Τελικά κάθε απόφαση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, ανεξάρτητα από το αν χαρακτηρίζεται «σκληρή» ή «ελαστική», πάντα συνδέεται με επιπλέον βάρη που οφείλουν να επωμιστούν οι εργαζόμενοι της χώρας μας και η οικονομία της χώρας συνολικά. Αυτό έγινε και αυτή τη φορά με την περιβόητη...«ελαστικότερη» ερμηνεία του Προγράμματος Σταθερότητας, σχετικά με το κριτήριο των ετήσιων ελλειμμάτων. Κι αυτό επειδή η... ράβδος των αξιώσεων για τις προσαρμογές της ελληνικής οικονομίας μεταφέρεται τώρα στην πολιτική και στα μέτρα που πρέπει να ληφθούν για τη συγκράτηση του δημόσιου χρέους. Κάτι που ήδη φαίνεται στο Επικαιροποιημένο Πρόγραμμα που κατέθεσε προχτές η κυβέρνηση στην ΕΕ.

Το, καθ' όλα αυθαίρετο, κριτήριο για δημοσιονομικό έλλειμμα 3% του ΑΕΠ ισχύει από το 1994, ήταν ένα από τα πέντε βασικά κριτήρια που υιοθέτησε η Συνθήκη του Μάαστριχτ για την είσοδο μιας χώρας στην ΟΝΕ και η εκπλήρωσή του συνδυάστηκε με όλο το πλέγμα της αντιλαϊκής πολιτικής που εφαρμόστηκε την προηγούμενη δεκαετία. Το 1996, ενόψει της συνόδου κορυφής του Αμστερνταμ, που ορισμένοι στη χώρα μας έσπευσαν να τη συνδέσουν με την υπογραφή ενός... καλύτερου Μάαστριχτ, υιοθετήθηκε μια ακόμα πιο σκληρή ερμηνεία του κριτηρίου του ελλείμματος, στα πλαίσια της εφαρμογής των Προγραμμάτων Σταθερότητας. Σύμφωνα με τη νέα, πιο αυστηρή ερμηνεία, τα κράτη - μέλη, δε θα πρέπει απλώς να επιδιώξουν έλλειμμα 3%, αλλά να καταβάλλουν προσπάθειες για μηδενισμό του ελλείμματος, ή ακόμα και να εμφανίζουν πλεονασματικούς προϋπολογισμούς. Αυτό οδήγησε σε σκλήρυνση της λιτότητας, σε μεγαλύτερες περικοπές δαπανών κοινωνικού χαρακτήρα, σε νέο κύκλο ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας κ.ο.κ.

Τώρα, που ενέσκηψε η ύφεση στην ευρωπαϊκή οικονομία και η εμφάνιση ελλειμμάτων είναι πλέον σχεδόν αναπόφευκτη, οι οικονομικοί εγκέφαλοι της ΕΕ - τα επιτελεία των πολυεθνικών και του μεγάλου κεφαλαίου - αποφάσισαν να αναθεωρήσουν το... αναθεωρημένο αυστηρό κριτήριο του ελλείμματος, με τη Συνθήκη του Αμστερνταμ. Εβαλαν μπροστά τον Πρόντι να φωνάζει για την ανάγκη ελαστικοποίησης του κριτηρίου του ελλείμματος, κάτι που τελικά υιοθετήθηκε. Για να δείξουν όμως... πυγμή και... αυστηρότητα, εισηγήθηκαν, εκ του ασφαλούς, το κριτήριο του χρέους, από παρακατιανό που ήταν, να αποκτήσει μεγαλύτερη βαρύτητα, εν γνώσει τους ότι πρόβλημα υψηλού δημόσιου χρέους έχουν μόνο τρεις χώρες. Η Ελλάδα, το Βέλγιο και η Ιταλία, με τις δύο πρώτες να έχουν από ελάχιστο έως και αμελητέο ειδικό βάρος στη διαμόρφωση των δημοσιονομικών πολιτικών. Και η άποψη αυτή επιβλήθηκε, ενώ είναι γνωστό, ότι συνολικά η ΕΕ δεν αντιμετωπίζει πρόβλημα χρέους, ώστε να επηρεάζει αρνητικά τη νομισματική σταθερότητα στην ευρωζώνη.

Το αποτέλεσμα, ειδικά για την περίπτωση της Ελλάδας, είναι «μία από τα ίδια» και φαίνεται στο Επικαιροποιημένο Πρόγραμμα Σταθερότητας. Το Πρόγραμμα προβλέπει τη ραγδαία αποκλιμάκωση του δημοσίου χρέους από 105,4% του ΑΕΠ το 2002 στο 87,9% το 2006. Η συνταγή για την επίτευξη ενός τέτοιου στόχου είναι γνωστή. Ακόμα σκληρότερη δημοσιονομική πολιτική, με ό,τι αυτό σημαίνει για τα λαϊκά στρώματα. Τα σπασμένα δηλαδή πάλι οι εργαζόμενοι τα πληρώνουν...