Πέμπτη 27 Αυγούστου 2009
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 5
ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ

Η ΑΠΟΨΗ ΜΑΣ
Κοινή πλεύση ΣΕΒ - ΓΣΕΕ

Ενόψει της ΔΕΘ, ο ΣΕΒ έσπευσε να δηλώσει και πάλι τις νέες αντεργατικές απαιτήσεις του. Και, όπως ήταν αναμενόμενο, η «εκλεκτή» τάξη των βιομηχάνων απαίτησε παραπέρα μείωση της φορολογίας στα κέρδη τους, μείωση των ασφαλιστικών εισφορών προς τα ασφαλιστικά ταμεία, νέες επιδοτήσεις και ζεστό χρήμα στις επιχειρήσεις, με πρόσχημα την κατάρτιση του προσωπικού τους και, επιπλέον, απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων. Μάλιστα, είναι τέτοια η αλαζονεία τους, που αυτές τις προκλητικές αξιώσεις σε βάρος των εργαζομένων, τον κατάλογο - δεκάλογο του κεφαλαίου τον ονόμασαν και ως «Τα δέκα μέτρα - ανάχωμα στην ανεργία»!

Οι αξιώσεις του κεφαλαίου έχουν τη νομιμοποίηση από την ίδια την κυβέρνηση. Αφού, κάθε νέο πακέτο μέτρων υπέρ της πλουτοκρατίας εμφανίζεται ως πακέτο υπέρ της απασχόλησης, ενώ στην ίδια κατεύθυνση είναι και οι προτάσεις του ΠΑΣΟΚ. Η αλαζονεία των βιομηχάνων και οι προκλητικές τους αξιώσεις έχουν την κάλυψη και της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ. Μια κάλυψη και στήριξη που είναι διαχρονική και πολυεπίπεδη. Δεν είναι τυχαίο ότι οι αξιώσεις τις οποίες διατύπωσε προχτές ο ΣΕΒ κατά ένα μεγάλο μέρος είχαν ήδη περιληφθεί στα «11 σημεία σύγκλισης» τα οποία είχαν συνομολογήσει τον περασμένο Φλεβάρη ΣΕΒ και πλειοψηφία της ΓΣΕΕ. Η υπογραφή των Εθνικών Συλλογικών Συμβάσεων τα τελευταία χρόνια, που οι αυξήσεις τους δεν ξεπερνούν το ένα ευρώ στο μεροκάματο, είναι μια ακόμα έμπρακτη απόδειξη της στήριξης που παρέχει η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ στην κατοχύρωση της κερδοφορίας των επιχειρήσεων.

Το σημαντικότερο είναι όμως η ιδεολογική νομιμοποίηση που παρέχει η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ προς τις αξιώσεις του ΣΕΒ. Και αυτή τη νομιμοποίηση τη δίνει και σήμερα η πλειοψηφία με την επιστολή της προς τον πρωθυπουργό. Γιατί, όσα «αιτήματα» και αν διατυπώνει, όσο και αν στα λόγια καταγγέλλει, πέρα από την υποκρισία αυτών των καταγγελιών, αυτό που στην πραγματικότητα προτείνει ως «διέξοδο» είναι νερό στο μύλο της πλουτοκρατίας. Είναι προτάσεις ανάπτυξης του κεφαλαίου και διεξόδου από την κρίση προς όφελός του. Αυτό κάνει, όταν στην επιστολή της ζητά από την κυβέρνηση τη «σταθεροποίηση του τραπεζικο-πιστωτικού συστήματος», όταν και αυτή απαιτεί «στοχευμένες κρατικές ενισχύσεις τομέων και κλάδων της οικονομίας», όπως ο τουρισμός. Προφανώς, γιατί θεωρεί και αυτή ότι τα 28 δισ. δεν αρκούσαν στους τραπεζίτες. Οτι τα υπερκέρδη των μεγαλοξενοδόχων θέλουν και επιπλέον κρατική ενίσχυση..!

Πυρήνας όλης αυτής της άποψης είναι η αναγνώριση και αποδοχή από την πλειοψηφία της ΓΣΕΕ της θέσης ότι εργάτες και κεφάλαιο έχουν τα ίδια κοινά συμφέροντα. Οτι είναι και «συν-εταίροι» κατά τα λεγόμενα του προέδρου των βιομηχάνων. Οτι τα συνδικάτα από όργανα ταξικής μάχης στα χέρια των εργαζομένων και προάσπισης των συμφερόντων τους μετατρέπονται από την πλειοψηφία σε ιμάντες του κοινωνικού εταιρισμού, σε κήρυκες της «κοινωνικής ειρήνης», τη στιγμή μάλιστα που το κεφάλαιο έχει εξαπολύσει έναν χωρίς όρια πόλεμο κατά των εργατικών δικαιωμάτων. Και αυτό είναι μια ακόμα πολύτιμη υπηρεσία προς το μεγάλο κεφάλαιο. Να, γιατί η νέα πρόκληση των βιομηχάνων πρέπει να βρει απέναντί της την πιο μαζική ταξική εργατική συσπείρωση. Την πιο οργανωμένη πάλη με βάση τις πραγματικές εργατικές διεκδικήσεις, μαζί με την καταδίκη των κομμάτων του κεφαλαίου, αλλά και της στρατηγικής που με συνέπεια ακολουθεί η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ.



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ