Τετάρτη 30 Δεκέμβρη 2009
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 4
ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ

Μίσος για τα εργατικά συμφέροντα

Οταν η αίσθηση του καθήκοντος απέναντι στα συμφέροντα της μεγαλοεργοδοσίας και της κυβέρνησης συναντά τον τυφλό αντικομμουνισμό, το μείγμα που προκύπτει δεν μπορεί παρά να είναι προκλητικό και διπλά επικίνδυνο για τους εργαζόμενους, τους αγώνες και τα πραγματικά τους συμφέροντα. Η εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ είναι μια από τις πολλές επιχειρήσεις του Τύπου που το τελευταίο δεκαπενθήμερο δε χορταίνουν στην κυριολεξία να δίνουν βήμα στον πρόεδρο της ΓΣΕΕ για να εκτονώσει παραληρηματικά τον αντικομμουνισμό του και να διεκδικήσει το «άριστα» στο ρόλο του σαν επικεφαλής της συνδικαλιστικής εκείνης πλειοψηφίας, που έχει αναλάβει ρόλο Πέμπτης Φάλαγγας σε βάρος των εργατικών συμφερόντων. Και επειδή αποκαλύπτεται σαν υπερασπιστής του κεφαλαίου, μην έχοντας άλλη διέξοδο, εκφράζεται και ως ωμός αντικομμουνιστής.

Η χτεσινή συνέντευξη Παναγόπουλου στα «Νέα» δεν αποπνέει απλά χυδαίο αντικομμουνισμό, αλλά μίσος για την εργατική τάξη. Την κριτική που ασκεί το ΚΚΕ στη συνδικαλιστική πλειοψηφία ο Γ. Παναγόπουλος τη χαρακτηρίζει «γνωστή πρακτική της σταλινικής σχολής - όταν θέλουν να πλήξουν θεσμούς που δεν ελέγχουν, τους θεωρούν εχθρούς. Επικίνδυνη γιατί στοχοποιεί ανθρώπους». Πλέκει σενάρια βολικά για το σύστημα, λέγοντας ότι «έχει επιβληθεί μια ιδιότυπη ιδεολογική τρομοκρατία που θέλει την ηγεσία του ΚΚΕ στο απυρόβλητο της κριτικής. Υπακούει στη λογική (σ.σ. η κριτική από το ΚΚΕ) ότι αν πληγεί η ΓΣΕΕ θα ανοίξει ο δρόμος για "κόκκινη" ΓΣΕΕ». Συνιστά να «μην ταυτίζετε τους κομμουνιστές με την πολιτική της ηγεσίας του ΚΚΕ» και προσθέτει ότι «οι πρακτικές που εφαρμόζουν οδηγούν σε εμφύλιο πόλεμο ανάμεσα στους εργαζόμενους».

Εκεί, όμως, που ξεπερνάει κάθε όριο πρόκλησης, προσπαθώντας να ρίξει στάχτη στα μάτια των εργαζομένων, είναι όταν ρωτάται σχετικά με το χαρακτηρισμό «κυβερνητικός συνδικαλιστής» που του αποδίδεται. «Στη διαδρομή μου ποτέ δεν έβαλα - ούτε θα βάλω - τα συμφέροντα του κόμματος πάνω από τα συμφέροντα των εργαζομένων» (!) απαντάει ο Παναγόπουλος. Η αλήθεια είναι ότι τόσο ο Παναγόπουλος όσο και οι προκάτοχοί του ξεπερνούν κατά πολύ τα κομματικά στεγανά. Κι αυτό επειδή ο ρόλος του βαστάζου των εργοδοτικών συμφερόντων είναι πέρα και πάνω από κόμματα. Η συνδικαλιστική πλειοψηφία, συνειδητά υπέγραφε και υπογράφει συμβάσεις του ενός ευρώ, νόμους που θεσμοθετούν τη μερική απασχόληση και την εκ περιτροπής εργασία, άλλους αντιασφαλιστικούς και αντεργατικούς νόμους. Και το κάνει έχοντας συναίσθηση της αποστολής της να στηρίζει ψυχή τε και σώματι τα συμφέροντα του κεφαλαίου, ανεξάρτητα από το κόμμα που κάθε φορά κυβερνά.

Οσο, όμως, κι αν προσπαθεί να υποστηρίξει το «υπερκομματικό» του προφίλ, δεν αποφεύγει τον πειρασμό να πει πως η νέα κυβέρνηση αποτελείται από «νέους ανθρώπους, οι οποίοι υπό την ηγεσία του Γ. Παπανδρέου οφείλουν να υλοποιήσουν τις δεσμεύσεις τους προς τον λαό». `Η ότι τα αντιλαϊκά σχέδια που βρίσκονται σε εξέλιξη εντάσσονται σε μια «πολιτική που δεν επιθυμούν οι περίφημες "αγορές" ούτε οι συντηρητικές δυνάμεις που κυριαρχούν και καθορίζουν την πολιτική της Ευρωπαϊκής Ενωσης». Και πως ο ταξικός προϋπολογισμός «δίνει ελπίδες για άλλη πολιτική, αρκεί να τηρηθεί». Μετά από τέτοιες ομολογίες και τόσους τεμενάδες στην κυβέρνηση και στο κεφάλαιο, ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ έχει τη φιλοδοξία να πείσει τους εργαζόμενους ότι άδικα του έχουν κρεμάσει τα κουδούνια του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλιστή. Οσο αντικομμουνισμό κι αν ξεράσει, δεν πρόκειται να το καταφέρει.


Περικλής ΚΟΥΡΜΟΥΛΗΣ



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ