«Να την πάρω;» είπα στην αδελφή μου. «Σ' έχουν προλάβει οι Γερμανοί», μου απάντησε. Αυτό έγινε το σύνθημά μας. Οπου συναντούσαμε Γερμανούς τουρίστες μεγαλύτερους από εμάς, λέγαμε:

-- Οι στρατιώτες της Βέρμαχτ με άλλο ένδυμα.

Αν ήταν νεότεροί μας, αλλάζαμε τα λόγια μας:

-- Τα παιδιά των φασιστών- ναζιστών ήρθαν να πάρουν ό,τι δεν πήραν οι πατεράδες τους.

Μπορεί και να ήμασταν άδικες.

-- Καλά, είπα στην αδελφή μου, δεν έχουν συμπληρωθεί ούτε είκοσι χρόνια από τότε που οι Γερμανοί κατέλαβαν την Κρήτη και οι Κρητικοί το ξέχασαν και τους ταΐζουν και τους ποτίζουν;

-- Ζητάς εκδίκηση; με ρώτησε η Σούλα.

Εμεινα σιωπηλή μέχρι που ανεβήκαμε στην κορυφή του Ψυχρού να δούμε τον τόπο που γεννήθηκε ο Δίας, ή δε θυμάμαι σωστά; Στάθηκα σ' ένα σημείο, έβαλα το χέρι αντήλιο και κοίταζα πέρα τον κάμπο του Λασιθίου.

-- Τι κοιτάς; με ρώτησε πάλι η αδελφή μου.

-- Τα αλεξίπτωτα, της απάντησα χωρίς να γυρίσω το κεφάλι.

-- Ποια αλεξίπτωτα;

Μέχρι πριν από μερικά χρόνια η δράση των μυστικών υπηρεσιών του Ισραήλ που είχε βγει σ' ένα κυνηγητό ναζιστών, υπεύθυνων για το «Ολοκαύτωμα των Εβραίων» στη Γερμανία ή αλλού, θεωρούνταν και πιθανόν να ήταν δικαιολογημένη. Ωστόσο, μέσα σε αυτή την προσπάθεια να τιμωρηθούν οι εγκληματίες πολέμου υπήρχε και αυτή η ιδέα της αντεκδίκησης του «οδόντα αντί οδόντος» και «οφθαλμόν αντί οφθαλμού». Βέβαια, δεν είναι τόσο απλό. Αλλά έστω.