Τρίτη 30 Σεπτέμβρη 2008
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 4
ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ

Δεν εξανθρωπίζεται

Μπορεί ο καπιταλισμός να εξανθρωπιστεί; Το ερώτημα δεν είναι μόνο θεωρητικό, αλλά έχει και άμεσες πολιτικές αναφορές, καθώς μία σειρά πολιτικών δυνάμεων, κυρίως από τον ευρύτερο σοσιαλδημοκρατικό χώρο (ΠΑΣΟΚ, ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, κλπ.), διαπιστώνουν πως υπάρχουν άγριος καπιταλισμός και ακραία φτώχεια. Και «καταγγέλλουν» γι' αυτό το νεοφιλελεύθερο εκτροχιασμό του συστήματος, προτείνοντας μεταρρυθμίσεις, οι οποίες, όταν θα εφαρμοστούν, θα δημιουργήσουν συνθήκες ήπιου καπιταλισμού και εξάλειψης της φτώχειας για το λαό. Αν είναι δυνατόν! Βεβαίως, αυτό που προβάλλουν δεν είναι η εξάλειψη των κοινωνικών ανισοτήτων, αλλά η άμβλυνσή τους, λες και οι καπιταλιστές θα παραχωρήσουν μέρος των κερδών τους προκειμένου να αντιμετωπιστεί η φτώχεια...

Στη λογική αυτή κινείται η πρόταση του ΠΑΣΟΚ για εφαρμογή πολιτικών αναδιανομής του εισοδήματος υπέρ των φτωχότερων κοινωνικά τάξεων και στρωμάτων, αλλά και το σύνθημα που προβάλλει ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ «οι άνθρωποι πάνω από τα κέρδη». Το θεωρητικό και πολιτικό αυτό ζήτημα δεν είναι σημερινό, καθώς παρουσιάστηκε μαζί με την εμφάνιση του εργατικού κινήματος το 19ο αιώνα και είχε διατυπωθεί με το ερώτημα: Ανατροπή ή μεταρρύθμιση του συστήματος της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης; Το επαναστατικό ρεύμα μέσα στο εργατικό κίνημα, από την εποχή εκείνη, είχε ξεκάθαρη θέση, ότι οι πολιτικές μεταρρυθμίσεων του καπιταλισμού δεν οδηγούν στην εξάλειψη της ανεργίας και της φτώχειας, ούτε στην εξάλειψή του. Αντίθετα, οι ρεφορμιστικές και οπορτουνιστικές δυνάμεις διακήρυτταν τα ίδια που λένε οι σημερινοί σοσιαλδημοκράτες παντός είδους.

Η προβολή τέτοιων διλημμάτων και εξωπραγματική είναι, αλλά και επικίνδυνη για τα λαϊκά στρώματα, τα οποία εθίζονται στις λογικές του λιγότερο κακού και της έκπτωσης των διεκδικήσεων για την κάλυψη των αναγκών τους. Η προβολή της χυδαίας εν τέλει πολιτικής θέσης από τις δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας, για εξωραϊσμό του καπιταλιστικού συστήματος, και ότι αρκεί γι' αυτό να έρθουν αυτές οι δυνάμεις στην πολιτική εξουσία για να επανακαθορίσουν επί το φιλολαϊκότερον τις σχέσεις κεφαλαίου - εργασίας, είναι ανεφάρμοστη, εξωπραγματική και επικίνδυνη.

Ο καπιταλισμός, από τη φύση του, είναι εκείνο το ταξικό εκμεταλλευτικό κοινωνικοπολιτικό σύστημα, στο οποίο οι εκμεταλλεύτριες τάξεις ζουν από την απλήρωτη εργασία των εργαζόμενων τάξεων. Η συσσώρευση κεφαλαίου είναι μια συνεχόμενη ιστορία άγριων και φρικιαστικών εγκλημάτων σε βάρος της εργατικής τάξης, λαών ολόκληρων, οι οποίοι λεηλατήθηκαν και καταστράφηκαν, προκειμένου να επικρατήσουν - διά πυρός και σιδήρου - οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής. Στην προκειμένη περίπτωση, τι μπορούν να μεταρρυθμίσουν οι ...ανθρωπιστές του συστήματος όταν η ίδια η εκμεταλλευτική δράση του κεφαλαίου απαιτεί και προϋποθέτει την ίδια ακριβώς πολιτική κατά της εργατικής τάξης και ολόκληρων λαών και στις μέρες μας;

Ο καπιταλισμός στο ιμπεριαλιστικό του στάδιο είναι το συνώνυμο της πιο ωμής και απροκάλυπτης βίας και της σήψης ενός ιστορικά ξεπερασμένου κοινωνικοπολιτικού συστήματος. Η βία του κεφαλαίου είναι σήμερα διάχυτη παντού. Στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν και τη Γιουγκοσλαβία, αλλά και στο εσωτερικό των μεγάλων καπιταλιστικών χωρών, όπου, με πρόσχημα την ...καταπολέμηση της τρομοκρατίας, θεσπίστηκαν πρωτοφανή μέτρα περιορισμού των δημοκρατικών δικαιωμάτων. `Η πιστεύουν οι «εξανθρωπιστές» του συστήματος ότι η βίαιη επίθεση κατά των εργασιακών δικαιωμάτων των εργαζομένων οφείλεται σε μερικούς θερμοκέφαλους νεοφιλελεύθερους, και όχι στην εξυπηρέτηση των ενδότερων αναγκών του ίδιου του συστήματος της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης; Ο καπιταλισμός δε μεταρρυθμίζεται, αλλά ανατρέπεται.


Θανάσης ΚΑΝΙΑΡΗΣ



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ