Είναι ευτύχημα, με μια έννοια, ότι μια σειρά αντιλαϊκά μέτρα, η επιβολή των οποίων βρίσκεται σε εξέλιξη στη χώρα μας, έχουν ήδη εφαρμοστεί στις πιο ανεπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Είναι μια πρακτική που προσφέρει πολλά στον τομέα της εμπειρίας, τόσο για το μεγάλο κεφάλαιο που ωφελείται, όσο και για αυτούς που πλήττονται, τους εργαζόμενους και τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Στην περίπτωση της ηλεκτρικής ενέργειας - αλλά και συνολικά πια της ενέργειας - η «παγκοσμιοποίηση» προσφέρει επιπλέον «εμπειρίες» και γνώση για το τι εστί «απελευθέρωση» της αγοράς. Από το μεγάλο μπλακ άουτ στην Καλιφόρνια πριν από λίγα χρόνια, στην εξοντωτική για την ενεργειακή ασφάλεια και τους εργαζόμενους του κλάδου μείωση προσωπικού στη Βρετανία. Από το τεράστιο γεωγραφικά μπλακ άουτ που έπληξε πρόσφατα τη Δυτική Ευρώπη και τη Βόρεια Αφρική, μέχρι τη γενικευμένη αύξηση των τιμολογίων ηλεκτρικής ενέργειας σε ΗΠΑ και ΕΕ, που έπληξε - φυσικά - τους πολλούς που μοχθούν για το μεροκάματο.

Αυτά είναι τα «έργα και ημέρες» της νέας αγοράς που «επιβάλλει» την παράδοση συνολικά του ενεργειακού τομέα στους ιδιώτες προς εκμετάλλευση και κερδοσκοπία. Αυστηρά για αυτούς τους δύο λόγους, που μπορούν να συμπυκνωθούν στον... δεύτερο. Διάφοροι, τεχνοκράτες, στελέχη διεθνών οργανισμών, πολιτικά κόμματα όπως το ΠΑΣΟΚ και κυβερνήσεις, όπως αυτή της ΝΔ, προσπαθούν να πείσουν ότι όλα αυτά θα προσφέρουν περισσότερο, καλύτερο και φτηνότερο ηλεκτρικό ρεύμα στον κόσμο. Ωστόσο, τώρα πια, όλοι ξέρουμε ή μπορούμε σχετικά εύκολα να μάθουμε ότι αυτό δεν ισχύει. Διαλυμένες υποδομές μεταφοράς και διανομής, λόγω του μεγάλου κόστους συντήρησης. Περιορισμένο, εντατικοποιημένο και ανειδίκευτο προσωπικό, λόγω του μεγάλου κόστους μισθοδοσίας. Υπεραυξημένα τιμολόγια λόγω - δήθεν - του μεγάλου κόστους ηλεκτροπαραγωγής. Αυτά είναι τα «κέρδη» της ιδιωτικής επιχειρηματικής δράσης και στην ηλεκτρική ενέργεια. Κέρδη πραγματικά για τους κεφαλαιοκράτες που μετρούν δισεκατομμύρια και απώλειες «χειροπιαστές» για τους εργαζόμενους που μετρούν όλο και μεγαλύτερες επιβαρύνσεις του οικογενειακού προϋπολογισμού.

Οι ιδιώτες δε λειτουργούν με κοινωνικά κριτήρια σε ένα τομέα που πρέπει να είναι αποκλειστικά κοινωνικός, σε μια εποχή που η επάρκεια της ενέργειας ισούται με την επιβίωση. Αποσκοπούν στο κέρδος εκμεταλλευόμενοι ένα κοινωνικό αγαθό. Εγκληματούν οι ίδιοι και οι υπηρέτες τους σε βάρος των λαών. Η ελληνική εμπειρία είναι συγκριτικά μικρή, αλλά φτάνει για τα πρώτα συμπεράσματα: Ετήσιες αυξήσεις των τιμολογίων πάνω από το ύψος του πληθωρισμού. Σύστημα ηλεκτρικής ενέργειας που λειτουργεί πάντα στα όριά του. Υπέρογκα κόστη για τη ΔΕΗ που φτιάχτηκε με τον ιδρώτα του λαού, για την πριμοδότηση των πρώτων ιδιωτών που μπήκαν στο «παιχνίδι». Ολα αυτά επικαιροποιούν αντικειμενικά τις θέσεις του ΚΚΕ, που υποστηρίζει ότι οι πρώτες ύλες, τα μέσα παραγωγής, τα δίκτυα μεταφοράς και διανομής του ενεργειακού τομέα πρέπει να αποτελούν κρατική κοινωνική ιδιοκτησία. Οτι ο σχεδιασμός και η διαχείρισή τους πρέπει να ανήκει σε έναν αποκλειστικά κρατικό φορέα ενέργειας, μηχανισμό ενίσχυσης των λαϊκών αναγκών και στήριξης της λαϊκής οικονομίας.