσων άλλων κρουσμάτων αυταρχισμού, αντιδημοκρατικής πρακτικής και, τελικά, τρομοκρατικής στόχευσης στη δημόσια ζωή, ήρθε να προστεθεί, χτες, με την επίθεση των πληρωμένων μπράβων - τραμπούκων ιδιωτικής εταιρίας «σεκιούριτι» κατά εκπροσώπων του Εργατικού Κέντρου Πειραιά. Των εκπροσώπων των εργαζομένων δηλαδή, που, άκουσον - άκουσον, τόλμησαν να διαμαρτυρηθούν και απαιτήσουν από την ιδιοκτησία της εταιρίας να σεβαστεί αυτονόητα εργασιακά δικαιώματα των εκατοντάδων απασχολούμενων. Πλήρωσαν έτσι, την... αποκοτιά τους από τους μπράβους της ιδιοκτησίας -στην οποία, μάλιστα, προσφέρουν τις υπηρεσίες τους και πρώην ανώτατοι αξιωματικοί της ΕΛΑΣ (και νυν συνταξιούχοι;). Ενώ, μαζί και με όσους άλλους τόλμησαν να ζητήσουν εξηγήσεις και να διαμαρτυρηθούν για τη βάναυση αυτή συμπεριφορά, οδηγήθηκαν από το επίσημο, πια, κράτος στο Αυτόφωρο για τα περαιτέρω...

Την ίδια ώρα, ένα άλλο αποκαλυπτικό περιστατικό έρχεται να συμπληρώσει την πραγματικότητα: Στα Ελληνικά Πετρέλαια, η διορισμένη κυβερνητική διοίκηση έσπευσε να απαγορεύσει σε αντιπροσωπεία του ΚΚΕ να συναντηθεί με τους εργαζόμενους στην επιχείρηση, για να μιλήσει μαζί τους! Το γεγονός πως η διορισμένη κυβερνητική διοίκηση επικαλέστηκε πως, τάχα, αυτό ισχύει για όλα τα κόμματα και όχι μόνο για το ΚΚΕ δεν μπορεί να υποβαθμίσει τις ευθύνες της ούτε τις ευθύνες της κυβέρνησης.

Τα όσα, λοιπόν, κρούσματα αυταρχισμού σημειώνονται - ξεκινώντας από τη βιομηχανία των αγροτοδικείων, τα μαθητοδικεία, τις δίκες και καταδίκες εργαζομένων που αγωνίζονται- δεν είναι συγκυριακά φαινόμενα. Οπως δεν είναι τυχαία τα φαινόμενα χαφιεδισμού σε βάρος του αγωνιστικού μαζικού εργατικού, του αντιπολεμικού κινήματος κλπ. Είναι αποτέλεσμα και κατεύθυνση της ίδιας της κυβερνητικής πολιτικής. Γιατί χωρίς αντιδημοκρατικά - αυταρχικά μέτρα δεν είναι δυνατόν να τρομοκρατηθούν οι εργαζόμενοι και να υποταχθούν στην πολιτική των αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων και του ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας, της καρατόμησης εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων τους κλπ. Και όσο αυτή η αντιλαϊκή πολιτική εντείνεται, τόσο χρειάζεται η ένταση της τρομοκρατίας για να περάσει αυτή η πολιτική.

Είναι γνωστό πολύ καλά στους εργαζόμενους πως η δημοκρατία δεν έχει μπει μέσα στα εργοστάσια και τους άλλους χώρους δουλιάς. Τα δικαιώματα των εργαζομένων, ουσιαστικά, σταματάνε έξω από την πύλη των εργοστασίων... Αλλά γίνεται πλέον ανησυχητικό, τώρα, το γεγονός ότι το μεγάλο ιδιωτικό κεφάλαιο, όλο και πιο προκλητικά το τελευταίο διάστημα, επιδίδεται σε ανοιχτές τρομοκρατικές πράξεις σε βάρος των εργαζομένων και του εργατικού κινήματος. Κι αυτό, φυσικά, έχει να κάνει με την ίδια την κυβερνητική πολιτική που ενθαρρύνει την εργοδοτική αυθαιρεσία.

Η κυβέρνηση, βεβαίως, αναλαμβάνει βαρύτατες ευθύνες για την πρακτική αυτή και γιατί υποθάλπει και στηρίζει την εργοδοτική ασυδοσία και αυτό πρέπει να το πληρώσει. Ομως, είναι ευθύνη όλων των εργαζομένων, όχι μόνον των συγκεκριμένων επιχειρήσεων αλλά γενικότερα, να αντιπαρατεθούν αποφασιστικά, μαζί με τις αντιλαϊκές πολιτικές και με τις αντιδημοκρατικές πρακτικές. Με το δικό τους Λαϊκό Μέτωπο να δώσουν απάντηση στην πολιτική και πρακτική του μετώπου εργοδοσίας- κυβέρνησης, υπερασπιζόμενοι τα λαϊκά συμφέροντα.