Πριν από όχι και τόσο πολύ καιρό, οι προοδευτικοί επέμεναν ότι το σοβαρότερο οικονομικό πρόβλημα των ΗΠΑ ήταν η εισοδηματική ανισότητα. Τώρα, οι κρίσεις είναι πιο άμεσες: Ο δείκτης ανεργίας στο 9,8%, το χαώδες δημοσιονομικό έλλειμμα. Ομως, το ζήτημα της ανισότητας δεν εξαλείφθηκε. Τα πιο πρόσφατα στοιχεία δείχνουν ότι το χάσμα ανάμεσα στους πλουσιότερους Αμερικανούς και όλους τους υπόλοιπους διευρύνθηκε - αντί να συρρικνωθεί (...) Εκθεση των Bank of America/Merrill Lynch τον Αύγουστο έδειχνε ότι οι μεσαίου εισοδήματος Αμερικανοί, υπερχρεωμένοι με στεγαστικά δάνεια, θα πρέπει να περιμένουν πολύ περισσότερο από τους πλούσιους για την ανάκαμψη των οικονομικών τους. Το τοπίο αυτό θα θέσει σε δοκιμασία τον προοδευτισμό. Από τότε που εξελέγη πρόεδρος ο Ρόναλντ Ρέιγκαν, οι Δημοκρατικοί δεσμεύονται ότι το πρόγραμμά τους θα αντιστρέψει την ανισότητα που επικρατεί σταθερά από τη δεκαετία του '70 χωρίς να θυσιάσουν τον οικονομικό δυναμισμό των ΗΠΑ (...)

Οι προοδευτικοί πέρασαν δεκαετίες αφηγούμενοι μια πιο απλοποιημένη ιστορία, όπου οι συντηρητικοί φέρουν όλη την ευθύνη για τους στάσιμους μισθούς της μεσαίας τάξης και την εκτίναξη του πλούτου της ανώτερης. Επομένως, αν μια περίοδος κυριαρχίας των Δημοκρατικών δεν γεφυρώσει το χάσμα μεταξύ των πλουσίων και των υπολοίπων από εμάς, θα τεθεί ζήτημα σημαντικής αποτυχίας πολιτικής για τον σύγχρονο προοδευτισμό (...) Υπάρχει ένας τρόπος επιτυχούς πάταξης της εισοδηματικής ανισότητας από τους Δημοκρατικούς: Ν' αφήσουν απλώς την κυβέρνηση να μεγαλώσει. Αυτό είναι το μάθημα που παίρνουμε από τη δυτική Ευρώπη, όπου ο δημόσιος τομέας είναι μεγαλύτερος και η κατανομή των εισοδημάτων πολύ πιο ίση. Η ευρωπαϊκή εμπειρία δείχνει ότι συγκεκριμένες παρεμβάσεις πολιτικής μπορεί να έχουν μικρότερη σημασία σε βάθος χρόνου απ' όσο το ίδιο το μέγεθος του κράτους. Αν διοχετεύσεις αρκετά μεγάλο μέρος από το ΑΕΠ μιας χώρας μέσω γραφειοκρατίας, το χάσμα μεταξύ ανώτερης τάξης και υπολοίπων συνήθως συρρικνώνεται».

(ο Ross Douthat σε «The New York Times» / ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)