«Τώρα τα κεφάλια μέσα». Αυτό το μήνυμα (ξανα)εκπέμπουν προς τον λαό η κυβέρνηση, η εργοδοσία, τα αστικά επιτελεία και κόμματα, με αφορμή τις επιπτώσεις του ιμπεριαλιστικού πολέμου στην Ουκρανία.

Τι λένε, αξιοποιώντας το «σοκ και δέος» των αναταράξεων σε όλα τα επίπεδα της οικονομίας; Οτι οι περιστάσεις είναι κρίσιμες, αφού απειλούνται η «ελευθερία» και η «δημοκρατία», επομένως «όλοι πρέπει να είναι διατεθειμένοι να πληρώσουν το τίμημα». Ενα «τίμημα» που βέβαια φέρει ατόφια τη σφραγίδα της στρατηγικής των αστικών κυβερνήσεων και των συμμαχιών τους. Οι ίδιοι που σε συνθήκες ιμπεριαλιστικής ειρήνης φορτώνουν στον λαό τα «σπασμένα» πότε της κρίσης και πότε της ανάπτυξης, τώρα ετοιμάζονται να του φορτώσουν το κόστος της εμπλοκής στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο.

Αλήθεια, τι καλείται να πληρώσει ο λαός; Πρώτον τα «σπασμένα» της βαθιάς εμπλοκής στους πολεμοκάπηλους σχεδιασμούς, μέρος των οποίων είναι τα 4 δισ. ευρώ των ΝΑΤΟικών εξοπλισμών. Δεύτερον τις τεράστιες ανατιμήσεις στην Ενέργεια ως αποτέλεσμα του πολέμου, που έρχονται να συμπληρώσουν τα πρόσφατα ρεκόρ, στο πλαίσιο της «απελευθέρωσης».

Τρίτον, το «σφίξιμο στο ζωνάρι» για το οποίο προαναγγέλλουν όλες οι κυβερνήσεις, ώστε να χρηματοδοτηθούν οι πολεμικοί προϋπολογισμοί, η θωράκιση του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Και προφανώς τις επιπτώσεις από τα εμπάργκο και τις κυρώσεις, τον «εμπορικό πόλεμο» που συνοδεύει τον πραγματικό, με τις επιπτώσεις που θα έχει στα εργατικά - λαϊκά στρώματα.

Σε αυτές λοιπόν τις συνθήκες έχουν ήδη αρχίσει τα καλέσματα στους εργαζόμενους να «συναισθανθούν την κατάσταση» και να βάλουν στον πάγο τις διεκδικήσεις τους, στο όνομα των «εξαιρετικών συνθηκών». Μήπως όμως είναι ίδιο το «τίμημα» που πληρώνει ο λαός - ο οποίος καλείται για μια ακόμα φορά να «βάλει πλάτη» - και η αστική τάξη;

Οι ζημιές που φορτώνονται στα εργατικά - λαϊκά στρώματα στην άλλη τους όψη καταγράφουν «ευκαιρίες» για το κεφάλαιο, όπως στους ομίλους που δραστηριοποιούνται στην Ενέργεια, που τώρα «τρέχουν» να πιάσουν τον «ταύρο από τα κέρατα», για την αναβάθμιση της χώρας ως κόμβο, στο πλαίσιο της λεγόμενης ενεργειακής «απεξάρτησης» της Ευρώπης από τη Ρωσία.

Ακριβώς λοιπόν επειδή είναι σε εξέλιξη η μια επιδρομή πίσω από την άλλη στη ζωή του λαού, στο εισόδημα και τη ζωή του, πρέπει και αυτές οι «εξαιρετικές συνθήκες» να τον βρουν σε θέσεις μάχης. Πρέπει να είναι καθαρό: Κάθε «αναμονή», κάθε «μορατόριουμ» στις ζωτικές διεκδικήσεις του θα έχει καταστροφικές συνέπειες.

Τώρα είναι που πρέπει ακόμα πιο επιθετικά να ανοίξει η συζήτηση πλατιά σε όλα τα εργατικά σωματεία, για να οργανωθεί η πάλη για την προστασία του λαϊκού εισοδήματος, η συζήτηση για τις Συλλογικές Συμβάσεις. Τώρα είναι ακόμα πιο επίκαιρο κάθε σωματείο να μη σηκώνει «μύγα στο σπαθί του» όταν η εργοδοσία επικαλείται π.χ. τις «κρίσιμες διεθνείς εξελίξεις» για να δικαιολογήσει απολύσεις, μειώσεις σε μισθούς, καθυστερήσεις σε δεδουλευμένα κ.λπ.

Σε αυτή την κατεύθυνση η πρόταση πάλης που καταθέτουν τα σωματεία που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ για την Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας, η οποία παρουσιάζεται σήμερα, μπορεί να αποτελέσει πολύτιμο εργαλείο που θα τροφοδοτήσει αυτήν τη διεκδίκηση. Και μπροστά στην απεργία της 6ης Απρίλη να τροφοδοτείται αυτή η διεκδίκηση σε κάθε χώρο δουλειάς και κλάδο.

Τώρα πρέπει να οργανωθεί η αλληλεγγύη, να γίνει πράξη το «κανένας μόνος» του. Να ανέβει η απαίτηση για μέτρα αντιμετώπισης της ακρίβειας, για ουσιαστική ανακούφιση από τους υπέρογκους λογαριασμούς, για κατάργηση του ΦΠΑ στα είδη πλατιάς λαϊκής κατανάλωσης, για απαλλαγή από χρέη σε τράπεζες και κράτος κ.ο.κ.

Αυτές οι διεκδικήσεις, μαζί με την απαίτηση για άμεση απεμπλοκή από τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, είναι που συγκροτούν ένα πλέγμα θωράκισης του λαού απέναντι στη σφοδρή επίθεση που δέχεται και η οποία κλιμακώνεται.

Μόνο στους δρόμους του αγώνα, με οργάνωση, με αλληλεγγύη και διεκδίκηση, μπορεί ο λαός να βγει όρθιος από τον λαβύρινθο που τον έχουν χώσει το κεφάλαιο και η εξουσία του, και να περάσει στην αντεπίθεση για το δίκιο και τις ανάγκες του.