Τόσα χρόνια βλέπω τη μεγάλη προσπάθεια που καταβάλλει το κράτος για να κερδίσει χώρο μέσα μας αυτό που ονομάζω «σύνδρομο του περαστικού». Από δίπλα και οι πλασιέ του παντός μάς πουλάνε αυτό που χρειαζόμαστε, την υπομονή. Αυτήν έθεσα σε λειτουργία όταν είδα στην κρατική τηλεόραση τους εκπροσώπους της με ύφος θριάμβου να ανακοινώνουν ότι αφιερώνουν 24 ολόκληρες ώρες στον Ιωάννη Σεβαστιανό Μπαχ. Ερώτημα: η ιδέα ήταν δική τους; Οχι βέβαια. Ηταν μια χειρονομία της Κεντρικής Ευρώπης, δηλαδή της αποθέωσης της μεζούρας, για να τιμήσει τον Μπαχ.

Ηχαρά της μεζούρας έφτασε και στη μεταπρατική Ελλάδα της εικόνας, όπου ο τηλεθεατής θα έπρεπε να παίρνει ειδικό επίδομα αναπηρίας, γιατί, με αυτά που βλέπει, αντικαθιστά τα μάτια του με χωματερή. Αν το κρατικό κανάλι το διαπερνούσε ελευθερία και ευγένεια, θα έπρεπε να είχε προετοιμάσει, πολύ καιρό πριν, τον θεατή του για το άλμα Μπαχ. Γιατί, πώς είναι δυνατόν, χρόνια ολόκληρα να βρισκόμαστε μέσα στο γήπεδο του ράγκμπι και ξαφνικά να διακόψει κάποιος τον αγώνα λέγοντας: «Και τώρα θα ακούσετε για 24 ώρες Μπαχ!».

Αυτή λοιπόν η κατάσταση λειτουργεί και γεννάει έναν πολιτισμό περαστικών ανθρώπων όπου η δύναμη της εικόνας καθορίζει την τύχη του σαν εμπόρευμα. Βέβαια υπάρχουν και ορισμένοι παραμυθιασμένοι που λένε να μην τα ισοπεδώνουμε όλα και ότι μέσα στη Δύση και τον καπιταλισμό υπάρχει μια πνευματική κίνηση. Η πνευματική Δύση, ω ορθογώνιε Συνασπισμέ, έφυγε γρήγορα από το κέντρο που γεννήθηκε (σε αντίθεση με το δικό μας κέντρο, που δεν το χάσαμε, όπως γράφει ο Ζήσιμος Λορεντζάτος, αλλά το παραδώσαμε), για να μη γίνει συνένοχος της πριν και νυν Αμερικής, και έψαξε στις τριτοκοσμικές χώρες ή μέσα στο άνθος της Ανατολής για να βρει την ψυχή της - το άνθος που πιστεύει πως η ρίζα κάθε κακού είναι η άγνοια. Ετσι γέμισε η ζωή μας με ένα κύμα οδοιπόρων, και όχι περαστικών, ποιητών από το κέντρο της Αμερικής, με πολλές σελίδες βγαλμένες και γραμμένες από το χάος της. Και να η διάγνωση του Ουίλιαμ Μπάροουζ: «Είναι οι τελευταίες συσπάσεις ενός σύμπαντος που βασίζεται σε ποσοτικούς παράγοντες, όπως το χρήμα, η πρέζα και ο χρόνος. Φαίνεται πως δε θα αργήσουν. Πλησιάζει ο χρόνος όπου κανένα χρηματικό ποσό δε θα αρκεί για να αγοραστεί οτιδήποτε».

Είμαστε όλοι σ' ένα όνειρο που αρκεί να βρούμε το ρυθμό μας για να το θέσουμε σε λειτουργία: Το όνειρο για μια ολική θέα της ζωής μας και όχι ένα μέρος της, όχι μόνο 24 ώρες Μπαχ...