Εγραφα πριν από μερικές Κυριακές εδώ στο πολύτιμο πατριδογνωμόνιό μου για τη χρήση της λέξης ακρίβεια, που έρχεται να σκεπάσει τόσες άλλες πολιτικές και οικονομικές έννοιες σκόπιμα, ώστε το αίμα της εργατικής τάξης να μη μυρίζει διεγερτικά για τις συνειδήσεις την Πρωτομαγιά αλλά να καλύπτεται από την αποφορά των εμπορευματοποιημένων ανθέων. Σήμερα θα αγγίξω το υπερόπλο - λέξη φτώχεια. Σ' αυτή τη γλώσσα, τη δικιά μας, την ελληνική, που έχει τη δύναμη της απόλυτης ακρίβειας των εννοιών έτσι ώστε να παραμένει ένα πανίσχυρο εργαλείο και όπλο που τρέμει η άρχουσα τάξη και γι' αυτό το εξουδετερώνει κι όποτε μπορεί το κλέβει, το κρατάει για τον εαυτό της και το συνθλίβει κατά βούληση.

Τι σημαίνει φτώχεια, λοιπόν, ας το δούμε από μια ξεχασμένη σκοπιά, αφάνταστα αποκαλυπτική, αυτήν της γλώσσας. Η φτώχεια βγαίνει από το αρχαίο πτωχός, που το έχουμε κρατήσει αυτούσιο στη λέξη πτώχευση. Ο πτωχός τώρα προέρχεται από το επίσης αρχαίο ρήμα πτήσσω. Κι εδώ, σύντροφοι, σ' αυτό το πτήσσω, κρύβεται το μέγα μυστικό, η αλήθεια που διαμορφώνει κάθε μορφή πραγματικής πάλης ενάντια στη φτώχεια. Πτήσσω λοιπόν σημαίνει: ζαρώνω από φόβο!!! Αυτή είναι η έννοια της φτώχειας, στη γλώσσα που αλλοιώνεται σκόπιμα με τέτοιο τρόπο ώστε να μη γίνει ποτέ κτήμα λαού και πραγματική κατάκτηση του νου.

Ο φτωχός είναι ο ζαρωμένος από φόβο. Ο συρρικνωμένος άνθρωπος που με τρόμο κοιτάει από κάτω προς τα πάνω και δε βλέπει ποτέ τον ήλιο γιατί τον σκιάζει ο όγκος του εκμεταλλευτή, το όρθιο άφοβο αφεντικό που τρέμει όμως μήπως αλλάξει θέση το πιθάρι των καιρών και χυθούν τα κέρδη του μαζί με τα σκοτάδια στο πηγάδι των διψασμένων για ζωή.

Η ταξική συνείδηση, στους καιρούς της εννοιολογικής πλάνης που ζούμε, όπου το κτήνος λάμπει και ο άνθρωπος ζαρώνει από φόβο, δεν μπορεί να χτιστεί χωρίς την απαίτηση να εξοπλιστούμε μαζικά και συστηματικά μ' όλες εκείνες τις λέξεις, τις έννοιες, τις γνώσεις που σκοτώνουν το φόβο στη ρίζα του κι ορθώνουν τον άνθρωπο νικητή μεμιάς. Γιατί ο φτωχός θέλουν να επιζεί διαχειριζόμενος την ήττα του...