Τρίτη 6 Νοέμβρη 2007
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 5
ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ

Η ΑΠΟΨΗ ΜΑΣ
Αύριο όλοι στους δρόμους!

«

Φτάνει πια!». Η οργή που έφτασε στις εκατοντάδες συσκέψεις, εξορμήσεις και περιοδείες που οι ταξικές δυνάμεις συνεχίζουν μέχρι και την τελευταία στιγμή, πρέπει να μεταφραστεί σε μαζική κι αποφασιστική συμμετοχή στα αυριανά συλλαλητήρια που το ΠΑΜΕ διοργανώνει σε 66 πόλεις. Η αγανάκτηση που κατέγραψε το πλατύ άνοιγμα σ' εκατοντάδες τόπους δουλιάς, μ' εκατοντάδες αποφάσεις πρωτοβάθμιων σωματείων, Εργατικών Κέντρων, Ομοσπονδιών και με το ΠΑΜΕ να έχει, κυριολεκτικά, σημάνει συναγερμό για την Κοινωνική Ασφάλιση, η αγανάκτηση που προκαλεί σε χιλιάδες εργάτες κι εργάτριες η νέα κλιμάκωση της αντιασφαλιστικής επίθεσης, πρέπει να μετατραπεί σε οργανωμένη δράση. Ν' αποτελέσουν οι κινητοποιήσεις ένα βήμα μπροστά στην πάλη για την περιφρούρηση και διεύρυνση των ασφαλιστικών - και όχι μόνο - δικαιωμάτων της εργατικής τάξης.

Καμιά αναμονή δε χωρά πια. Καμιά αναβολή, καμιά επανάπαυση. Να δυναμώσει ο ενιαίος συλλογικός αγώνας, να αντιστοιχηθεί στο ύψος της λυσσαλέας επίθεσης που εξαπολύουν το κεφάλαιο και τα κόμματά του. Στην πρώτη γραμμή και αυτής της μάχης πρέπει να βρεθεί η νεολαία. Ν' απαντήσει στο «σύγχρονο» Μεσαίωνα που της ετοιμάζουν, συγκεντρώνοντας και στρέφοντας τις δυνάμεις της ενάντια σ' όσους της λένε πως «σύγχρονο» είναι η ανασφάλιστη δουλιά, η δουλιά χωρίς δικαιώματα. Απ' το αγωνιστικό ραντεβού δεν μπορεί να λείψει καμιά εργαζόμενη, απορρίπτοντας την «ισότητα» στο όνομα της οποίας καθιερώνουν μέτρα, όπως η εξίσωση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης. Μια «ισότητα» κομμένη και ραμμένη στα μέτρα της κερδοφορίας των επιχειρήσεων.

Στην πρώτη γραμμή είναι και η θέση των συνταξιούχων, που παλεύουν να επιβιώσουν με συντάξεις πείνας. Αλλά και των μεταναστών, που αποτελούν αντικείμενο άγριας εργοδοτικής εκμετάλλευσης και στη μεγάλη τους πλειοψηφία δουλεύουν χωρίς ένσημα. Ο «διάλογος» που σήμερα συνεχίζεται στη Βουλή αποτελεί ακόμα μια απόδειξη για το ότι η πλουτοκρατία και όσοι την υπηρετούν οξύνουν την αντεργατική επίθεση. Οι εργάτες όχι μόνο δεν πρέπει να υποχωρήσουν ούτε βήμα πίσω από αιτήματα που απαντούν στις σύγχρονες ανάγκες τους. Αλλά επιθετικά να διεκδικήσουν όσα δικαιούνται. Οσα αντιστοιχούν στον αυξημένο πλούτο που οι ίδιοι παράγουν.

Γι' αυτό κι ο πήχης πρέπει να μπει πιο ψηλά. Η ενοχή της ΕΕ, της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ, στην κατεδάφιση δικαιωμάτων πρέπει να αναδεικνύεται καθημερινά, με επιχειρήματα, με τη μεταφορά της πείρας. Να συμβάλλει στο μαζικό απεγκλωβισμό των εργαζομένων από τα ψευτοδιλήμματα που τους βάζουν τα κόμματα του κεφαλαίου αλλά και ο ΣΥΝ. Ακόμα πιο πλατιά πρέπει να «φωτιστούν» στους εργαζόμενους οι δύο γραμμές που υπάρχουν μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα. Απ' τη μια, αυτή του «κοινωνικο-εταιρισμού» που βάζει τους εργάτες να σκύβουν το κεφάλι και να διαπραγματεύονται πόσο θα ξηλωθούν τα δικαιώματά τους. Κι απ' την άλλη, αυτή της ανειρήνευτης, ταξικής πάλης που λέει ότι μόνο όσο οι εκμεταλλευτές μετρούν απώλειες οι εκμεταλλευόμενοι θα μπορούν να μετρούν νέα δικαιώματα. Γιατί όχι μόνο δεν είναι συν-ομιλητές. Είναι αντίπαλοι.



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ