Ο τρίμηνος αγώνας των Αιγύπτιων αλιεργατών της Μηχανιώνας στη Θεσσαλονίκη για μια αξιοπρεπή ζωή με δικαιώματα είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα για τη δύναμη της ταξικής αλληλεγγύης της εργατικής τάξης. Οι αλιεργάτες που ήρθαν αντιμέτωποι με την εργοδοτική ασυδοσία, η οποία τρέφεται και στηρίζεται από την αντιλαϊκή πολιτική των κυβερνήσεων του δικομματισμού με στήριγμα πολλές φορές την ...«τυφλή» αστική Δικαιοσύνη, βρήκαν από την πρώτη στιγμή συμπαραστάτη και στήριγμα το Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο, τα ταξικά τους αδέλφια. Σε όλο αυτό το διάστημα, σχεδόν σε καθημερινή βάση, η Μηχανιώνα έγινε μετερίζι ανθρωπιάς, αλληλοβοήθειας και σχολείο ταξικής πάλης.

Ενα ανώτερο δείγμα ταξικής ενότητας και αλληλεγγύης ήταν αυτό που συνέβη την Κυριακή τα ξημερώματα, όταν μπροστά στην ενωμένη πάλη των εργατών «έσπασε» ο απεργοσπαστικός μηχανισμός που επιχείρησαν να στήσουν οι πλοιοκτήτες, μεταφέροντας από τον Πειραιά στη Μηχανιώνα, «εν κρυπτώ και παραβύστω», 12 Αιγύπτιους αλιεργάτες. Με την κινητοποίηση του Συλλόγου Αιγυπτίων Αλιεργατών και του ΠΑΜΕ, με την κουβέντα εργατών με εργάτες, τελικά οι 12 εργάτες δε δέχτηκαν να γίνουν απεργοσπάστες. Παρά την ανάγκη τους για μεροκάματο, παρά τη φτώχεια και την ανέχειά τους, κατάλαβαν ότι η αξία της αλληλεγγύης, το κοινό συμφέρον των εργατών είναι πάνω από τις προσωπικές ανάγκες. Συνειδητοποίησαν ότι ο αγώνας των συναδέλφων τους πρέπει να είναι νικηφόρος για να γυρίσουν όλοι στα αλιευτικά με το κεφάλι ψηλά, με ψηλότερα τον πήχη της αξιοπρέπειας, και για τους ίδιους, και για όσους άλλους έρθουν στη συνέχεια.

Στο δουλοπάζαρο που επιχειρούν οι μεγαλοπλοιοκτήτες, προβάλλοντας το πρόσχημα της κρίσης για να ρίξουν τα βάρη στις πλάτες των σκληρά εργαζόμενων στη θάλασσα με άθλιες συνθήκες δουλειάς, αντιπαρατέθηκε η περήφανη ενωμένη απάντηση των εργατών της θάλασσας και της στεριάς, με μπροστάρη το ταξικό κίνημα, το ΠΑΜΕ, κόντρα στις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες, κόντρα στους τεχνητούς διαχωρισμούς σε ξένους και Ελληνες. Το δίκιο των Αιγύπτιων εργατών, η θέλησή τους να αρνηθούν να τους κλέβουν τον ιδρώτα οι πλοιοκτήτες, με περικοπές της τάξης του 60% (από 1.200 σε 300 - 400 ευρώ), με τη δικαιολογία της μείωσης του μερτικού τους γιατί δήθεν μειώθηκε ο τζίρος από την πώληση των αλιευμάτων, ξεχείλισε το «ποτήρι». Αυτός ο τρόπος υπολογισμού του μισθού τους (από τα καθαρά κέρδη που βγαίνουν από τις πωλήσεις, αφού αφαιρεθούν τα λειτουργικά έξοδα, με το 50% να πηγαίνει στον ιδιοκτήτη και το άλλο 50% να μοιράζεται στους αλιεργάτες του κάθε σκάφους) παραπέμπει έτσι και αλλιώς σε άλλες εποχές και αποτυπώνει το μέγεθος της εκμετάλλευσης. Το ΠΑΜΕ, εκφράζοντας την εργατική και διεθνιστική του αλληλεγγύη, μπήκε μπροστά, συνέβαλε στην οργάνωση του αγώνα και τη διεκδίκηση, προβάλλοντας το αίτημα για μόνιμη και σταθερή δουλειά με πλήρη κοινωνικοασφαλιστικά δικαιώματα και μισθούς που να μπορεί να ζήσει με αξιοπρέπεια η λαϊκή οικογένεια.

Την αξία της ταξικής αλληλεγγύης, το ΠΑΜΕ την κάνει πράξη καθημερινά, αντιπαλεύοντας τη στρατηγική του κεφαλαίου με το σύνθημα «Ελληνες και ξένοι εργάτες ενωμένοι». Στην Αθήνα και στα άλλα αστικά κέντρα, στα σκλαβοπάζαρα του φασόν, στους εργάτες γης στη Μανωλάδα, στο αντιπάλεμα των πογκρόμ κατά μεταναστών. Ο αγώνας της Μηχανιώνας είναι άλλη μια παρακαταθήκη για το ταξικό κίνημα.