Η γεωστρατηγική θέση της Ελλάδας, τα πολλά νησιά και κατά συνέπεια οι αυξημένες ανάγκες για θαλάσσιες μεταφορές, καθώς και άλλοι γεωγραφικοί, ιστορικοί και οικονομικοί παράγοντες, οδήγησαν στην ανάπτυξη του κλάδου της ακτοπλοΐας και της ποντοπόρου ναυτιλίας στη χώρα μας. Το ίδιο το εφοπλιστικό κεφάλαιο, ένα από τα ισχυρότερα τμήματα της ντόπιας αστικής τάξης, έχει να περηφανεύεται για το μέγεθος του στόλου που διατηρεί, για τη συμβολή του στη μεγέθυνση της ελληνικής καπιταλιστικής οικονομίας.

Ανάμεσα σ' αυτή την ειδυλλιακή για το κεφάλαιο εικόνα και την κατάσταση που βιώνουν σήμερα χιλιάδες εργάτες στα καράβια, στα λιμάνια και τα ναυπηγεία, υπάρχει μια τεράστια αντίφαση. Πλούσιοι εφοπλιστές από τη μια, φτωχοί, χωρίς δικαιώματα ναυτεργάτες από την άλλη. Χιλιάδες ελληνόκτητα πλοία από τη μια και από την άλλη ναυπηγεία χωρίς δουλειά, στα χέρια ιδιωτών που κάνουν εξασφαλισμένες μπίζνες με το Δημόσιο, εργατοτεχνίτες στη Ζώνη, στο Σκαραμαγκά και αλλού με αβέβαιο μέλλον και χωρίς αντικείμενο εργασίας. Από τη μια, εμπορικές συναλλαγές δισεκατομμυρίων ευρώ στις θαλάσσιες πύλες, αμύθητα κέρδη για τις πολυεθνικές των υπερπόντιων μεταφορών. Και από την άλλη, λιμενεργάτες με τσακισμένες εργασιακές σχέσεις, «κτήμα» των πολυεθνικών, με φθίνοντα δικαιώματα.

Πού οφείλονται αυτές οι αντιφάσεις; Οφείλονται στην κοινωνική παραγωγή του πλούτου από τη μια και στην ιδιοποίησή του από μια χούφτα καπιταλιστές από την άλλη. Οφείλονται στο γεγονός ότι δεκάδες ναυτεργάτες πασχίζουν για να κινηθεί ένα καράβι, αλλά ένας εφοπλιστής ή μια ομάδα εφοπλιστών καρπώνεται το κέρδος που απορρέει από τη δουλειά των ναυτεργατών κατά την κίνηση του καραβιού (εμπόριο, μεταφορές και πάει λέγοντας). Αρα, την όποια εξέλιξη στον κλάδο και γενικότερα την καθορίζει αποκλειστικά και μόνο όχι οι πραγματικές ανάγκες των χιλιάδων που εργάζονται σ' αυτόν ή των εκατομμυρίων που έχουν ανάγκη από τις υπηρεσίες και τα μεταφερόμενα εμπορεύματα, αλλά το κέρδος του ενός εφοπλιστή που κατέχει τα καράβια.

Το ίδιο ισχύει τόσο για τα λιμάνια, όσο και τα ναυπηγεία. Για τα τελευταία μάλιστα, όπως αποδεικνύει και η περίπτωση του Σκαραμαγκά, οι συνέπειες της ιδιωτικοποίησής τους, του εγκλωβισμού τους δηλαδή στις μυλόπετρες του επιχειρηματικού κέρδους, είναι σήμερα εξόφθαλμες. Οπως εξόφθαλμες είναι και οι πολιτικές αιτίες και ευθύνες για αυτή την εξέλιξη. Οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ ήταν αυτές που ιδιωτικοποίησαν το Ναυπηγείο, υπακούοντας στον καταμερισμό της καπιταλιστικής ΕΕ, ο οποίος προβλέπει το χτίσιμο καραβιών σε χώρες με φτηνά εργατικά χέρια, για να είναι πιο ανταγωνιστικό το εφοπλιστικό κεφάλαιο. Η κυβέρνηση της ΝΔ ήταν αυτή που βάθυνε την ιδιωτικοποίηση και το ΠΑΣΟΚ είναι αυτό που αναλαμβάνει ξανά σήμερα να «επιβλέψει» τη μεταφορά του ναυπηγείου από έναν ιδιώτη στον άλλο.

Σαν κόμματα του κεφαλαίου, το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ στηρίζουν το στρατηγικό δρόμο ανάπτυξης που υπηρετεί τους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους, σε βάρος των πραγματικών λαϊκών αναγκών. Εκεί βρίσκεται η ρίζα του κακού. Και αντιστροφή της κατάστασης δεν πρόκειται να υπάρξει, αν - παράλληλα με τον ενιαίο ταξικό αγώνα, ενάντια σε κάθε ιδιωτικοποίηση - δεν έρθει για τα καλά στο προσκήνιο η συζήτηση για τον άλλο δρόμο ανάπτυξης. Εκεί όπου τα λιμάνια, τα ναυπηγεία και τα καράβια θα αποτελούν αποκλειστικά λαϊκή περιουσία, κάτω από κρατικό - κοινωνικό έλεγχο. Με σύγχρονα εργασιακά δικαιώματα και με μοναδική αποστολή να υπηρετούν τις πραγματικές λαϊκές ανάγκες.