Πληθαίνουν στον αστικό Τύπο οι αναλύσεις που καταλήγουν να χτυπούν καμπανάκι κινδύνου για τις αντοχές του αστικού πολιτικού συστήματος. Το βάθος της καπιταλιστικής κρίσης, η κλιμακούμενη λαϊκή δυσαρέσκεια και η δεδομένη για το κεφάλαιο ανάγκη να παίρνει διαρκώς μέτρα για το φτήνεμα της εργατικής δύναμης δείχνουν τα αδιέξοδα ενός συστήματος αντιδραστικού μέχρι το μεδούλι, η διαχείριση του οποίου γίνεται ολοένα και πιο δύσκολη για τους αστούς. Με δεδομένα τα παραπάνω, η αστική τάξη και το πολιτικό της προσωπικό δεν μπορεί παρά να ανησυχούν για τις εξελίξεις. Να κάνουν παροχές δεν μπορούν, ούτε βέβαια να παραιτηθούν από μέτρα που έχουν σημασία ζωής και θανάτου για το κεφάλαιο σε συνθήκες ιμπεριαλιστικής παγκοσμιοποίησης.

Το ίδιο ισχύει και για την Ελλάδα. Η διαχείριση της κρίσης από τις παραδοσιακές αστικές πολιτικές δυνάμεις γίνεται ακόμα πιο δύσκολη από το γεγονός ότι στη χώρα μας υπάρχει το ΚΚΕ και το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, καταγράφονται θετικές διεργασίες στις λαϊκές συνειδήσεις και το βάθος της κρίσης είναι μεγάλο, σε συνδυασμό με τη θέση της χώρας στο ιμπεριαλιστικό σύστημα της ΕΕ και παγκόσμια. Σ' αυτό το έδαφος φύονται τα σενάρια για αλλαγές στο αστικό πολιτικό σύστημα, σε μια προσπάθεια να προχωρήσουν οι βάρβαρες ανατροπές που έχει ανάγκη η πλουτοκρατία. Αυτός ο στόχος, για να ευοδωθεί, προϋποθέτει την ενσωμάτωση του λαϊκού κινήματος, την αποδυνάμωση του ΚΚΕ, τον περιορισμό της επιρροής του στο λαό και στο εργατικό κίνημα.

Ωστόσο, δε δίνουν όλες οι μερίδες της πλουτοκρατίας την ίδια απάντηση στο ερώτημα που τους απασχολεί. Υπερασπιζόμενη η καθεμία τα δικά της ιδιαίτερα συμφέροντα, άλλη ζυμώνει το σενάριο μιας κυβέρνησης συνεργασίας μεταξύ των αστικών κομμάτων ή των πυλώνων του δικομματισμού με τις παραφυάδες τους, άλλη μερίδα μιλάει για κυβέρνηση τεχνοκρατών και πάει λέγοντας. Κοινός τόπος όλων είναι ότι όποια κυβέρνηση κι αν κληθεί τελικά να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά, δεν μπορεί παρά να προχωρήσει ταχύτατα τα αντιλαϊκά μέτρα που επιβάλλει η ανταγωνιστικότητα των μονοπωλίων. Αυτό πρέπει να έχει στο νου του ο λαός όταν ακούει για σενάρια «συναίνεσης», «ομόνοιας» και «συνεργασίας» μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων, που θα φτάνουν μέχρι το επίπεδο της κυβερνητικής εξουσίας.

Οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα δεν έχουν τίποτα να κερδίσουν από τα σχέδια που απεργάζεται το αστικό πολιτικό σύστημα για να επιβιώσει και να θωρακιστεί. Θα βγουν διπλά χαμένοι αν τρομάξουν από την κυρίαρχη προπαγάνδα και εναποθέσουν τις ελπίδες τους στη μια ή την άλλη κυβέρνηση, που με το φερετζέ της «εθνικής συνεννόησης» θα τους προσφέρει μεταξωτό σκοινί για να κρεμαστούν. Η ελπίδα για το λαό μπορεί να γεννηθεί μόνο αν πάρει την υπόθεση στα δικά του χέρια. Η κρίση δείχνει τα ιστορικά όρια του καπιταλισμού. Ο αγώνας για να αποτραπούν τα χειρότερα, δεμένος με την πάλη για ριζικές αλλαγές στο επίπεδο της εξουσίας και οικονομίας, με κοινωνικοποίηση των βασικών και συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής, είναι όρος αναγκαίος για να βγει μια και καλή ο λαός από το βούρκο της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, που αναπαράγει τη βαρβαρότητα είτε σε φάση κρίσης, είτε σε φάση ανάπτυξης.