Το γεγονός ότι, χρόνια τώρα, μέρα σαν την αυριανή, η Πρωταπριλιά, έχει πάψει να αντιμετωπίζεται σα μια μέρα διαγωνισμού για το μεγάλο ψέμα, δεν είναι ανεξήγητο. Απλά, ως και πιο σύνθετα, πράγματα και καταστάσεις, που άλλοτε χρησιμοποιούσε κάποιος σαν υπερβολή για το καλό της μέρας, έχουν προ πολλού γίνει βασικό συστατικό της καθημερινής πραγματικότητας. Και ως τέτοια, δηλαδή πραγματικότητα, αποκαλύπτονται φρίκη αυτά που σαν υπερβολή ήταν χωρατά.

Ποιος «αθώος του αίματος» διαδηλωτής οπαδός του ΠΑΣΟΚ του '75 μπορούσε τότε να δεχτεί ότι ένα κόμμα που επαγγελλόταν δημοκρατικές εξελίξεις κόντρα στην «επάρατο Δεξιά», θα νομοθετούσε σήμερα την απαγόρευση των διαδηλώσεων; `Η, ποιος ψηφοφόρος της ΝΔ μπορούσε να φανταστεί το '92, όταν νομοθετούνταν τα μέτρα Σιούφα για σύνταξη στα '65 ως έσχατη, δήθεν, ανάγκη για τη σωτηρία του ασφαλιστικού συστήματος, ότι θα 'ρχόταν μέρα που η ΝΔ θα επικροτούσε τα μέτρα του ΠΑΣΟΚ, για την ολική πλέον ανατροπή του κοινωνικο-ασφαλιστικού συστήματος, ως συνεπή συνέχεια της πολιτικής της; Κι όμως, αυτό που φάνταζε υπερβολή είναι απλά η πραγματικότητα. Και σαν τέτοια παγώνει το γέλιο ακόμα κι αυτή τη μέρα της Πρωταπριλιάς.

Σ' ό,τι μας αφορά δεν εκπλήσσει μια τέτοια εξέλιξη. Δεκαετίες πριν οι κομμουνιστές έχουν δείξει καθαρά τη φορά των πραγμάτων, έχουν προειδοποιήσει έγκαιρα για την εξέλιξη, έχουν αποκαλύψει πλέρια, τόσο το κάλπικο της σοσιαλδημοκρατίας, όσο και την απάτη περί λαϊκότητας της ΝΔ. Αλλοι κλαίνε. Δυστυχώς, οι νομοτέλειες υπάρχουν και γι' αυτό: Να προσγειώνουν όσους όντας εργάτες, επέμεναν, κι όταν τα γεγονότα βοούσαν, να στηρίζουν κόμματα και πολιτικές που σακάτευαν τη ζωή τους. Το θέμα είναι: «τώρα τι γίνεται;».

Ξανά οι κομμουνιστές μέσα και από τα ταξικά συνδικάτα δείχνουν με πράξεις τη διέξοδο: Ενιαία εργατική απάντηση στην κυβερνητική αντιασφαλιστική επιδρομή. Κι ακόμα παραπέρα: Παλλαϊκή συσπείρωση για την αντιμετώπιση μιας λαίλαπας που δεν απειλεί απλά μόνο τις συντάξεις. Γκρεμίζει όλο το προνοιακό σύστημα, μετατρέπει το ήδη σακατεμένο σύστημα προστασίας της υγείας σε μια απόλυτα κερδοσκοπική επιχείρηση, όπου όποιος δεν έχει να πληρώσει απλά θα πεθαίνει.

Το κάλεσμα δεν αφορά σε κάποιο μακρινό μέλλον. Τώρα είναι η ώρα. Η ώρα της μάχης για την υπεράσπιση όσων έχουν κατακτηθεί. Μιας μάχης, προάγγελο της μεγάλης σύγκρουσης που -αναγκαστικά- βρίσκεται μπροστά: Για ό,τι δικαιούται να κατακτήσει η εργατική τάξη. Τώρα, όμως, είναι η ώρα για άμεσα πρακτικά καθήκοντα. Τα ταξικά συνδικάτα όρισαν το διάστημα 1 με 5 Απρίλη ως πενθήμερο πολύμορφης δράσης. Τα συλλαλητήρια της ερχόμενης Πέμπτης θα είναι μια ακόμα κορύφωση, ένας σταθμός προς την επόμενη μάχη. Για να 'ναι, όμως, κορυφαίος αυτός ο σταθμός δεν περισσεύει χρόνος, ούτε δυνάμεις. Κάθε μέρα, κάθε ώρα αυτού του πενθήμερου είναι χρόνος δράσης. Τέτοιας, που, αξιοποιώντας κάθε μορφή πάλης, θα εξασφαλίζει τη μεγαλύτερη δυνατή συμμετοχή - συσπείρωση στο κεντρικό μέτωπο του αγώνα.