Αλλά κι αν ακόμα ο Κ. Σημίτης, μέσα στις τόσες σκοτούρες του, τον ξεχάσει υπάρχει τρόπος να λύσει το πρόβλημά του εκ των ενόντων. Πώς; Θα μπορούσε, πχ, αν διαθέτει εγγονό με καλλιτεχνικές ανησυχίες, να του ζητήσει να ζωγραφίσει πάνω στη σόμπα ένα καρβέλι ψωμί. Μόνο να προσέξει μην κάνει το λάθος και βάλει το στόμα του πάνω στη σόμπα για να φάει το ζεστό ψωμί, γιατί τότε «πάει η γλώσσα του παππού». (Τι; Ο νους σας πήγε στο γνωστό «σόκιν» ανέκδοτο με πρωταγωνιστές τον παππού και τον εγγονό του που ζωγράφιζε τέλεια πάνω στη... σόμπα; Μα, εδώ μιλάμε για ψωμί...).

Και γιαουρτάκι και πετρέλαιο, ο παππούς;

Ακου να ρωτάει «τι να κάνω», ο γέροντας; Να κόψει το λαιμό του. Ας μην τρώει αν θέλει ζέστα κι ας κρυώνει αν έχει φαΐ. Υστερα, τι νομίζει; Με τους συνταξιούχους θ' ασχολείται ο πρωθυπουργός και η κυβέρνηση; Αυτοί στην Ελλάδα και πολλοί είναι - αφού πεθαμό δεν έχουν και ζούνε σα τον Μαθουσάλα - και ήσυχοι στη γωνιά τους δεν κάθονται, αλλά κατεβαίνουν στα πεζοδρόμια, ζητώντας συνεχώς από το κράτος. Αλλά να το ξέρουν. Αν γλίτωσαν από το Σπράο, δε θα τη γλιτώσουν από τον Νεκτάριο και τον Γιαννίτση.

Υστερα, εκ χαρακτήρος, δεν πάει στον Κ. Σημίτη το πεζοδρόμιο και οι φωνές. Αυτός όταν έρθει η ώρα να αποσυρθεί το πολύ - πολύ να ζητήσει κάποιο «ρεγάλο» από το διάδοχό του, για να συμπληρώσει τη σύνταξή του, προσφέροντάς του, ως αντάλλαγμα, τις χρήσιμες συμβουλές του για το πώς μια κυβέρνηση μπορεί να αντιμετωπίζει σκληρά κι αποτελεσματικά τους πεινασμένους συνταξιούχους...