Το εργαλείο του δήθεν διαλόγου ανέσυραν από την εργαλειοθήκη τους η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ, γνωρίζοντας από προηγούμενη εμπειρία τους το χρήσιμο ρόλο του ως προς την προώθηση των αντιλαϊκών ευρωενωσιακών - κυβερνητικών επιλογών, μέσω του αποπροσανατολισμού και της απόπειρας εκτόνωσης των αγωνιστικών διαθέσεων. Μεσουσών των κινητοποιήσεων στο χώρο της εκπαίδευσης και ενώ τίποτα δεν έπραξαν για τη στήριξή τους ανέλαβαν την πρωτοβουλία να καλέσουν τα κόμματα αλλά και τα ανώτερα όργανα της Τοπικής Αυτοδιοίκησης σε «διάλογο» για τα ζητήματα της Παιδείας, προεξοφλώντας πως αυτός θα κινηθεί εντός της ευρωενωσιακής «επιλεγείσας στρατηγικής κατεύθυνσης». Αλλωστε, για διάλογο μιλά και η κυβέρνηση αλλά η πολιτική της είναι δεδομένη και δεν κάνει ρούπι πίσω απ' αυτήν. Αρα, προς τι ο «διάλογος»;

Ούτε παραγγελία να την είχε η κυβέρνηση μια τέτοια πρωτοβουλία. «Νερό στο μύλο» των αντιδραστικών μεταρρυθμίσεων που προωθεί στην Παιδεία ήρθε να ρίξει. Αγνοούν, άραγε, οι δύο ανώτατες συνδικαλιστικές οργανώσεις πως όλο αυτό το διάστημα, που τα ζητήματα της Παιδείας βρίσκονται στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας, διατύπωσαν άπαντες τις θέσεις και τις προτάσεις τους; Μήπως αγνοούν την αδιαλλαξία της κυβέρνησης απέναντι στα καθ' όλα δίκαια αιτήματα των δασκάλων, των καθηγητών, των μαθητών και των φοιτητών; Ξέρουν καλά πως και στο συγκεκριμένο θέμα συγκρούονται πολιτικές: Η μία, ταξική, υπέρ του μεγάλου κεφαλαίου στην κατεύθυνση της πλήρους εμπορευματοποίησης της Παιδείας και της υπαγωγής της στους κανόνες της «ελεύθερης αγοράς», μιας Παιδείας σε όφελος των επιχειρηματιών, και η άλλη, για Παιδεία των λαϊκών αναγκών, πολιτική υπέρ της εργατικής τάξης και του λαού, του δικαιώματος των παιδιών τους στη μόρφωση, που δεν μπορεί παρά να παρέχεται ενιαία από ένα αποκλειστικά δημόσιο και δωρεάν σύστημα Παιδείας. Δύο πολιτικές που δε γίνεται να συγκλίνουν σε μια μέση λύση που θα αρέσει σε όλους.

Το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ έχουν διακηρύξει την προσήλωσή τους σε μια πολιτική που αντιστρατεύεται τις πραγματικές μορφωτικές ανάγκες του λαού και της νεολαίας. Και, δυστυχώς, η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ αυτή την πολιτική επιδιώκουν να νομιμοποιήσει ένας ακόμα στημένος διάλογος. Με δεδομένη τη στρατηγική για την εκπαίδευση, την οποία αποδέχονται και στηρίζουν, όπως λένε στην επιστολή τους, αυτό ομολογούν. Και γι' αυτή τους την ομολογία πρέπει να κριθούν από το κίνημα που έναν και μόνο διάλογο οφείλει να προκρίνει, αυτόν που κάνει στους δρόμους του αγώνα με προβολή των δίκαιων αιτημάτων του. Κι αυτός ο αγώνας για να είναι αποτελεσματικός πρέπει να συναντήσει τη μέγιστη δυνατή στήριξη από το σύνολο του εργατικού, λαϊκού κινήματος. Να γίνει δική του υπόθεση η εναντίωση στην εμπορευματοποίηση της Παιδείας, στην τροποποίηση του άρθρου 16 του Συντάγματος, για ενιαία δημόσια δωρεάν εκπαίδευση χωρίς ταξικούς φραγμούς.

Ενα τέτοιο κίνημα θα δώσει και την πρέπουσα απάντηση στις συμβιβασμένες πλειοψηφίες των συνδικαλιστικών ηγεσιών, που με το ένα χέρι υπογράφουν αυξήσεις των 77 λεπτών, αποδυναμώνοντας το εισόδημα της εργατικής οικογένειας, και με το άλλο στηρίζουν μια πολιτική που μετατρέπει την Παιδεία σε πανάκριβο εμπόρευμα.