Και οι υπόλοιπες, βέβαια, αστικές εφημερίδες, δεν πήγανε πίσω! Γέμισε ο τόπος μαύρο χαρτί, κάτι σαν πένθος, και έγινε μεγάλος διαγωνισμός - και συναγωνισμός - επιθέτων! Μεγάλε! Τεράστιε! Ανεπανάληπτε! Οπως, ακριβώς, και οι τίτλοι των αθλητικών εφημερίδων, όταν αναφέρονται στον Ριβάλντο!
Αφήστε, πια, την αστική, κρατική και ιδιωτική τηλεόραση. Αυτή, για μια ακόμα φορά, έδωσε ρέστα. Γιατί αυτή έχει και ζωντανή εικόνα! Κόκκινα μάτια ο ένας, συντετριμμένος μέχρις ονύχων ο άλλος! Κανένας, εκτός από τον Σπύρο Καρατζαφέρη, για να είμαστε δίκαιοι, δεν τόλμησε να πει, «εντάξει, παιδιά, ησυχάστε, μας πείσατε, μην κλαίτε άλλο, θα βραχνιάσετε»! Ολοι οι υποκριτές φορέσανε μαύρες πλερέζες και πήρανε το πιο θλιμμένο τους ύφος. Αυτό που φοράνε στις εθνικές τραγωδίες. Μοβ και Μπαχ για επένδυση! Σεισμούς, λιμούς, καταποντισμούς, φωτιές! Χαμηλά μάτια και σκυμμένα κεφάλια. Μερικοί από αυτούς, οι πιο ιερόσυλοι, δεν παρέλειψαν να προσποιηθούν ότι δάκρυσαν κιόλας! Δυο τρεις, μάλιστα, από τους λεγόμενους «σοβαρούς», δήλωσαν με συντριβή και ιερή ευσέβεια πως «στάθηκαν τυχεροί που ο Χριστόδουλος τους τίμησε με τη φιλία του»! Και άδραξαν, φυσικά, την ευκαιρία, να πούνε δυο - τρία χαρακτηριστικά ανέκδοτα, για να ανεβάσουν τις μετοχές τους! Ανέκδοτα με την έννοια, ότι είναι η πρώτη φορά που τα λένε δημόσια (Φυσικά δε ζει, πια, ο Χριστόδουλος για να τους διαψεύσει! Εκτός, όλα να τα περιμένεις απ' αυτούς, και αν τον βιντεοσκοπούσαν μυστικά όταν «συνομιλούσαν» μαζί του! Οταν τους έδινε «ανιδιοτελώς» τη φιλία του).
Οταν πεθαίνει ένας άνθρωπος, όποια και αν ήταν η ιδιότητα που είχε στη ζωή, είναι μια ανεπανάληπτη και μοναδική τραγωδία! Η οποία, σε καμία περίπτωση, δεν προσφέρεται για τζόγο! Ο θάνατος του Χριστόδουλου, όπως παλαιότερα οι καμένοι της Πελοποννήσου και της Εύβοιας, οι πνιγμένοι και οι χωμένοι στα συντρίμμια των σεισμών, έδωσε την ευκαιρία στους παπατζήδες της ενημέρωσης και της πολιτικής να οργιάσουν! Να, κοντινά το σκήνωμα! Να, κοντινά οι σταυροί από το πάτωμα μέχρι το κεφάλι! Να, οι δηλώσεις! Να, και ο Κωνσταντίνος με την Αννα Μαρία! Να, και ο λιωμένος στο κλάμα διάκος...