Μπορεί η ΕΕ να γίνει το αντίπαλο δέος στις ΗΠΑ προς όφελος της ειρήνης;

ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΑΠΟΨΗ την εκφράζει βασικά ο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ. Η εκτίμησή του ξεκινά από τη λαθεμένη αντίληψη ότι οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι δεν είναι αποτέλεσμα της όξυνσης των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων, αλλά της δράσης των ΗΠΑ, που κινούνται με βάση τη νέα στρατηγική τους αντίληψη ως μοναδική υπερδύναμη, επιδιώκοντας ως τελικό στόχο «την αυτοκρατορική διαχείριση του πλανήτη», ενάντια στην ανθρωπότητα ολόκληρη.

ΕΤΣΙ, Ο ΣΥΝ δε χαρακτηρίζει την Ευρωπαϊκή Ενωση (ΕΕ) ιμπεριαλιστικό κέντρο, αλλά «υποταγμένη» στις ΗΠΑ, μέσω της συμμετοχής των περισσότερων κρατών - μελών της στο ΝΑΤΟ. Αλλά προκύπτει το ερώτημα: Τα κράτη - μέλη της ΕΕ και ιδιαίτερα τα ισχυρά (Γερμανία, Γαλλία, Βρετανία Ιταλία, Ισπανία κλπ.) βρίσκονται στο ΝΑΤΟ παρά τη θέλησή τους; `Η είναι επιλογή του μεγάλου κεφαλαίου και της εξουσίας του σ' αυτές τις χώρες; Οπως επιλογή του μεγάλου κεφαλαίου είναι και η συγκρότηση της ΕΕ; Προκειμένου, όμως, να στηρίξει την πολιτική του υπέρ της ΕΕ, μιλά για μία και μόνη υπερδύναμη, στην οποία πρέπει να βάλει φρένο ένα αντίπαλο δέος, που αυτό μπορεί να είναι η ΕΕ.

ΣΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΚΟ ΤΟΥ συνέδριο λοιπόν, σχετικά μ' αυτό, κάνει λόγο για «...μια πολιτικά Ενωμένη Ευρώπη, με κοινό νόμισμα, εξωτερική πολιτική, αμυντική δομή εκτός ΝΑΤΟ και δυνατότητα παρέμβασης σε όλον τον κόσμο». Αλλά αυτή η τοποθέτηση σημαίνει απόκτηση πιο ισχυρής δυνατότητας της ΕΕ για ιμπεριαλιστική δράση (άλλωστε, γι' αυτό οργάνωσε τον Ευρωστρατό, γι' αυτό το δόγμα ασφάλειάς της περιλαμβάνει προληπτικούς πολέμους όπου χρειαστεί, γι' αυτό συμμετέχει στην «αντιτρομοκρατική» εκστρατεία). Προβάλλει, λοιπόν, πως η «προοπτική της πολιτικής ενοποίησης της Ευρώπης συνεπάγεται την οικοδόμηση μιας αυτόνομης και με διαφάνεια διαμορφωμένης και δημοκρατικά ελεγχόμενης κοινής ευρωπαϊκής εξωτερικής πολιτικής και μιας αυτόνομης ευρωπαϊκής άμυνας εκτός δομών του ΝΑΤΟ».

ΟΤΑΝ, ΟΜΩΣ, τα ίδια τα γεγονότα (συμμετοχή της ΕΕ στους πολέμους) τούς διαψεύδουν, τότε μιλούν για αδυναμία των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων να απαγκιστρωθούν και όχι για συμμετοχή στην ιμπεριαλιστική δράση για μοίρασμα αγορών, σφαιρών επιρροής κλπ.

ΑΚΟΜΗ, ΣΤΗ ΒΑΣΗ των πιο πάνω αντιλήψεών του, τραβά το αντιπολεμικό κίνημα σε συμμαχία με τον ευρωπαϊκό ιμπεριαλιστικό πόλο, θεωρώντας ότι έτσι θα καταφέρει η ΕΕ να αντισταθεί στην «αυτοκρατορική στρατηγική των ΗΠΑ». Αυτό έκανε στον πόλεμο του Ιράκ.

Η ΕΕ ΕΙΝΑΙ αντίπαλος ιμπεριαλισμός στις ΗΠΑ, όταν πρόκειται για το ξαναμοίρασμα αγορών. Ενώνεται με τις ΗΠΑ κατά των λαών. Απόδειξη γι' αυτό είναι η συμμετοχή της στον πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία, στα 1999 (και οι κεντροαριστερές κυβερνήσεις), στη διάλυση της οποίας πρωτοστάτησε η Γερμανία στα 1991, και στη συνέχεια από κοινού με τις ΗΠΑ. Το ίδιο και στο Αφγανιστάν, ενώ στο Ιράκ η διαφωνία δεν ήταν η εναντίωση στον πόλεμο, αλλά ποιος θα έχει την πρωτοκαθεδρία (Γερμανία - Γαλλία ήθελαν τον ΟΗΕ και όχι τις ΗΠΑ λόγω ιδιαίτερων συμφερόντων τους στα πετρέλαια). Εξάλλου όλες σχεδόν οι χώρες της ΕΕ πρόσφεραν και συνεχίζουν να προσφέρουν βοήθεια στις ΗΠΑ.

Η ΣΤΗΡΙΞΗ του ευρωπαϊκού ιμπεριαλιστικού κέντρου από δυνάμεις που αυτοπροσδιορίζονται ως αριστερές και προοδευτικές σημαίνει προδοσία των λαϊκών συμφερόντων. Οχι στήριξη, αλλά υπονόμευση και ανατροπή είναι η πολιτική για τα λαϊκά συμφέροντα.