Τι άλλο να πουν ή να κάνουν οι ΗΠΑ, για να αποκαλυφτεί πως ουσιαστικά δικό τους σχέδιο εφαρμόζει η κυβέρνηση του Ισραήλ; Ποιος χρειάζεται άλλους μάρτυρες; Με τον κυνισμό που χειρίζονται τις εξελίξεις στη Μέση Ανατολή, μάλλον το αντίθετο δείχνουν να επιδιώκουν. Δηλαδή, να στείλουν μήνυμα τρομοκρατίας σε ολόκληρη την περιοχή και ταυτόχρονα στον κόσμο ολόκληρο, πως θα κάνουν αυτό που τους υπαγορεύει το ιμπεριαλιστικό συμφέρον και αλίμονο σε όποιον επιχειρήσει να σταθεί εμπόδιο... Με πιο απλά λόγια, «φωνάζει ο κλέφτης για να φοβηθεί ο νοικοκύρης...».

Οι διαθέσεις να ανάψουν «ξερά χόρτα» στη Μέση Ανατολή και να προκαλέσουν ανοιχτά όσες πιο πολλές φωτιές μπορούν είχαν φανεί ήδη από τον τρόπο προώθησης του «Οδικού Χάρτη». Οταν μετά η ισραηλινή κυβέρνηση πήρε την απόφαση «απαλλαγής» από τον Γ. Αραφάτ, οι ΗΠΑ έτρεξαν να προβάλουν ασπίδα προστασίας σ' αυτή την απόφαση με το «βέτο», που άσκησαν στην πρόταση καταδίκης στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ. Τώρα, με το βομβαρδισμό από μέρους της ισραηλινής αεροπορίας, μέσα στο έδαφος της Συρίας, σκόπιμα δείχνουν να «μην κρατήθηκαν» και να ομολογούν πως ήταν ακριβώς αυτοί, οι ΗΠΑ, που βρήκαν τρόπο να προκαλέσουν τη Συρία.

Με περισσευούμενο κυνισμό, ο εκπρόσωπος της ιμπεριαλιστικής δύναμης στον ΟΗΕ είπε πως η Συρία «βρίσκεται σε λάθος στρατόπεδο...». Συνειρμικά παρέπεμψε στους Νονούς του υποκόσμου, που βάζουν τους μπράβους τους να κάψουν κάποιο αυτοκίνητο ή άλλο περιουσιακό στοιχείο, για να αναγκάσουν τα μελλοντικά τους θύματα στην υποταγή - προστασία. Αλλωστε, με τις ίδιες ακριβώς αρχές λειτουργεί και ο ιμπεριαλισμός σ' αυτό το τελευταίο του στάδιο, προσπαθώντας να επιβάλει τη λεγόμενη νέα τάξη. Οι κλίμακες και τα μεγέθη μόνο διαφέρουν. Σε όλη αυτή τη διαδικασία - σχέδιο, να θυμίσουμε πως ανάμεσα στους συνενόχους, θέση διεκδικεί και η ελληνική κυβέρνηση. Πρωταγωνίστησε στον αμερικανικό τρόπο προώθησης του «Οδικού Χάρτη», κατάπιε τη γλώσσα της στις απειλές που δέχτηκε ο Γ. Αραφάτ και τώρα παριστάνει πως δεν καταλαβαίνει ποιος είναι ο αληθινός τρομοκράτης στην περιοχή.

Η αδίστακτη άσκηση της τρομοκρατίας από μέρους του ιμπεριαλισμού έχει αντικειμενικά άμεσους αποδέκτες τους λαούς. Η επίδειξη εγκληματικής ατιμώρητης δύναμης στέλνει μήνυμα υποταγής. Ομως, ταυτόχρονα, στέλνει και την ελπίδα. Φανερώνει πως το απάνθρωπο σύστημα μέσα στη βαθιά του κρίση και τις αξεπέραστες εσωτερικές του αντιθέσεις έχει εξαντλήσει σχεδόν όλες τις άλλες δυνατότητες ελιγμών και του μένει μόνο η απροκάλυπτη τρομοκρατία. Μοιάζει να λέει έμμεσα «μη μιλήσει κανείς», γιατί πλέον δεν έχει κανένα επιχείρημα να γαντζωθεί και να διαιωνίσει διαφορετικά το είδος του.

Οι λαοί, όμως, μιλούν και παραμιλούν. Με τον αγώνα τους είναι δυνατόν όχι μόνο να του στραπατσάρουν τα σχέδια, αλλά και να αλλάξουν τους συσχετισμούς, έτσι που να απαλλαγούν οριστικά από το άδικο αυτό σύστημα.