Εφτά εργάτες έχασαν τη ζωή τους την ώρα της δουλειάς, μέσα σε οχτώ μόλις μέρες. Χτες, άλλοι δύο προστέθηκαν στη λίστα των νεκρών από τον πόλεμο διαρκείας που έχει κηρύξει η εργοδοσία στους εργαζόμενους για τα κέρδη της, με τις πλάτες όλων διαχρονικά των κυβερνήσεων.

Τα απανωτά περιστατικά της τελευταίας βδομάδας σημαίνουν συναγερμό. Ο θύτης είναι γνωστός. Είναι το κυνήγι του κέρδους, το μοναδικό κίνητρο που αναγνωρίζει η εργοδοσία. Είναι η ένταση της εκμετάλλευσης, με φυσικό επακόλουθο την αύξηση των κινδύνων για «ατυχήματα» στους χώρους δουλειάς, πολλά απ' αυτά θανατηφόρα.

Οι εργαζόμενοι παίζουν τη ζωή τους κορόνα - γράμματα για το μεροκάματο, ενώ σήμερα υπάρχουν νέες σύγχρονες δυνατότητες πρόληψης των επαγγελματικών κινδύνων και μέσα που μπορούν να προβλέψουν με κάθε λεπτομέρεια τι μπορεί να πάει στραβά. Δυνατότητες που συνθλίβονται από τους ίδιους τους σιδερένιους νόμους της καπιταλιστικής κερδοφορίας.

Με βάση τους κανόνες του κέρδους υπονομεύονται ακόμα και τα στοιχειώδη μέτρα προστασίας, όταν η εργοδοσία εκτιμάει ότι αυτά κοστίζουν χωρίς να αποδίδουν όφελος, ότι «φρενάρουν» την παραγωγικότητα, ή ότι τη συμφέρει να δώσει μια ψευτοαποζημίωση αν συμβεί το κακό, παρά να χρηματοδοτεί σταθερά ένα συγκροτημένο πλέγμα μέτρων για την Υγεία και την Ασφάλεια στην Εργασία.

Με κριτήριο τα κέρδη επιβάλλονται η εντατικοποίηση δίχως τέλος στους χώρους δουλειάς, τα ακατάστατα ωράρια, το μαρτύριο της δουλειάς - λάστιχο, με τις «ευλογίες» των νόμων όλων των κυβερνήσεων. Μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον, ακόμα και το να «αυτοπροστατευτεί» ο εργαζόμενος, όπως τον καλούν οι επιχειρηματικοί όμιλοι, αποθεώνοντας κι εδώ την ατομική ευθύνη, αποτελεί σύντομο ανέκδοτο.

Πόσο μπορεί να «αυτοπροστατευτεί» ένας εργάτης που χειρίζεται, για παράδειγμα, επικίνδυνα μηχανήματα όταν δουλεύει 10ωρα, όταν δεν ξεκουράζεται επαρκώς, όταν ακόμα και το διάλειμμα τίθεται υπό αμφισβήτηση; Πώς να «αυτοπροστατευτεί» ο εργαζόμενος που για να καταφέρει να πληρώσει τους φουσκωμένους λογαριασμούς και να έχει πρόσβαση στα στοιχειώδη, αναγκάζεται να κάνει δύο δουλειές, να είναι στο «πόδι» όλη μέρα;

Η ζούγκλα της αγοράς εργασίας ανακυκλώνει εργαζόμενους «μιας χρήσης» ακόμα και για σύνθετες και επικίνδυνες εργασίες, που παίρνουν την «άγουσα» της απόλυσης πριν προλάβουν να εξοικειωθούν με το αντικείμενο της δουλειάς. Σε συνθήκες που οι εργολαβίες γενικεύονται, το «πηγαινέλα» από την ανεργία στην υποαπασχόληση, τα υποψήφια θύματα εργατικών «ατυχημάτων» πολλαπλασιάζονται.

Είναι χαρακτηριστικό ότι τον Φλεβάρη (στοιχεία ΕΡΓΑΝΗ), σχεδόν το 49% των νέων συμβάσεων εργασίας ήταν εκ περιτροπής και μερικής απασχόλησης, ενώ και από το υπόλοιπο 51% (της πλήρους απασχόλησης) ένα μεγάλο μέρος είναι ορισμένου χρόνου, δηλαδή με ημερομηνία λήξης.

Το αντεργατικό κράτος δεν νομοθετεί μόνο για την ένταση της εκμετάλλευσης, αλλά είναι και επιλεκτικά ανίκανο να επιβάλλει ακόμα και τα πιο στοιχειώδη μέτρα ασφάλειας στην εργοδοσία. Με ευθύνη όλων των κυβερνήσεων, υποβαθμίζει τους μηχανισμούς ελέγχου, όπως το ΣΕΠΕ, το οποίο από τον πρόσφατο νόμο - έκτρωμα μετατρέπεται σε «Ανεξάρτητη Αρχή», ακόμα πιο κοντά στα «θέλω» της εργοδοσίας.

Η αποψίλωση της συγκεκριμένης υπηρεσίας είναι τέτοια που μετατρέπει τους αναγκαίους ελέγχους σε εξαίρεση, ενώ αν αποφασιζόταν να ελεγχθούν όλες οι επιχειρήσεις για μέτρα υγείας και ασφάλειας θα χρειάζονταν 17 ολόκληρα χρόνια λόγω των ελλείψεων σε μέσα και προσωπικό! Αν αυτό το χάλι δεν αποτελεί μια ακόμα, έμμεση «ασυλία» που παρέχει το κράτος στην εργοδοσία, τότε τι είναι;

Και βέβαια, η εργοδοσία απολαμβάνει όλο το νομικό πλαίσιο, για να διώκει συνδικαλιστές και να ξεφορτώνεται ακόμα πιο εύκολα όποιον διαμαρτύρεται, όποιον διεκδικεί μέτρα προστασίας και αναδεικνύει τις ευθύνες της επιχείρησης.

Οι ρίζες αυτού του πολέμου στους χώρους δουλειάς πρέπει να αναζητηθούν στο ίδιο σάπιο σύστημα που κάνει πολέμους με βόμβες, σειρήνες, ορδές στρατών και μισθοφόρων. Και απέναντι σ' αυτό δεν χωράει άλλη απάντηση: Ολοι στην πανεργατική απεργία στις 6 Απρίλη! Ολοι στον αγώνα για μέτρα προστασίας με ευθύνη κράτους και εργοδοσίας, για μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους, μείωση του χρόνου εργασίας με αύξηση μισθού, κατάργηση όλων των αντεργατικών νόμων, σύγχρονα εργασιακά δικαιώματα.