Μετά από έξι προϋπολογισμούς λιτότητας, με τον τελευταίο μόλις τον περασμένο Δεκέμβρη, που προέβλεπε αυξήσεις φόρων και περικοπές μαμούθ ύψους 3,5 δισεκατομμυρίων, ο πρωθυπουργός της Ιρλανδίας Εντα Κένι και η κυβέρνησή του, που εκλέχτηκε με σύνθημα, το άλλο «μείγμα διαχείρισης» και «την επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου», συνεχίζει να δοκιμάζει τα όρια και τις αντοχές του ιρλανδικού λαού δηλώνοντας ότι «η Ιρλανδία έχει να διανύσει πολύ δρόμο» και... «Ο πόνος για τη χώρα δεν έχει τελειώσει».

Δηλώσεις που προοιωνίζονται νέα βάσανα, δηλαδή νέα μέτρα. Και όλα αυτά σε μια χώρα που υποτίθεται «είναι σε τροχιά εξόδου από το μνημόνιο» και η οποία ασκεί προς ώρας την εκ περιτροπής εξάμηνη προεδρία στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο με ατζέντα το τρίπτυχο απασχόληση, σταθερότητα και ανάπτυξη». Η ανάπτυξη βέβαια αφορά την κερδοφορία του κεφαλαίου και πατάει στο τσάκισμα των εργασιακών δικαιωμάτων, των μισθών, όπως τη συμφωνία που προσπαθεί να επιβάλλει με κάθε τρόπο στους εργαζόμενους στο δημόσιο τομέα.

Πρόκειται για την αναθεώρηση της ήδη υπάρχουσας συμφωνίας που υπογράφτηκε το 2010 (Croke Park, με την οποία, ας σημειωθεί ότι οι εργαζόμενοι στο δημόσιο είχαν αποδεχθεί μειώσεις 15%) για τα επόμενα τρία χρόνια. Το νέο σχέδιο της κυβέρνησης προβλέπει νέες περικοπές από 5% έως 10%. Ωστόσο, ο αναβρασμός μεταξύ των εργαζομένων είναι μεγάλος και πιέζουν και τις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες, που ως τώρα έδιναν τα πάντα, στο όνομα της ...ανάκαμψης. Χρήσιμο το παράδειγμα της Ιρλανδίας και για την χώρα μας.