Τις τελευταίες μέρες όλο και πιο συχνά ακούμε από πολιτικούς που αυτοπροσδιορίζονται αριστεροί ότι «ο μεγαλύτερος κίνδυνος για την Αριστερά προέρχεται από τον ίδιο της τον εαυτό». Η εκτίμηση αυτή θα μπορούσε να θεωρηθεί ένας εύκολος, βολικός, τρόπος, για να αποφύγει κανείς το συγκεκριμένο επιμερισμό των ευθυνών. Είναι, όμως, για ορισμένους, και ένα καλό άλλοθι, για να δικαιολογήσουν τις επιλογές τους που οδηγούν σε μια «Αριστερά» χωρίς αριστερή πολιτική.

Φυσικά, η Αριστερά -γενικά- δεν είναι άμοιρη ευθυνών, ούτε απαλλαγμένη λαθών και παραλείψεων. Δεν παύει, όμως, να είναι και η μόνη δύναμη που έχει την αυτοκριτική ως συστατικό στοιχείο της πολιτικής της. Δεν μπορεί, όμως, να φτάσει στο σημείο να οικτίρει τον εαυτό της για ό,τι δε γίνεται. Γιατί έτσι, το λιγότερο είναι να μένουν στο απυρόβλητο οι πραγματικά υπεύθυνοι και η πολιτική τους: Η ολιγαρχία, οι πολιτικές της δυνάμεις και οι εφεδρείες της.

Πρωταρχικός παράγοντας για τη νικηφόρα έκβαση αυτής της αναμέτρησης είναι η ανάπτυξη των αγώνων και η ενότητα στη δράση όλων εκείνων των δυνάμεων που αποδέχονται αυτή την πρόκληση. Η συμβολή του καθενός, πολύ περισσότερο αυτού που προσδιορίζεται (ή αυτοπροσδιορίζεται) στο χώρο της Αριστεράς κρίνεται από το κατά πόσο ενισχύει αυτούς τους αγώνες, συμμετέχει σ' αυτούς, σε ρήξη με τις κυρίαρχες επιλογές. Γιατί, αν δεχτούμε ότι σ' αυτό το κίνημα που ιστορικά ονομάζεται Αριστερά, διακρίνεται ένα κοινό χαρακτηριστικό, αυτό είναι η ρήξη με τις κυρίαρχες φιλομονοπωλιακές, φιλοϊμπεριαλιστικές επιλογές και η πάλη για την ανατροπή τους.

Γίνεται αντιληπτό ότι το επιχείρημα «ο μεγαλύτερος κίνδυνος για την Αριστερά προέρχεται από τον ίδιο της τον εαυτό» είναι η πλάγια πρόταση για την «ενότητά» της και τον πολιτικό της επαναπροσδιορισμό. Πρόκειται για μια «ενότητα» που αθροίζει απλώς τις δυνάμεις ενός συγκεκριμένου χώρου, δεν έχει να προσφέρει τίποτα σε όσα προαναφέρθηκαν. Η ενότητα έχει νόημα μόνον όταν δημιουργεί σύνολα και όχι αθροίσματα και έτσι λειτουργεί η ενότητα στους αγώνες, η ενότητα στη δράση. Σε μια τέτοια ενότητα συμβάλλει το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας και όχι στα λόγια, αλλά στην πράξη.

Αν, πάλι, το επιχείρημα αυτό υπέχει θέση πρόσκλησης για συμμετοχή στο «πολιτικό παιχνίδι του παρόντος», στις αναδιατάξεις του πολιτικού σκηνικού και της «κεντροαριστεράς», τότε δεν πρόκειται για πρόταση που απευθύνεται στην Αριστερά, αλλά σε όσους θέλουν να προσφέρουν την Αριστερά στο πιάτο της ολιγαρχίας και των αναγκών της για την αναπαραγωγή της κυριαρχίας και του συστήματός της.