Βιομηχανία θανάτου. Βιομηχανία δεκάδων νεκρών, εκατοντάδων σακατεμένων και χιλιάδων ανθρώπων που παθαίνουν ανεπανόρθωτες βλάβες στην υγεία τους. Εκεί έχουν οδηγήσει τα πράγματα, στους χώρους δουλειάς, οι βιομήχανοι, οι κατασκευαστές, οι επιχειρηματίες και οι κυβερνήσεις τους. Μέρα παρά μέρα και ένας εργάτης χάνει τη ζωή του. Εργοστάσια - κρεματόρια. Φάμπρικες που ο θάνατος παραμονεύει να χτυπήσει. Προχτές τρεις εργάτες εκτελέστηκαν εν ψυχρώ την ώρα που έβγαζαν το μεροκάματο. Χτες άλλος ένας οικοδόμος άφηνε την τελευταία του πνοή σε οικοδομή στον Ταύρο. Ηταν μόλις 21 χρονών.

Στη ΛΑΡΚΟ, το απόλυτο ειδεχθές έγκλημα. Εγκλημα καρμπόν, μέσα σε τρεις εβδομάδες. Για δέκα ημέρες - καταγγέλλουν οι συνάδελφοι του δολοφονημένου εργάτη - το καμίνι είχε πρόβλημα. Η έξοδος απ' όπου χύνεται το καυτό μέταλλο είχε μπουκώσει. Τι έκανε η διοίκηση της εταιρείας; Προφανώς νοιαζόταν για το πώς και πόσο θα πουληθεί η ΛΑΡΚΟ... Η μεγαλύτερη επιχείρηση νικελίου στην Ευρώπη, με ειδικό βάρος στην παγκόσμια παραγωγή. Οι νέοι «Μποδοσάκηδες» έχουν πάρει σειρά για το ποιος θα την βάλει στο χέρι. Ελληνες, Ολλανδοί, Ρώσοι κλπ. εποφθαλμιούν, αλλά και βάζουν όρους για την εξαγορά της. Απαιτούν ρήτρες που θα τους εξασφαλίζουν εκ των προτέρων όσο γίνεται μεγαλύτερο ποσοστό στα κέρδη τους.

Ποιος να νοιαστεί για το καμίνι που μπούκωσε; Ποιος να ενδιαφερθεί για την ασφάλεια των εργατών; Οχι, πάντως, τα αφεντικά. Ετσι το καμίνι συνέχιζε να λειτουργεί. Μέχρι που ακούστηκε το μπαμ και οι εργάτες έτρεξαν να μαζέψουν το νεκρό συνάδελφό τους και τους τραυματίες. Ενα έγκλημα διαρκείας, για όλους τους εργαζόμενους, για ολόκληρη την εργατική τάξη. Γιατί, τελικά, σε αυτή την κοινωνία και οικονομία, που ο Θεός είναι το κέρδος, τι αξία έχει μια ακόμα ζωή; Η ζωή του εργάτη κατάντησε να είναι φθηνότερη και από τη μηχανή που δουλεύει, από μια επισκευή, από ένα εξάρτημα που λείπει, φθηνότερη από το κόστος μιας προσωρινής διακοπής για να διορθωθεί η βλάβη... Ο εργάτης είναι αναλώσιμος. Ενας άλλος θα είναι αύριο στο πόστο του. Το γρανάζι της εκμετάλλευσης θα συνεχίζει να γυρίζει, αλέθοντας ζωές, ορφανεύοντας σπίτια, σκορπώντας τον πόνο στις οικογένειες.

Και μετά από το κατά παραγγελία έγκλημα, η κατά παραγγελία πρόκληση: Θα είμαστε «σκληροί και αμείλικτοι», είπε η κυρία υπουργός. Δε θα επιτρέψουμε να συγκαλυφθούν οι πραγματικές αιτίες... Δε θα συγκαλυφθούν άραγε, όπως έγινε και με το προηγούμενο φονικό στη ΛΑΡΚΟ; Γιατί μέχρι προχτές, τίποτα δεν ανακοινώθηκε για τις συνθήκες που κάηκε ο εργάτης. Πράγματι η κυβέρνηση, όλες οι κυβερνήσεις, είναι αμείλικτες και σκληρές. Αλλά όχι για να προστατέψουν τη ζωή και την υγεία των εργατών. Είναι αμείλικτες και σκληρές όταν πρόκειται να υπερασπιστούν τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Είναι σκληρές απέναντι στους εργάτες και το δικαίωμά τους να γυρίζουν γεροί από το μεροκάματο. Είναι αμείλικτοι σε κάθε διεκδίκηση, σε κάθε αγώνα για τα δικαιώματά τους. Αμείλικτες όπως και οι εργοδότες που εκπροσωπούν. Γι' αυτό για την εργατική τάξη, για να μη θρηνεί μέρα παρά μέρα και ένα νεκρό. Για να μη μετράει δεκάδες σακατεμένους και αρρώστους, ένας δρόμος υπάρχει: Να γίνει αμείλικτη απέναντι σε αυτόν το συρφετό συμφερόντων και διακυβέρνησης.