Κανένας γονιός, εκπαιδευτικός, εργαζόμενος δεν θα μπορούσε να ισχυριστεί σήμερα ότι ο μαθητής π.χ. του σχολείου ενός χωριού της υπαίθρου με το μαθητή σε μια συνοικία της Αθήνας έχουν τις ίδιες δυνατότητες να μορφωθούν. Η ίδια αντίθεση εμφανίζεται και ανάμεσα σε «πλούσιες» συνοικίες και εργατογειτονιές στην ίδια πόλη κλπ. Αν και οι αντιθέσεις αυτές μοιάζουν γεωγραφικά κατανεμημένες, στην πραγματικότητα δεν είναι τίποτε άλλο από αντανάκλαση της βασικής αντίθεσης της ταξικής εκμεταλλευτικής κοινωνίας. Αλλες δυνατότητες έχει το παιδί του εργάτη κι άλλες το παιδί του επιχειρηματία. Αλλες δυνατότητες στη μόρφωση, στη δουλειά, στην απόλαυση της τέχνης, στην ενασχόληση με τον αθλητισμό κοκ. Και είναι προφανές ότι όταν μιλάμε για δυνατότητες, δεν εννοούμε διανοητικές, αλλά εννοούμε οικονομικές και κοινωνικές.

Πατώντας στη διαφοροποίηση που εμφανίζεται σε γεωγραφικό επίπεδο και αποκρύπτοντας εντελώς την ταξική της βάση, η υπουργός Παιδείας εξαγγέλλει τη δημιουργία «Ζωνών Εκπαιδευτικής Προτεραιότητας» (ΖΕΠ) για την ενίσχυση τάχα των σχολείων στις περιοχές που παρουσιάζουν μεγαλύτερο «εκπαιδευτικό έλλειμμα». Υπόσχεται ενίσχυση των αδυνάτων και άμβλυνση των ανισοτήτων. Μέγιστη υποκρισία! Ακόμα κι αν δοθούν περισσότερα κονδύλια στα σχολεία μιας εργατογειτονιάς ή ενός «φτωχού» νομού, αν οι γονείς των μαθητών δεν έχουν μόνιμη και σταθερή δουλειά, αν αγωνιούν για το πώς θα τη βγάλουν με την πρώτη ασθένεια που θα χτυπήσει ένα μέλος της οικογένειας, αν πνίγονται από τα δάνεια, αν δεν τους φτάνουν τα λεφτά για να πάνε θέατρο, σινεμά, να πάρουν μερικά βιβλία το μήνα, να πάνε διακοπές, να κάνουν ένα ταξίδι στο εξωτερικό κλπ. σε τίποτα δε θα αμβλυνθεί το... «εκπαιδευτικό έλλειμμα».

Αλλά η εξαγγελία για τις ΖΕΠ είναι κάτι περισσότερο από υποκριτική. Είναι επικίνδυνη. Γιατί αποτελεί προώθηση της πλήρους διαφοροποίησης της εκπαίδευσης. Γιατί θα καταδικάσει στην αμάθεια τα παιδιά των πιο φτωχών λαϊκών στρωμάτων. Ας σκεφτούμε: Παρά τις κοινωνικές διαφορές, σήμερα τα παιδιά των... καλών προαστίων με τα παιδιά στις φτωχογειτονιές, διδάσκονται από τα ίδια βιβλία, τα ίδια εκπαιδευτικά προγράμματα κλπ. Αυτό είναι και το τελευταίο εχέγγυο που έχει απομείνει για να μιλάει κανείς για ισοτιμία στην εκπαίδευση. Η εξαγγελία για τις ΖΕΠ σημαίνει κατάργηση ακόμα και αυτού του τελευταίου εχέγγυου ισοτιμίας. Οι ΖΕΠ σημαίνουν διεύρυνση των ανισοτήτων κι όχι άμβλυνσή τους.

Τα περισσότερα κονδύλια στα σχολεία π.χ. της Θράκης, της Πέλλας, της Β' Πειραιά κι άλλων περιοχών που ανέφερε η υπουργός ανάμεσα σ' αυτές που παρουσιάζουν τάχα μεγαλύτερη «σχολική αποτυχία», μπορεί να ακούγονται δελεαστικά, αλλά σε τίποτα δεν θα μπορέσουν να μειώσουν την εγκατάλειψη του σχολείου για τους μαθητές που αναγκάζονται να βγαίνουν πρόωρα στην παραγωγή. Αθλια σχολικά κτίρια, ελλείψεις πόρων για καθαριότητα, συντήρηση σχολείων κλπ. υπάρχουν σε όλη την Ελλάδα. Κονδύλια γι' αυτά τα προβλήματα, που είναι γνωστά, μπορούν και πρέπει να δοθούν άμεσα, αλλά δε χρειάζεται να φτιάξουμε ΖΕΠ για να δοθούν τα χρήματα και να καλύπτονται οι ελλείψεις! Οι ΖΕΠ δεν πρέπει να περάσουν!