Σάββατο 6 Γενάρη 2018 - Κυριακή 7 Γενάρη 2018
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 3
ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Οργανώνουμε τη μάχη ενάντια στα «κρίσιμα ορόσημα» του κεφαλαίου

Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο επαναλαμβάνεται από την κυβέρνηση και όλα τα αστικά επιτελεία το πόσο «κρίσιμοι» είναι οι επόμενοι μήνες σε όλα τα μέτωπα: Τόσο στην καπιταλιστική οικονομία, όπου δεσπόζουν οι αναλύσεις για την ολοκλήρωση του τρέχοντος μνημονίου τον Αύγουστο του 2018, όσο και στην άλλη όψη, των διεργασιών που έχουν να κάνουν με την πιο ενεργή εμπλοκή της Ελλάδας στους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς.

Η αλήθεια είναι ότι όντως οι επόμενοι μήνες, τουλάχιστον μέχρι το Σεπτέμβρη του 2018, είναι μήνες που κυοφορούν πυκνές εξελίξεις, είτε προγραμματισμένες, είτε ακόμα και «απρογραμμάτιστες», καθώς το σκηνικό σε διεθνές επίπεδο, με τις αντιθέσεις ανάμεσα σε κράτη και ιμπεριαλιστικές συμμαχίες, είναι ρευστό, ενώ καταγράφονται και ανησυχίες για ισχυρές καπιταλιστικές οικονομίες όπως της Κίνας, της Ιταλίας κ.ά. Το μόνο σίγουρο είναι ότι αυτό το διάστημα θα αξιοποιηθεί από την αστική τάξη και το πολιτικό της προσωπικό για να προχωρήσουν αποφασιστικά μια σειρά από «διευθετήσεις» σε όλα τα μέτωπα κι αυτό είναι που πρέπει να ανασκουμπώσει τους εργαζόμενους.

«Οκτάμηνο - ευκαιρία» για το κεφάλαιο με νέα επεισόδια στο τσάκισμα των εργαζομένων

Από τη μία, σαν ορόσημο προπαγανδίζεται η λεγόμενη «έξοδος από το μνημόνιο», που βεβαίως δεν προβλέπει κάποια ουσιαστική ανακούφιση για την εργατική τάξη με στοιχειώδη ανάκτηση απωλειών της. Μάλιστα, ο ίδιος ο πρωθυπουργός κάλεσε το λαό να θεωρήσει «περασμένα - ξεχασμένα» όσα έχασε κατά τη διάρκεια της καπιταλιστικής κρίσης. Από την άλλη, δικαιολογημένα το κεφάλαιο βλέπει ότι έχει μπροστά του μια χρονιά - «ευκαιρία» για να περάσει η κερδοφορία του σε φάση ανάκαμψης, μετά από κοντά μια δεκαετία κρίσης που φορτώθηκε στις πλάτες των εργαζομένων, με αμέτρητους αντεργατικούς νόμους για τη διασφάλιση της ανταγωνιστικότητας. Ετσι, πλασάρονται στο λαό σαν στόχος, τον οποίο δεν επιτρέπεται να αμφισβητήσει, η «έξοδος στις αγορές», είτε «καθαρή» είτε με «προληπτική στήριξη», και η κατοχύρωση της καπιταλιστικής ανάπτυξης.

Για να επιτευχθεί η στοίχιση πίσω από αυτόν το στόχο, η κυβέρνηση, όπως και όλα τα αστικά κόμματα και επιτελεία, μεταχειρίζονται διάφορα εργαλεία «πειθούς»: Από το «καρότο» των κυβερνητικών «παροχών» - ψίχουλων που ανακατανέμουν τη φτώχεια, μέχρι τον ωμό εκβιασμό και την καταστολή. Είναι χαρακτηριστικά όσα είπε ο πρωθυπουργός στην πρόσφατη ραδιοφωνική του συνέντευξη, όπου, αφού χαρακτήρισε «παθογένειες» τις εργατικές κατακτήσεις που ξηλώθηκαν από τη δική του και τις προηγούμενες κυβερνήσεις, ξεκαθάρισε ότι αυτά ανήκουν στο παρελθόν, αλλιώς υπάρχει ο κίνδυνος ο «φαύλος κύκλος» να επανέλθει... Αλλωστε, δεν υπάρχει ούτε μία ανάλυση που να μην εστιάζει στο γεγονός ότι οι αντιλαϊκές αναδιαρθρώσεις αποτελούν τη «λυδία λίθο» για την «επόμενη μέρα», ότι δεν πρέπει να πειραχτεί ούτε μισή παράγραφος από τις χιλιάδες εφαρμοστικές διατάξεις των μνημονίων. Σε αυτό το φόντο, από σήμερα επιχειρείται να σταθούν και οι «συναινέσεις» της «επόμενης μέρας» ανάμεσα στα κόμματα του κεφαλαίου, για να υπηρετηθεί απρόσκοπτα η πολιτική της πάση θυσία φθηνής εργατικής δύναμης.

Ενδεικτικό τού τι σηματοδοτεί για το λαό το «οκτάμηνο - ευκαιρία» του κεφαλαίου είναι ότι αυτό εγκαινιάζεται με το πολυνομοσχέδιο - σκούπα, το οποίο αναμένεται την ερχόμενη βδομάδα στη Βουλή και περιλαμβάνει το χτύπημα στο απεργιακό δικαίωμα, στην όποια προστασία πρώτης κατοικίας έχει απομείνει, κ.λπ. Ενώ, αμέσως μετά το Γιούρογκρουπ της 22ας Γενάρη, θα αρχίσει το σίριαλ των «ελέγχων αντοχής» του τραπεζικού συστήματος που αναμένονται μέσα στον Φλεβάρη, μια «αντοχή» που συνδέεται άμεσα με το ξεφόρτωμά του από «κόκκινα» δάνεια, δηλαδή με το «σφυρί» να χτυπάει για τις λαϊκές κατοικίες. Ταυτόχρονα, θα εξελίσσονται και οι διαπραγματεύσεις γύρω από τα «προαπαιτούμενα» της επόμενης (4ης) «αξιολόγησης», δηλαδή για τη νέα φουρνιά των αντεργατικών μέτρων που θα συνοδεύουν την όποια συζήτηση για το συμμάζεμα του κρατικού χρέους, δηλαδή την προσπάθεια εξοικονόμησης πόρων για τη στήριξη των μονοπωλιακών ομίλων. Κάπως έτσι θα φτάσουμε στο καλοκαίρι του 2018, οπότε θα μπει επί τάπητος και η ίδια η διαδικασία ολοκλήρωσης του τρέχοντος προγράμματος, με δεδομένη για το λαό τη μονιμοποίηση όλων των βάρβαρων μέτρων που δοκιμάζει τα τελευταία χρόνια. Κάθε εξέλιξη αυτής της διαδικασίας θα κάνει όλο και πιο σαφές ότι δεν υπάρχει καπιταλιστική ανάπτυξη δίχως ένταση της εκμετάλλευσης, δίχως νέα βάρη στους αυτοαπασχολούμενους και τους μικρομεσαίους αγρότες για να φύγουν από τη μέση, ώστε οι μονοπωλιακοί όμιλοι να εξασφαλίζουν τη διευρυμένη αναπαραγωγή των κερδών τους.

Η άλλη όψη της αντιλαϊκής επίθεσης

Η άλλη όψη της επίθεσης στην εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα μπορεί να μη μετριέται ακριβώς σε νούμερα και στο πόσα ακόμα θα χάσουν οι εργαζόμενοι, όμως είναι εξίσου επικίνδυνη αφού αφορά τη βαθύτερη εμπλοκή στους θανάσιμους ανταγωνισμούς, από τα Δυτικά Βαλκάνια, μέχρι τη ΝΑ Μεσόγειο και τη Μ. Ανατολή.

Εδώ δεσπόζει η αναζωπύρωση της ονοματολογίας της ΠΓΔΜ, που επιχειρείται από την κυβέρνηση και τα υπόλοιπα αστικά κόμματα να κρύψει πίσω της σχεδιασμούς που έχουν να κάνουν με την ευρωατλαντική «ολοκλήρωση» και με μια σειρά από διευθετήσεις που αφορούν τα Δυτικά Βαλκάνια και σηματοδοτούν την αναδιάταξη του χάρτη, σε μια περιοχή όπου συγκρούονται ισχυρά ιμπεριαλιστικά συμφέροντα. Και όλα αυτά με ορίζοντα άλλο ένα «κρίσιμο ορόσημο», τη Σύνοδο του ΝΑΤΟ τον ερχόμενο Ιούλη, οπότε και η αστική τάξη φιλοδοξεί να έχουν αρθεί εκκρεμότητες που σχετίζονται με τα παραπάνω. Τα «άγχη» αυτά της κυβέρνησης συνδέονται με τα καθήκοντα που έχει αναλάβει στο πλαίσιο του αναβαθμισμένου ρόλου της στα αμερικανοΝΑΤΟικά σχέδια στην περιοχή και απορρέουν από τη στόχευση της αστικής τάξης για την περιβόητη γεωστρατηγική αναβάθμιση.

Στους παραπάνω σχεδιασμούς, που πρέπει να βαρέσουν καμπανάκι για τους εργαζόμενους, πρέπει να προστεθούν τόσο η ένταση της τουρκικής επιθετικότητας όσο και οι εξελίξεις στη Μ. Ανατολή με το νέο γύρο της ιμπεριαλιστικής επίθεσης στον Παλαιστινιακό λαό, αλλά και με τις εξελίξεις στο Ιράν, που μπορεί να πυροδοτήσουν ευρύτερες ανακατατάξεις. Διεργασίες στις οποίες η ελληνική αστική τάξη επιδιώκει να παίξει ρόλο ενταγμένη στον ευρωατλαντικό σχεδιασμό.

Σαπίλα που δεν διορθώνεται, μόνο ανατρέπεται

Το παζλ αυτό των διεργασιών αποκαλύπτει σε όλη της την έκταση τη σαπίλα του καπιταλισμού, τις αντιφάσεις στις οποίες παραδέρνει βασανίζοντας την εργατική τάξη και ολόκληρους λαούς. Τα ίδια τα «διλήμματα» που βάζει το σύστημα στους εργαζόμενους φανερώνουν ότι δεν μπορούν πια οι «από κάτω» να αναμένουν θετικές εξελίξεις όσο δεν αμφισβητούνται οι «από πάνω», το ίδιο το σύστημα και η εξουσία τους.

Τι λένε στο λαό; Οτι έχει να διαλέξει ανάμεσα στο ξήλωμα των δικαιωμάτων του για το ξεπέρασμα της κρίσης και στη μόνιμη φτώχεια, τη σχετική και απόλυτη εξαθλίωση για να μην διαταραχθεί το «φιλικό επενδυτικό περιβάλλον». Να πάρει ως «αντάλλαγμα» στο ξεπάτωμα των δικαιωμάτων του, την ανάκαμψη της καπιταλιστικής κερδοφορίας, δηλαδή το ακόμα μεγαλύτερο άνοιγμα της ψαλίδας ανάμεσα στα κέρδη των καπιταλιστών και στο μισθό των εργαζομένων. Τον καλούν να συμβιβαστεί με τις συντάξεις και τους μισθούς πείνας, αναμένοντας κανένα «εφάπαξ» με ψίχουλα από την όποια πιθανή «υπεραπόδοση» των περικοπών για τις οποίες μάτωσε.

Κοντά στα παραπάνω, ο λαός μας, όπως και οι γειτονικοί λαοί έχουν να διαλέξουν με το πιστόλι στον κρόταφο είτε την ιμπεριαλιστική «ειρήνη», που βασίζεται σε προσωρινούς, εύθραυστους συμβιβασμούς ανάμεσα στις λυκοσυμμαχίες, είτε τη γενίκευση των συγκρούσεων, την αναδιάταξη των συνόρων με αιματοχυσία, προσφυγιά, ανυπολόγιστες καταστροφές.

Τα αδιέξοδα αυτά είναι που φανερώνουν στην πράξη ότι το καπιταλιστικό σύστημα σαπίζει, έχει φτάσει στα όριά του και πλέον μοιράζει μόνο βάσανα και δυστυχία τους εργαζόμενους. Από τα αδιέξοδα αυτά αναβλύζει και η αναγκαιότητα της πάλης για την ανατροπή του. Η συγκέντρωση δυνάμεων και η συνειδητοποίηση αυτής της ανάγκης περνάει μέσα από την πλατιά προβολή της πολιτικής του ΚΚΕ, του Προγράμματός του και την ωρίμανση εργατικών - λαϊκών δυνάμεων μέσα στην πάλη κάθε ώρα και λεπτό του καθημερινού αγώνα για το μεροκάματο, για τη δουλειά, για το ωράριο, για την Υγεία και την Πρόνοια κ.ο.κ.

Κόντρα λοιπόν στα «κρίσιμα ορόσημα» της αστικής τάξης, το εργατικό - λαϊκό κίνημα πρέπει να προτάξει τα δικά του ορόσημα για τους επόμενους μήνες, αρχής γενομένης από τις κινητοποιήσεις ενάντια στο πολυνομοσχέδιο που φέρνει η κυβέρνηση τις επόμενες μέρες.

Με οργάνωση της πάλης σε σύγκρουση με τη στρατηγική του κεφαλαίου, με τσάκισμα των αυταπατών και της τρομοκρατίας που καλλιεργεί η κυβέρνηση και τα κόμματά του, της παραλυτικής δράσης του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού. Με νέα βήματα στην αλλαγή των συσχετισμών, στην ανασύνταξη του κινήματος και στην οικοδόμηση της Κοινωνικής Συμμαχίας, στη συστράτευση με το ΚΚΕ παντού.



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ