Ο δολοφόνος γυρίζει στον τόπο του εγκλήματος. Ακριβώς έτσι. Μόνο που σε αυτήν την περίπτωση, οι δολοφόνοι επιστρέφουν σαν φιλάνθρωποι και ευεργέτες. Εφοπλιστές, επιχειρηματίες, τραπεζίτες επικοινωνούν με τους συγγενείς των θυμάτων του δυστυχήματος στο γκαζάδικο στο Πέραμα και προσφέρουν χρήματα, δουλειά, αποκατάσταση και «πουλάνε» ευαισθησία. Με λεφτά που στάζουν αίμα εργατών. Με λεφτά κερδισμένα μέσα από τον ταξικό πόλεμο που έχει θύματα εργάτες. Το ίδιο κάνει και η κυβέρνηση του κεφαλαίου μέσω του υπουργού της των εφοπλιστών. Η λέξη υποκρισία είναι αθώα μπροστά στη στυγνή και αδίσταχτη δράση τους.

Μια από αυτές τις επιδείξεις κοινωνικής ευαισθησίας έκανε, για παράδειγμα, προχτές και γνωστή ιδιωτική τράπεζα, που, όπως ενημερώνει με Δελτίο Τύπου, πρόσφερε μια θέση εργασίας από 1η Αυγούστου σε ένα από τα πέντε ορφανά παιδιά της οικογένειας, που ο πατέρας δολοφονήθηκε στη Ζώνη (σ.σ. λίγους μήνες πριν είχε πεθάνει και η μάνα). Προσφέρει - λέει - στο κοινωνικό σύνολο και θα συνεχίσει - λέει - να καταβάλλει κάθε προσπάθεια για τη μέγιστη προσφορά. Ενώ ανάλογες «ευαισθησίες» έχουν δείξει και άλλοι μεγαλοεπιχειρηματίες και εφοπλιστές. Τους έπιασε, τάχα, ο πόνος από τη δυστυχία που σκόρπισαν με το θάνατο των εργατών. Αυτοί που τους στύβουν καθημερινά τη ζωή, μετατρέποντάς τη σε αμύθητα κέρδη. Ακόμη και ματωμένα.

Για την εργατική τάξη αποτελεί πρόκληση. Οσοι εμφανίζονται αυτές τις μέρες να πλειοδοτούν σε «προσφορά» και να δίνουν μεροκάματο, λεφτά, συμπαράσταση, προσπαθούν να κερδίσουν ακόμα και από το θάνατο των 8 εργατών ή όποιων άλλων εργατών χάνουν τη ζωή τους. Σκυλεύουν στα πτώματα των νεκρών της τάξης μας. Και μάλιστα, δε διστάζουν να πατούν σε μια πραγματική ανάγκη που υπάρχει - και το ξέρουν - για να παίξουν τα βρώμικα παιχνίδια τους. Γιατί, ακόμα και μέσα από αυτήν την υπόθεση που επιχειρούν να εμφανιστούν στην κοινή γνώμη ως ευεργέτες, βασική τους επιδίωξη είναι να ωφεληθούν οικονομικά οι ίδιοι, μέσω της διαφήμισης και της προβολής τους.

Γι' αυτούς είναι απλά μια ενέργεια στο πλαίσιο της λεγόμενης «εταιρικής κοινωνικής ευθύνης». Να εμφανίζονται, δηλαδή, οι μεγάλες επιχειρήσεις και οι πολυεθνικές ότι νοιάζονται για τα λαϊκά προβλήματα που, όμως, οι ίδιοι δημιουργούν. Οπως η SHELL ή η BP υλοποιεί περιβαλλοντικά προγράμματα για περιοχές που η ίδια έχει ...συνδράμει στην καταστροφή τους, την ίδια ώρα που απολύει εργάτες, έτσι και οι εφοπλιστές, ή οι τραπεζίτες τώρα, υλοποιούν προγράμματα «αποκατάστασης» των συγγενών των νεκρών εργατών. Να δείξουν ότι νοιάζονται ακόμη και για τις οικογένειες αυτών που σκοτώνουν.

Η εργατική τάξη δε θέλει τα λεφτά τους που στάζουν αίμα εργατών. Σύσσωμη πρέπει, και μπορεί, να διεκδικήσει εδώ και τώρα μέτρα προστασίας της ζωής των παραγωγών του πλούτου, των εργατών, που τον κλέβουν οι αχόρταγοι κηφήνες, στέλνοντάς τους ως και στο θάνατο, για να τον εξαργυρώσουν με ματωμένα αργύρια. Αγώνας μέχρι να τους στείλουν στον αγύριστο της Ιστορίας χρειάζεται. Πολιτικός αγώνας για κοινωνία χωρίς κηφήνες και νεκρούς εργάτες.