1. Πριν από μέρες κατέβηκα στην Ομόνοια για δουλειές βουτηγμένος σε σκέψεις, τον ειρμό των οποίων διέκοψε απότομα ένα πρεζάκι, γεμάτο πληγές, που γύριζε δεξιά κι αριστερά. Αυτή την εικόνα δυσκολεύομαι ακόμα και τώρα να βγάλω από το μυαλό μου. Το πρεζάκι εισπράττει από μας μόνο βρισιές: «παράσιτο», «χαμένο κορμί», «τελειωμένος», προσβολές που εκπορεύονται από μια κοινωνία στην οποία μέχρι και ο διάβολος έχει δικαίωμα για μια θέση, η παρουσία του οποίου τροφοδοτεί το πολυκατάστημα της εκκλησίας. Κανένα δικαίωμα, όμως, δεν δίνει η κοινωνία για μια θέση στο πρεζάκι.

2. Συχνά ανοίγω συζητήσεις με θέμα την ανθρώπινη πτώση και τον παρία ανάμεσά μας, τον οποίο θεωρώ προάγγελο των καταραμένων ποιητών και όχι μόνο. Πρέπει να βοηθάμε αυτά τα τάγματα της αλητείας που γυρνούν πικραμένα και ανέμελα μέσα στα πόδια μας. Γιατί αισθανόμαστε δυσφορία μπροστά τους; Γιατί πιστεύουμε ότι μας χρησιμοποιούν; Κάποτε είχα ρωτήσει για όλους αυτούς τον αγαπημένο μου Κωστή Μοσκώφ, για να λάβω την απάντηση: «Σε ό,τι με αφορά, δεν αισθάνομαι ότι ο παρίας με εκμεταλλεύεται. Νιώθω ότι, αν επωφελείται γιατί έχει ανάγκη, αυτό είναι η αποκατάσταση μιας ισορροπίας, μιας δικαιοσύνης. Ενα πράγμα που ίσως δεν προφταίνω να κάνω εγώ, το κάνει εκ των πραγμάτων ο παρίας».

3. Χωρίς να το καταλάβω, ένα βράδυ άρχισα να μετρώ τα δώρα που μας χάρισε και χαρίζει ο παρίας: τη διάψευση της ωραίας παραβολής του ασώτου, την αποτίναξη από πάνω μας της ελεεινής επινόησης της ενοχής, την περιφρόνηση για τους φιλισταίους της καθημερινής ζωής που κόβουν και ράβουν ρόλους για όλους. Με το να γίνεται παράδειγμα προς αποφυγήν από τον άμβωνα κάποιου ανέραστου ιερέα, αποδεικνύει πως η μεταφυσική ανταρσία του απλώνεται παντού.

4. Η παρουσία του παρία στην καθ' ημάς αθλιότητα δίνει δύναμη και πίστη για όσους επιθυμούν να ανακατέψουν την τράπουλα και ν' ανοιχτούν πέρα από τα τετριμμένα. Να γίνουν επισκέπτες προσεκτικοί και σεμνοί αυτής της ζωής αποβάλλοντας κάθε ίχνος απληστίας.

5. Ο παρίας, λόγω του γεγονότος ότι βρίσκεται σε μόνιμη κατάσταση οδύνης, κατορθώνει ν' αποκρυσταλλώσει μέσα του τη δική μας πανικόβλητη εικόνα στο κέντρο της κρίσης. Κι εμείς φοβόμαστε να καθρεφτιστούμε μέσα του.

6. Ο παρίας είναι μια υπενθύμιση της αβύσσου στο απόλυτο παρόν, της αβύσσου που μας κρύβουν, της αβύσσου που μεταθέτουμε σ' έναν αόριστο χρόνο, που φροντίζουμε ακόμα και όταν γράφουμε γι' αυτήν να κρύβουμε την έκθεσή μας στα βάθη του συρταριού μας, της αβύσσου που μας παρανοεί και μας εξωθεί στην πλάνη.

7. Δεν είναι μόνο η απόρριψη και ο εξευτελισμός που συνοδεύουν καθημερινά τον παρία. Η αδιακρισία των μπάτσων στην καθημερινή ζωή και η επιρροή των χρυσαυγιτών στο αξιοθρήνητο κράτος το μόνο δικαίωμα που παραχωρούν στον παρία είναι για ένα επονείδιστο τέλος σε δημόσια θέα - τροφή απαραίτητη που κινεί το θέαμα και ως εκ τούτου τον πολίτη που τρέφεται απ' αυτό.

8. Το σχήμα του μετέωρου αδελφού μόνο ο Γεώργιος Βιζυηνός κατόρθωσε να αποτυπώσει. Ας θυμηθούμε: Δρομοκαΐτειο 1892. «Σαν μ' αρπάχθηκε η χαρά που εχαιρόμουν μια φορά έτσι σε μιαν ώρα, μες σ' αυτή την χώρα όλα αλλάξαν τώρα. Και από τότε που θρηνώ το ξανθό και γαλανό και ουράνιο φως μου, μετεβλήθη εντός μου και ο ρυθμός του κόσμου».