Τα στοιχεία της επίσημης έρευνας της Ευρωπαϊκής Ενωσης, που παρουσιάστηκαν στο προχτεσινό Συνέδριο για τα μεγάλα έργα, είναι πραγματικά συγκλονιστικά. Σύμφωνα μ' αυτά, τα μισά περίπου κοινοτικά κονδύλια που δίνονται στη χώρα μας μέσω των διαφόρων διαρθρωτικών Ταμείων της ΕΕ - και του Γ` ΚΠΣ - ούτε καν φτάνουν στη χώρα μας! Παρακρατούνται από τις διάφορες πολυεθνικές της Κοινότητας, αφού στα ελληνικά έργα χρησιμοποιούνται κατά κόρον τα εισαγόμενα από αυτές υλικά και υπηρεσίες!

Ολα αυτά τα στοιχεία, βέβαια, δε χρειαζόταν να μας τα πουν οι Κοινοτικοί για να τα μάθουμε. Το βλέπουμε καθημερινά στα λεγόμενα μεγάλα έργα. Βλέπουμε, για παράδειγμα, στο μετρό της Αθήνας και στο Αεροδρόμιο Σπάτων να έχουν χρησιμοποιηθεί εισαγόμενοι γρανίτες, αντί του διεθνούς φήμης και ποιοτικού ελληνικού μαρμάρου! Μαθαίνουμε ότι στο Ολυμπιακό Χωριό χρησιμοποιούνται αλουμίνια ξένης εταιρίας. Παρακολουθούμε τον πακτωλό των δισεκατομμυρίων που χορηγούνται στους ξένους συμβούλους των έργων - τις περισσότερες φορές, μάλιστα, για αμφίβολης ποιότητας συμβουλές, όπως, π.χ., στο μετρό - σε βάρος του ελληνικού τεχνικού δυναμικού που υποαπασχολείται.

Το θέμα είναι ασφαλώς ευρύτερο. Τα στοιχεία αυτά αποδεικνύουν περίτρανα ότι οι όροι που διαμορφώνονται και με τα περιβόητα κοινοτικά κονδύλια - με την απόλυτη σύμπραξη, βέβαια, και της κυβέρνησης - είναι τέτοιοι που τα μετατρέπουν ουσιαστικά σε «αργύρια» για την ενίσχυση των ευρωενωσιακών μονοπωλίων, στη διαπλοκή τους με το ντόπιο μεγάλο κεφάλαιο. Η άρχουσα τάξη της χώρας, μέσα απ' αυτήν τη διαδικασία, προσδοκά επίσης μεγάλα οφέλη, όπως, π.χ., ο κλάδος των κατασκευών, ανεξάρτητα από το αν οι ευρωενωσιακές πολυεθνικές παίρνουν «τη μερίδα του λέοντος».

Μέσα στο πλαίσιο αυτό, δεν μπορεί κανείς παρά να χαρακτηρίσει ως πρόκληση και παραμύθι για μικρά παιδιά, το ότι, δήθεν, τα κοινοτικά κονδύλια ευνοούν την ανάπτυξη της χώρας και βελτιώνουν τη θέση των εργαζομένων. Το σίγουρο είναι ότι ευνοούν την ανάπτυξη των πολυεθνικών, ενώ «τη νύφη την πληρώνει» ο λαός. Αν γίνουν, μάλιστα, κάποιοι πιο ψυχροί υπολογισμοί, δηλαδή αν αθροίσουμε τις ελληνικές εισφορές στα Κοινοτικά Ταμεία, τα ποσά που επιστρέφουν στις πολυεθνικές μέσω των διαφόρων ΚΠΣ και το εμπορικό έλλειμμα που υφίσταται η χώρα μας, χρόνο με το χρόνο μέσα στην Κοινότητα, τότε βγαίνει αβίαστα το συμπέρασμα ότι τα ποσά που πληρώνει η χώρα προς την ΕΕ είναι πολύ μεγαλύτερα από αυτά που εισπράττει. Αλλά αυτή η πραγματικότητα, που αποδεικνύει και την ουτοπία της λεγόμενης πραγματικής σύγκλισης, στα πλαίσια της καπιταλιστικής Ευρωπαϊκής Ενωσης, αποκαλύπτει ότι τα λαϊκά στρώματα τίποτα δεν κερδίζουν απ' αυτήν την υπόθεση, αφού κερδίζει τα μέγιστα το κεφάλαιο.