Ομως στην ανθρώπινη ζούγκλα, όπου τα καταναλωτικά θεριά ιδεολογικοποιούν το φόνο, την εξόντωση του άλλου στο επίπεδο της ματαιοδοξίας των γονιδίων τους, η ηθική εσχάτως και δη στο εδώ και τώρα, έχει γίνει γδαρμένο δέρμα ανθρώπων πεταμένο στο πάτωμα, ενδεδυμένη πολιτικούς λεονταρισμούς κι επικοινωνιακή θριαμβολογία. Εγραφα τις προάλλες για την ηθική υπόσταση και το ποινικό μητρώο των δημίων. Ξεφεύγοντας έτσι, μέρες μνήμης ενός παλλαϊκού γνήσια ηρωικού «όχι» στις ναζιστοφασιστικές ορδές, ψάχνω, στα ψιλά δυστυχώς του δημόσιου λόγου και συμφέροντος, τις απλές, κυνικές, βρωμερές ομολογίες όχι των συντελεσθέντων αλλά των επικείμενων μαζικών φόνων στην πόρτα μας. Για τους οποίους ίσως αρχίσουμε να μιλάμε όταν το λεπτό κατακόκκινο ρυάκι αίματος θα κυλάει κάτω από τις πόρτες μας.

Είπαν, λοιπόν, οι Αμερικανοί πως η βάση τους στη Βουλγαρία και η εκεί παρουσία στρατευμάτων «θα ενθαρρύνει τους επενδυτές, καθώς θα θεωρηθεί εγγύηση σταθερότητας των συμφερόντων τους...». Τόσο κυνικά. Τόσο ωμά. Τόσο αποθρασυμένα ιμπεριαλιστικά. Ερχονται τα στρατά ν' ανοίξουν δρόμους στους ληστές και θα θησαυρίσουν οι Βούλγαροι ως υπηρέτες. Το αίμα έπεται. Θα 'ρθει με τους περαιτέρω τεμαχισμούς των Βαλκανίων. Με ομόφωνες αποφάσεις του ΣΑ του ΟΗΕ. Με την Ελλάδα μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας για δύο χρόνια. Με τους Τούρκους να εμμένουν στο Αιγαίο και την Κύπρο. Με τη «διεθνή νομιμότητα» να πουλιέται στην αγορά των σκοτωμένων λαών φθηνότερα και από τα πρόστιμα διαφθοράς ή τις αποζημιώσεις που πήραν οι εφοπλιστές για το «Σαμίνα» και δεν πλήρωσαν ποτέ οι ιδιοκτήτες της «Ρικομέξ».

Καμιά λαμπρή ιστορία που ν' αντέχει όχι μόνον να διδάσκεται αλλά και να εμπνέει δε γράφτηκε από θηρία και με συναίνεση στο ...έργο τους. Με «όχι» γράφτηκε και αντιστάσεις μαζικές, με ανατροπές. Κι ανεξαρτήτως των συζητήσεων περί αγοραίας ηθικής και σαπισμένης κάθαρσης. Στη ζούγκλα χωρίς Ταρζάν γεννιούνται επαναστάσεις.