Πρόσφατα στοιχεία της Ομοσπονδιακής Υπηρεσίας Εργασίας της Γερμανίας έφεραν στο φως την αθλιότητα που βιώνουν εκατομμύρια εργαζόμενοι στην αναπτυγμένη καπιταλιστικά Γερμανία, τη λεγόμενη ...ατμομηχανή της ΕΕ. Σύμφωνα με αυτά, 7,3 εκατομμύρια αναγκάζονται να φυτοζωούν με λιγότερα από 400 ευρώ το μήνα. Στην πλειοψηφία τους, πρόκειται για χρόνια άνεργους που πετάχτηκαν στο περιθώριο και παρακολουθούν «προγράμματα» επανένταξης υποτίθεται στην αγορά εργασίας, δηλαδή έναν ακόμη τρόπο για να εξασφαλίζεται στο κεφάλαιο φτηνή εργατική δύναμη, δηλαδή χαμηλά αμειβόμενοι με κουτσουρεμένη ασφάλιση εργάτες που χρησιμοποιούνται και ως μοχλός πίεσης και για την υπόλοιπη εργατική τάξη.

Στη Γερμανία, όπως και σε άλλες αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες, Γαλλία, Ιταλία, Ισπανία κ.λπ., διευρύνονται όλο και περισσότερο οι ζώνες φτώχειας, τα φαινόμενα της ανεργίας, της ημιαπασχόλησης, της μισοζωής εξαθλιωμένων μισοεργαζόμενων και μισοάνεργων φουντώνουν. Οι εικόνες των «ανθρώπινων ερειπίων» και αστέγων πολλαπλασιάζονται τα τελευταία χρόνια στις μεγαλουπόλεις των καπιταλιστικών χωρών.

Αυτή η κατάσταση δεν έγινε τυχαία, δεν είναι συγκυριακό γεγονός. Είναι το αποτέλεσμα της ίδιας της καπιταλιστικής ανάπτυξης τόσο στην «ευημερούσα» «ανταγωνιστική» και «εξαγωγική» Γερμανία όσο και σε χώρες όπως η Ελλάδα, που βρίσκονται σε υποδεέστερη θέση στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα. Η άναρχη ανάπτυξη είναι που φέρνει την καπιταλιστική κρίση, δηλαδή την περίοδο που διακόπτεται η δυνατότητα του κεφαλαίου να αναπαράγεται διευρυμένα (γιατί υπάρχει υπερπαραγωγή προϊόντων που δεν μπορούν να πωληθούν και υπερσυσσωρευμένα κεφάλαια που οι καπιταλιστές δεν μπορούν προς το παρόν να επενδύσουν γιατί δε θα βγάλουν κέρδος, λόγω κρίσης). Η κρίση είναι στο «DNA» της λειτουργίας του εκμεταλλευτικού συστήματος και, αντικειμενικά σημαίνει ότι για να μπορέσει το κεφάλαιο να βγει απ' αυτήν με λιγότερες απώλειες είναι απαραίτητο να υπάρξει καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων, μέρους του κεφαλαίου και της εργατικής δύναμης, δηλαδή και ανεργία, και απώλεια παλιότερων κατακτήσεων, και επιδείνωση των συνθηκών ζωής των λαϊκών στρωμάτων. Αυτήν τη διέξοδο, τους πολέμους και τις επεμβάσεις έχουν οι καπιταλιστές για να ορθοποδήσουν οι ίδιοι, γυρίζοντας τους εργάτες σε συνθήκες μεσαίωνα.

Το συμπέρασμα που πρέπει να βγάλουν οι εργάτες και στη χώρα μας και σε όλο τον κόσμο, βλέποντας την επιδείνωση της ζωής τους, τους νέους άνεργους και εξαθλιωμένους, είναι ότι η ίδια η κρίση του καπιταλισμού δείχνει τα ιστορικά όρια του συστήματος και βάζει στην ημερήσια διάταξη το ζήτημα της ανατροπής του. Πρέπει να γυρίσουν την πλάτη, πέρα από τους νεοφιλελεύθερους και τους σοσιαλδημοκράτες, και στα διάφορα «αριστεροδέξια» δεκανίκια του συστήματος που προτείνουν άλλα «μείγματα πολιτικής» και μορφές διαχείρισης του ίδιου εκμεταλλευτικού συστήματος. Ξεπερνώντας τη μοιρολατρία και τη δήθεν δυνατότητα για ατομικές λύσεις να δυναμώσουν το συλλογικό ταξικό αγώνα σε ρήξη με το κεφάλαιο για τη λαϊκή εξουσία και το σοσιαλισμό. Οπου, με κεντρικά σχεδιασμένη οικονομία, κοινωνικοποιημένα τα βασικά μέσα παραγωγής και εργατικό έλεγχο θα εξαλείψουν τις αιτίες των κρίσεων, της ανεργίας και της υποβάθμισης της ζωής τους, ικανοποιώντας όλες τις σύγχρονες ανάγκες τους, με βάση τις τεράστιες δυνατότητες που υπάρχουν στη σημερινή εποχή.