«

Σήμερα αριστερό είναι ό,τι ενώνει κι όχι ό,τι χωρίζει», έλεγε τις προάλλες ο πρόεδρος του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ σε ραδιοφωνική του συνέντευξη. Η δήλωση έγινε μια μέρα μετά την Πρωτομαγιά, όπου το κόμμα του ανέλαβε, για μια ακόμη χρονιά, το ρόλο του κλακαδόρου στη συγκέντρωση που διοργάνωσαν οι συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες, οργανικό κομμάτι της αντιλαϊκής στρατηγικής του κεφαλαίου και των κομμάτων του. Είναι προφανές ότι αυτήν την «ενότητα» οραματίζεται ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ: Με τους εργατοπατέρες και τα κόμματά τους, που από κοινού προωθούν μια πολιτική σάπια και αντιλαϊκή μέχρι το μεδούλι. Την «ενότητα» αυτή την έχουν εμπεδώσει και στο εσωτερικό του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, όπου οι τάσεις και οι συνιστώσες ετοιμάζονται στην επικείμενη συνδιάσκεψη να προσέλθει η καθεμιά με τη δική της πλατφόρμα.

Εχει προηγηθεί ένα όργιο αλληλοκατηγοριών για τη λειτουργία του σχήματος και αποχωρήσεις συνιστωσών με επιμέρους διαφωνίες και κόντρες για την καρέκλα. Ολα τα παραπάνω αποτελούν εκφάνσεις των αντιφάσεων που χαρακτηρίζουν τη στρατηγική του οπορτουνισμού και τις ευκαιριακές συγκολλήσεις ομάδων και πολιτικών φατριών, κοινό στοιχείο των οποίων είναι η αποστροφή για το οργανωμένο λαϊκό κίνημα και την πολιτική του πρωτοπορία, το ΚΚΕ. Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ ισχυρίζεται ότι το κάλεσμα για «ενότητα» απευθύνεται και στο ΚΚΕ. Κοροϊδεύει το λαό, αφού ξέρει ότι στρατηγικά με το ΚΚΕ τον χωρίζει χάος. Το ΚΚΕ παλεύει για την οργάνωση της λαϊκής συμμαχίας που θα αντιπαρατεθεί με το κεφάλαιο, στην προοπτική να ανατρέψει την πολιτική εξουσία του, την ίδια ώρα που ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ καταθέτει προτάσεις για τον εξωραϊσμό και τη διαιώνιση της αστικής εξουσίας.

Επειδή ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ αναγνωρίζει τις αγεφύρωτες διαφορές με το ΚΚΕ, κάνει ντρίπλα και ζητάει κοινή δράση σε επιμέρους οικονομικά αιτήματα. Αποσπά σκόπιμα την οικονομία από την πολιτική για να μιλήσει για συμμαχίες από τα πάνω. Με τέτοια στρατηγική, ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ δε χρειάζεται το ΚΚΕ για σύμμαχο. Μπορεί κάλλιστα να βρει συνοδοιπόρους, ακόμα και ανάμεσα σε μερίδες της εργοδοσίας. Αυτό έκανε ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ στην περίπτωση του Λαναρά, όπου στο όνομα του να μην κλείσουν τα εργοστάσια, μετέτρεψε τους εργαζόμενους σε ουρά της εργοδοσίας, που τους περιέφερε στην Αθήνα σαν μέσο πίεσης, για να εξασφαλίσει νέες επιδοτήσεις. Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, που ζητάει κοινή δράση, για παράδειγμα, ενάντια στις επιχειρησιακές συμβάσεις, υπογράφει διμερείς συμφωνίες στον «Παπαστράτο», που καρατομούν εργατικά δικαιώματα και την ίδια ώρα κατηγορεί για «εξαλλοσύνες» τους ναυτεργάτες που περιφρουρούν την απεργία τους στο λιμάνι.

Τηρουμένων των αναλογιών, τίποτα δεν άλλαξε από το 1968, οπότε εκφράστηκε απροκάλυπτα η προσπάθεια του χώρου που σήμερα εκπροσωπεί ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ να πλήξει το ΚΚΕ για λογαριασμό των αστών. Το ίδιο επαναλήφθηκε πάμπολλες φορές από τότε. Οσο για την αποτελεσματικότητα των συμμαχιών που επικαλείται ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ σε άλλες χώρες, μεταξύ κομμάτων που αυτοαποκαλούνται «αριστερά», η πορεία τους, ακόμα και με το στενά εκλογικό κριτήριο, φανερώνει την απαξίωση και τη χλεύη που γνώρισαν από το λαό, ενάντια στον οποίο στράφηκαν ακόμα και από κυβερνητικό επίπεδο. Σήμερα υπάρχει σωρευμένη πείρα. Κοινωνική συμμαχία από τα κάτω, με ισχυρό ΚΚΕ. Για να χάσουν το έδαφος κάτω από τα πόδια τους τα αστικά κόμματα και οι παραφυάδες τους, να χάσουν οι αστοί την εξουσία.