(«ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΜΕ ΤΟ

ΜΑΡΓΑΡΙΤΑΡΕΝΙΟ ΣΚΟΥΛΑΡΙΚΙ»)

Δράμα εποχής

Σκηνοθεσία: Πίτερ Γουέμπερ

Σενάριο: Ολίβια Χίτριντ

Πρωταγωνιστούν:

Κόλιν Φερθ, Σκάρλετ Γιόχανσον, Τομ Γουίλκινσον

Ολλανδία 1665. Η οικογένεια της Γκριτ (Σκάρλετ Γιόχανσον) καταρρέει οικονομικά και η νεαρή Γκριτ πιάνει δουλιά ως υπηρέτρια στο σπίτι του ζωγράφου Γιαν Βερμέερ (Κόλιν Φερθ). Η ζωή στο σπίτι του Βερμέερ όμως είναι σκληρή, η πολυμελής οικογένειά του στηρίζεται αποκλειστικά στον - όχι και τόσο παραγωγικό - καλλιτέχνη και με δυσκολία τα φέρνει βόλτα. Η κοπέλα βρίσκει κάποια γαλήνη, φροντίζοντας το εργαστήρι του ζωγράφου, παρατηρώντας τη δουλιά του, αναμειγνύοντας τις μπογιές του, και τελικά, εμπνέοντάς τον, ποζάρει για τον περίφημο πίνακα... Αυτό κάνει τα πράγματα δυσκολότερα. Η μεγάλη κόρη και η γυναίκα του Βερμέερ ζηλεύουν και εχθρεύονται την Γκριτ, ενώ ο πάτρωνας του ζωγράφου τη φλερτάρει αφόρητα και ελπίζει πως με την ολοκλήρωση του έργου θα του παραδοθούν τόσο ο πίνακας όσο και το μοντέλο.

Βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο της Τρέισι Σεβαλιέ (1999) ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΜΕ ΤΟ ΜΑΡΓΑΡΙΤΑΡΕΝΙΟ ΣΚΟΥΛΑΡΙΚΙ, είναι μια από τις λίγες περιπτώσεις που το κινηματογραφικό έργο είναι εξίσου καλό με το βιβλίο, αν όχι καλύτερο.

Σεναριακά, η ταινία δεν έχει ιδιαίτερες ανατροπές. Η αλήθεια είναι πως δεν τις χρειάζεται. Το σύμπαν που απεικονίζεται δεν έχει εκπλήξεις, είναι σκληρό και συνεχές. Οι ήρωες προσπαθούν πρώτα απ' όλα να επιβιώσουν. Οι όποιες υπαρξιακές ανησυχίες τους είναι απολύτως συνυφασμένες με το αν θα έχουν φαΐ στο τραπέζι τους...

Ο πρωτοεμφανιζόμενος στον κινηματογράφο σκηνοθέτης Πίτερ Γουέμπερ, χρησιμοποιεί εικόνα και ήχο, κοστούμια, σκηνικά και αντικείμενα, φωτισμό και ηθοποιούς με απολύτως κινηματογραφικό τρόπο. Το φιλμ δεν είναι πλούσιο απλά ως εικόνα, αλλά εμπεριέχει οπτική εξέλιξη παράλληλα με τη νοηματική. Τα πάντα έχουν σημασία, κάθε λεπτομέρεια συμβάλλει στη δραματουργία της ταινίας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα: Η αντίθεση του «πνιγμένου» σε έπιπλα σπιτιού, η γενικότερη μουντάδα των εξωτερικών και εσωτερικών πλάνων, σε σχέση με το εργαστήρι του ζωγράφου όπου υπάρχει άπλετος χώρος και λαμπερό φως.

Η παραγωγή νοήματος χάρη στην εικόνα και ανεξαρτήτως διαλόγου δεν καθιστούν το φιλμ «εικαστικό», βαρύ ή δυσνόητο. Αντιθέτως, του προσθέτουν μεγαλύτερο συγκινησιακό βάθος και βάρος καθώς και την εικαστική απόλαυση που υπόσχεται ήδη το θέμα του.