Πάμε στους αριθμούς της ενδιάμεσης πραγματικότητας. Από την Πρωτοχρονιά και για δυόμισι τουλάχιστον μήνες, χαρακτηριστικά μόνο στις ΗΠΑ, έχουν ταξιδέψει πάνω από τέσσερα εκατομμύρια άνθρωποι, οι μισοί από την Κίνα, και οι άλλοι από χώρες ήδη χτυπημένες από τον ιό. Αυτό το διάστημα, που κανένας στην ουσία δεν έκανε τίποτα, μαίνονταν ο σινοαμερικάνικος εμπορικός πόλεμος και ο ρωσοαραβικός του πετρελαίου. Στελέχια και τουρίστες έπαιζαν, ψυλλιασμένοι ή ανυποψίαστοι, το παιχνίδι της ρώσικης ρουλέτας με την άγνοια, την επιστημονική ανεπάρκεια, το χρήμα, την παραπληροφόρηση, τη συνωμοσιολογία, κοντολογής την ...κανονικότητα. Μικρός χρόνος, μεγάλα λάθη. Κι ο τρόμος τα συμπύκνωσε και πουλάει σαν τρελός.

Δηλαδή επί μια δεκαετία και με επιστημονικά δεδομένα αποδεκτά από όλους, γνωρίζαμε ότι η χώρα χρειάζεται ιδανικά 3.500 κρεβάτια ΜΕΘ. Αντε και με 50% έκπτωση, εντελώς φιλανθρωπικά, 1.750 για αρχή. Δημόσια κρεβάτια. Γιατί ιδιωτικά, οι αριθμοί παίζουν με την προσφορά, τη ζήτηση, τα τιμολόγια, τις ασφαλιστικές εταιρείες κ.λπ. Και εδώ η πραγματικότητα απαντά στις δημοσκοπήσεις για το ποιος τελικά θα αναδειχθεί, όχι με όρους πολιτικού καρτούν, σε ...κάτοχο της θεμιστόκλειας αρετής της δράσης στην κατάλληλη στιγμή (timing). Γιατί η παραδοχή με σεμνότητα ή θράσος, με αυτοκριτική ή ωχαδερφισμό, ότι το σύστημα δεν αντέχει παραπάνω από καμιά πεντακοσαριά κορονοκρέβατα εντατικής, είναι ασέβεια στη ζωή και στη νοημοσύνη μας.

Ακόμα κι αν λιγοστέψουν και βρεθεί και εμβόλιο, οι νεκροί από την πανδημία με τους αλγόριθμους της καπιταλιστικής οικονομίας είναι βέβαιο ότι θα πολλαπλασιαστούν, και οι άρρωστοι και οι πεθαμένοι από τη δολοφονία των εργασιακών, κοινωνικών, ατομικών και πολιτικών δικαιωμάτων. Ηδη διαφαίνεται στους αριθμούς της παγκόσμιας και εγχώριας οικονομίας, σε ό,τι αφορά στους λαούς, πως αυτή η πανδημία εξελίσσεται σε βόμβα τύπου Χιροσίμα. Σε βρίσκει στον ύπνο σου. Σε σκοτώνει. Και δήθεν τελειώνει και τον πόλεμο, μέχρι τον επόμενο. Ετσι που να φαίνεται φυσικό, ωραίο και γενναιόδωρο οι σουπερμαρκετάδες, που είχαν αύξηση τουλάχιστον 50% σε τζίρο και κέρδη, να δίνουν μπόνους σε μια χούφτα εξαντλημένους και εκτεθειμένους στο ρίσκο εργαζόμενους, και να μην περιλαμβάνεται σε κανένα σχεδιασμό τους ο διπλασιασμός των θέσεων ανθρωπινότερης εργασίας.

Στη διάχυτη αβεβαιότητα του μέλλοντός μας, το μόνο βέβαιο είναι ότι μας ανήκει μόνο το μέλλον που παλεύουμε και κρατάμε στα χέρια μας. Χειροπιαστό.