Τα τύμπανα της αστικής προπαγάνδας χτυπούν κάθε μέρα τον ίδιο σκοπό για να δικαιολογήσουν τα άγρια αντιλαϊκά μέτρα που ανακοίνωσε η κυβέρνηση: Λένε: «Τα μέτρα είναι απαραίτητα για να σωθεί η πατρίδα. Είναι σκληρές αλλά αναγκαίες οι αποφάσεις για να μη χρεοκοπήσει η χώρα. Πρέπει να γίνουν θυσίες, γιατί αυτή είναι η αναγκαία θεραπεία για να σωθούμε από την καταστροφή». Κάθε μέρα, κάθε ώρα στα αστικά Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, αναπαράγεται αυτή η επιχειρηματολογία. Με τέτοια ψέματα τα επιτελεία και οι μηχανισμοί της άρχουσας τάξης επιχειρούν να φτιάξουν κοινωνική συνείδηση, κοινωνική ψυχολογία, που να ανεχτεί τα σημερινά μέτρα και να δεχτεί εκείνα που θα έρθουν σύντομα και θα χτυπούν ακόμα πιο σκληρά δικαιώματα και κατακτήσεις που έχουν κερδηθεί με αίμα και αγώνες.

Στο πλαίσιο αυτής της βρώμικης προπαγάνδας, προβάλλουν και κάτι άλλο. Λένε: «Είναι σκληρά τα μέτρα αλλά δεν μπορεί να γίνει αλλιώς. Δεν υπάρχει άλλη επιλογή. Τι να γίνει; Τι να κάνει η κυβέρνηση;». Αν τα πάρει από την πλουτοκρατία θα φύγουν οι επιχειρήσεις στο εξωτερικό. Βεβαίως, επιχειρήσεις πήγαν στο εξωτερικό και σε περιόδους μεγάλης ανάπτυξης. Δεν βάζουν τυχαία τέτοια διλήμματα. Εχουν στόχο να παγιδεύσουν το λαό να υποταχτεί στα μέτρα λεηλασίας του. Και αυτή τη λογική τη «στολίζουν» με φράσεις όπως: «Για να πετύχουμε τον εθνικό στόχο πρέπει να συστρατευθούμε»... Λες και ο εργάτης, ο φτωχός αγρότης, ο συνταξιούχος, ο αυτοαπασχολούμενος έχει τον ίδιο «εθνικό στόχο» με τον βιομήχανο, τον τραπεζίτη και τον εφοπλιστή. Η αλήθεια είναι μία: Το καπιταλιστικό σύστημα υπάρχει, γιατί ο κεφαλαιοκράτης κλέβει κάθε μέρα στα γιαπιά, στα εργοστάσια, στα βαπόρια, τον κόπο του εργάτη. Το καπιταλιστικό σύστημα λειτουργεί με ζητούμενο την συνεχόμενη αύξηση του ποσοστού κέρδους. Και πάντα θα πίνει ακόμα περισσότερο εργατικό αίμα για να δώσει παράταση στην ύπαρξή του... Αυτή η κατάσταση αποκαλύπτει όχι μόνο τη σαπίλα και τον παρασιτισμό του καπιταλιστικού συστήματος αλλά και τα ιστορικά του όρια.

Λένε όλοι οι «προστάτες του συστήματος». Δίκιο έχει το ΚΚΕ, τα μέτρα χτυπούν το λαό. Αλλά τι άλλο μπορεί να γίνει; Απέναντι στην πραγματικότητα που προσπαθεί να επιβάλει το μεγάλο κεφάλαιο, υπάρχει άλλος δρόμος ανάπτυξης. Μιας ανάπτυξης που έχει νόμο την κάλυψη όλων των κοινωνικών αναγκών. Για να γίνει αυτό πρέπει να περάσει η εξουσία από τα χέρια των καπιταλιστών στα χέρια της εργατικής τάξης. Που μαζί με τους συμμάχους της, θα οικοδομήσει τη νέα κοινωνία, το σοσιαλισμό. Θα οργανώσει τη λαϊκή οικονομία με κοινωνική ιδιοκτησία στα βασικά μέσα παραγωγής και τη γη, με κεντρικό σχεδιασμό και εργατικό - κοινωνικό έλεγχο.

Οι σημερινές συνθήκες από μόνες τους βάζουν επιτακτικά αυτό το ζήτημα. Γιατί μόνο σε μια τέτοια κοινωνία, με τέτοια οργάνωση της οικονομίας, θα λυθεί το πρόβλημα της ανεργίας, θα εξασφαλιστεί δουλειά με δικαιώματα για όλους, θα εξασφαλιστεί το δικαίωμα όλων σε δωρεάν Υγεία, Πρόνοια, Παιδεία, η πρόσβαση στην Αθληση, στον Πολιτισμό. Αυτό μπορεί να γίνει. Αλλά για να γίνει, πρέπει κάθε εργάτης που παλεύει σήμερα για να μην κοπεί ο μισθός του, να μην σφαγιασθεί το εισόδημά του, να πιστέψει ότι η δύναμή του - αν τη χρησιμοποιήσει σωστά - φτάνει και περισσεύει για να τελειώσει μια και καλή με τους εκμεταλλευτές του...