Ο Βόλφανγκ Ισινγκερ δεν είναι «πρωτάρης» ούτε αδαής σε σχέση με τις εξελίξεις της τελευταίας 15ετίας στα Βαλκάνια. Ο 61χρονος Γερμανός πολιτικός και διπλωμάτης θεωρείται απ' τους εμπειρότερους στο γερμανικό υπουργείο Εξωτερικών σε σχέση με την πρώην Γιουγκοσλαβία. Οχι μόνον γιατί διατέλεσε υφυπουργός την κρίσιμη (για το Κοσσυφοπέδιο) τριετία 1998 - 2001, αλλά κυρίως επειδή έδειξε νωρίτερα τις ικανότητές του στις πολυδαίδαλες διαπραγματεύσεις στο Οχάιο που οδήγησαν το 1995 στη συμφωνία του Ντέιτον για τον τερματισμό του πολέμου στη Βοσνία - Ερζεγοβίνη.

Οταν, λοιπόν, την περασμένη βδομάδα «νεκρανάστησε» τη συμφωνία του 1972 μεταξύ της τότε Δυτικής και της ΛΔ Γερμανίας ως πρότυπο για το μελλοντικό καθεστώς σχέσεων ανάμεσα σε Βελιγράδι και Πρίστινα, δεν το έκανε ούτε από «άγνοια», ούτε από προχειρότητα...

Προσπάθησε απλώς να «σερβίρει» με έναν ακόμη έμμεσο τρόπο ένα μεταλλαγμένο σχέδιο Αχτισαάρι, υπηρετώντας σαφέστατα τον γνώριμο ιμπεριαλιστικό σκοπό: Την ανεξαρτητοποίηση του άνομου ΝΑΤΟικού προτεκτοράτου. Με τη διαφορά πως αυτή τη φορά, χρησιμοποιώντας σαν Δούρειο Ιππο τη συμφωνία του '72 μεταξύ των δύο Γερμανιών, επιχείρησε να φανεί τάχα «διαλλακτικότερος» έναντι του Βελιγραδίου που παρά τις ασφυκτικότατες πιέσεις εξακολουθεί να διεκδικεί τη διατήρηση της αυτοκυριαρχίας του και της εδαφικής κυριαρχίας του στο Κοσσυφοπέδιο. Γι' αυτό και το Βελιγράδι απέρριψε την πρόταση Ισινγκερ, θυμίζοντάς του πως το Κοσσυφοπέδιο δεν είναι Δημοκρατία, αλλά αναπόσπαστο τμήμα της Σερβικής Δημοκρατίας...