Η ΤΙΜΗΤΙΚΗ εκδήλωση που έγινε με πρωτοβουλία του διευθυντή του 1ου Δημοτικού Σχολείου στην Αγία Βαρβάρα και του Συλλόγου Διδασκόντων τον περασμένο μήνα, φέρνει στη στήλη το γράμμα ενός εφημέριου, του Εμμ. Ραπτάκη, ο οποίος υπηρέτησε 34 χρόνια στη Μέση Εκπαίδευση και τώρα είναι σχετικά νέος εφημέριος στην πόλη.

ΟΠΩΣ τονίζει στην επιστολή του: «Είμαι νέος σχετικά εφημέριος. Γι' αυτό δε γνώριζα την ιστορία της περιοχής. Ομως, περιδιαβαίνοντας τους δρόμους, κάποια μέρα αντίκρισα στη συμβολή των δρόμων Στέφανου Σαράφη και Δούσμανη, τη στήλη των εκτελεσθέντων την 29/9/1944. Το μυαλό μου πήγε στα χρόνια της Κατοχής και στην ηρωική Εθνική Αντίσταση των Ελλήνων ενάντια στο χιτλεροφασισμό. Υποκλίθηκα στη θυσία των ηρώων αυτών και φρόντισα να μάθω την ιστορία τους. Ο συνταξιούχος πλέον ληξίαρχος του Δήμου κ. Βασίλειος Χριστόπουλος και άλλοι παλιοί ενορίτες, μου εξιστόρησαν τα γεγονότα. Συγκλονίστηκα, επειδή ήρθε στη θύμησή μου η ιστορία του τόπου μου».

Ο ΕΦΗΜΕΡΙΟΣ στην ενορία του Προφήτη Ηλία, όπως γράφει, συγκλονίστηκε μ' όσα η θύμηση του φέρνει από τη γενέθλια γη του. «...Κατάγομαι από το χωριό Αμιρά Βιάννου Ηρακλείου Κρήτης και η οικογένειά μου, οι συγχωριανοί μου και οι κάτοικοι της Επαρχίας Βιάννου και Δυτικής Ιεράπετρας, προσέφεραν πολύ αίμα και θυσίες σε υλικά αγαθά στον αγώνα της Εθνικής μας Αντίστασης. Ο παππούς μου, δύο αδέλφια του πατέρα μου και ο αδελφός της μάνας μου θυσιάστηκαν, εκτελέστηκαν από τα στρατεύματα κατοχής για τα ιδανικά της Ελευθερίας. 114 άνθρωποι μαρτύρησαν από το χωριό μου και περίπου 500, σε σύνολο, από τα άλλα γύρω χωριά. Μέχρι σήμερα τα χωριά μας ονομάζονται "τα καμένα χωριά της Βιάννου", γιατί οι Γερμανοί όχι μόνο σκότωσαν τους ανθρώπους μας, αλλά τα έβαλαν και με τα άψυχα, αφού δεν άφηκαν πέτρα πάνω σε πέτρα, αλλά πυρπόλησαν και έκαψαν τα χωριά μας, ώστε να χαθεί κάθε ζωή από αυτά, σε αντίποινα της αντίστασης που προέβαλαν οι ηρωικοί συντοπίτες μου».

«ΕΜΕΙΝΑΝ χήρες. Εμειναν ορφανά. Πείνα και δυστυχία μεγάλη. Οι γονείς μου σώθηκαν αλλά εγώ μεγάλωσα μαζί με αυτά τα ορφανά και τις μαυροφορεμένες χήρες γυναίκες, μανάδες, συζύγους και αδελφές». «Μέσα στην ψυχή μου και στο αίμα μου», γράφει ο πρωτοπρεσβύτερος Εμμανουήλ Ραπτάκης, «υπάρχει πάντα η θύμηση των ηρωικών κατορθωμάτων των παιδιών της Εθνικής μας Αντίστασης σ' ολόκληρη την Ελλάδα.

ΣΤΕΝΑΧΩΡΟΥΜΑΙ μπροστά κυρίως σε λιτά μνημεία σαν αυτό, των ηρώων στη συμβολή των δρόμων Στέφανου Σαράφη και Δούσμανη, στην Αγία Βαρβάρα. Γι' αυτό αξίζουν πολλά συγχαρητήρια στο διευθυντή του 1ου Δημοτικού Σχολείου Αγ. Βαρβάρας και σε σας δάσκαλοι του ίδιου σχολείου, που αναδεικνύετε τη θυσία τους και υπενθυμίζετε και διδάσκετε τα ηρωικά κατορθώματα όλων όσοι αντιστάθηκαν στους τυράννους, ώστε τα παιδιά μας να μαθαίνουν ποιων προγόνων είναι απόγονοι. Αυτό που λέμε πολλές φορές "ποτέ πια πόλεμος" πρέπει να βροντοφωνάζεται. Τα παιδιά μας πρέπει να ξέρουν την ιστορία μας. Και να γνωρίζουν τις θυσίες των παιδιών της πατρίδας μας. Το υπέρτατο αγαθό της ελευθερίας που όλοι εμείς απολαμβάνουμε σήμερα δε χαρίστηκε, αλλά αποκτήθηκε με πολύ αίμα και θυσίες».

ΚΑΙ ο ταπεινός λευίτης και εκπαιδευτικός συγχαίρει όλους τους συντελεστές της εκδήλωσης από τα βάθη της ψυχής του «για την τιμή που κάνετε με τη σεμνή γιορτή σας ...Σε αυτούς που μίλησαν με το θάνατο. Η θυσία τους ας είναι πάντοτε παράδειγμα φωτεινό για όλους, κυρίως για τους νέους μας σ' αυτήν την ισοπεδωτική εποχή, που ζούμε».