Το μόνο σίγουρο συμπέρασμα, που προκύπτει από το προσχέδιο προϋπολογισμού που έδωσε στη δημοσιότητα η κυβέρνηση, είναι ότι η συνέχιση της συγκεκριμένης πολιτικής εγγυάται μια συνεχή επιδείνωση της οικονομικής και κοινωνικής θέσης των λαϊκών στρωμάτων. Σ' αυτά, επί πολλά χρόνια επιβάλλεται, μέσω των σκληρών προγραμμάτων λιτότητας, να στηρίζουν τις επιλογές της άρχουσας τάξης και των πολιτικών της εκπροσώπων, για ενσωμάτωση του ελληνικού καπιταλισμού στην ευρωενωσιακή πραγματικότητα.

Αν, όμως, μέχρι χτες ζητούσαν «θυσίες» για την είσοδο του ελληνικού καπιταλισμού στην ΟΝΕ, σήμερα ζητάνε νέες θυσίες, για να αντιμετωπιστούν οι συνέπειες της διεθνούς οικονομικής κρίσης, που πλησιάζει επικίνδυνα και στην Ελλάδα (η καπιταλιστική κρίση είναι πάντα παρούσα), αλλά ακόμη και επιπρόσθετες «θυσίες», προκειμένου να αντιμετωπιστούν οι συνέπειες από μια νέα τυχοδιωκτική ιμπεριαλιστική επέμβαση των ΗΠΑ στον Περσικό Κόλπο, με λεία, φυσικά, τα πετρέλαια της περιοχής.

Υπό τις συνθήκες αυτές, η κυβέρνηση συνέταξε το προσχέδιο του προϋπολογισμού του 2003. Με δεδομένο το ταραχώδες διεθνές περιβάλλον, το πιθανότερο είναι τα βασικά μεγέθη του προσχεδίου να αλλάξουν και η κυβέρνηση να παρουσιάσει, τον ερχόμενο Νοέμβρη, το τελικό κείμενο του προϋπολογισμού σε πολύ πιο σκληρή κατεύθυνση, από την - ούτως ή άλλως - σκληρή και αντιλαϊκή που παρουσίασε με το προσχέδιο. Αυτό το υπαινίχθηκε σαφώς ο Ν.Χριστοδουλάκης. Αυτό, όμως, που έχει σημασία, είναι ότι και με το προσχέδιο η κυβέρνηση έδειξε τις προθέσεις της. Η βασική της επιδίωξη είναι να φορτώσει τις συνέπειες της κρίσης στα λαϊκά εισοδήματα, μέσω της συρρίκνωσης των μισθών και των συντάξεων.

Λόγος πλέον γίνεται για απόλυτη χειροτέρευση της αγοραστικής δύναμης των μισθών, με αυξήσεις της τάξης του 2,5%, τη στιγμή που στα κυβερνητικά επιτελεία μιλούν για πληθωρισμό μέχρι και 5%, ενώ το ονομαστικό ΑΕΠ προβλέπεται να αυξηθεί κατά 7,3%. Αλλά και η συρρίκνωση των κοινωνικών δαπανών στη δημόσια Υγεία, στην Παιδεία και άλλους κοινωνικούς τομείς θα στρέψει τους εργαζόμενους στην ανεύρεση των αντίστοιχων υπηρεσιών στον ιδιωτικό τομέα. Στο άλλο σκέλος, αυτό των φορολογικών εσόδων, προβλέπονται σημαντικές αυξήσεις φορολογικών εσόδων, ειδικά στην επαχθή έμμεση φορολογία. Στα μόνα που δεν κάνει έκπτωση η κυβέρνηση, είναι στη συνέχιση της πολιτικής εκποίησης της δημόσιας περιουσίας, με σκοπό τη μείωση του δημόσιου χρέους, και στην προκλητική και σπάταλη, για τους καιρούς που περνάμε, χρηματοδότηση των Ολυμπιακών έργων.

Αυτό που πρέπει να κατανοήσουν οι εργαζόμενοι, τα λαϊκά στρώματα, είναι ότι η πολιτική αυτή και αδιέξοδη είναι, αλλά και εγκυμονεί τεράστιους κινδύνους. Και γι' αυτό χρειάζεται να ανατραπεί.