Κάθε φορά που το αστικό πολιτικό σύστημα νιώθει κραδασμούς στα θεμέλιά του, κάθε φορά που μια μεγάλη εφόρμηση στα λαϊκά κεκτημένα βρίσκεται προ των πυλών, τότε όλα τα γρανάζια του συστήματος «παίρνουν φωτιά» για την επίτευξη της κοινωνικής συναίνεσης, της απόσπασης από το λαό της συγκατάβασής του σε στρατηγικές επιλογές της άρχουσας τάξης. Η λαϊκή αγανάκτηση πρέπει πάση θυσία να μη μετατραπεί ποτέ σε συνειδητή, οργανωμένη πάλη. Οι λαϊκές συνειδήσεις δεν πρέπει με τίποτα να ριζοσπαστικοποιηθούν. Οι αγωνιστικές διαθέσεις πρέπει να χτυπηθούν εν τη γενέσει τους. Η μοναδική διέξοδος που ανοίγεται στον ελληνικό λαό, αυτή της σύγκρουσης και ανατροπής της ακολουθούμενης πολιτικής, πρέπει να συσκοτιστεί. Και τότε αρχίζουν οι «Σειρήνες» του συστήματος το παρελκυστικό τους «τραγούδι», τότε αρχίζουν να κλίνουν σε όλες τις πτώσεις την ανάγκη της «κοινωνικής συναίνεσης».

Η επίτευξή της αποτελεί προϋπόθεση «εκ των ων ουκ άνευ» για τη μακροημέρευση του αστικού πολιτικού συστήματος, προϋπόθεση βασική για την απρόσκοπτη εφαρμογή της ίδιας πολιτικής. Στις μέρες μας η προσπάθεια να διαποτιστεί το σώμα της κοινωνίας με το κατασταλτικό «δηλητήριο» της ανοχής έχει ενταθεί στο έπακρο. Στην καλλιέργεια αυταπατών και ψευδαισθήσεων στο λαό, πως η σκληρή πραγματικότητα που βιώνει μπορεί να διαφοροποιηθεί από τις ίδιες δυνάμεις χωρίς ριζικές αλλαγές, έχουν ριχτεί όλες οι δυνάμεις που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, από τη μια ή την άλλη θέση, έχουν ταχθεί στην προώθηση των συμφερόντων μιας χούφτας πλουτοκρατών. Οχι τυχαία. Είναι πολλοί οι ανοιχτοί λογαριασμοί που μπορούν να πυροδοτήσουν κοινωνικές εκρήξεις: ασφαλιστικό, υγεία, παιδεία, ιμπεριαλιστικός πόλεμος...

Καθόλου τυχαία, άλλωστε, το ΠΑΣΟΚ ανοίγει τώρα θέμα συνεργασίας του με δυνάμεις της Αριστεράς! Απευθύνεται πρωτίστως στον κόσμο της Αριστεράς και δευτερευόντως στις ηγεσίες κάποιων κομμάτων ή κινήσεων. Αυτόν τον κόσμο θέλει να εγκλωβίσει και να αποπροσανατολίσει από το κύριο, από το γεγονός ότι η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, μόνη της ή με παρέα, έχει χαράξει ένα δρόμο χωρίς επιστροφή, ένα δρόμο που πουθενά δε συναντάται με τα λαϊκά συμφέροντα. Ευθύνες, όμως, για τον λαϊκό αποπροσανατολισμό που επιχειρείται, αναλογούν και σε εκείνη τη μερίδα του πολιτικού κόσμου που θέλει να αποκαλείται «αριστερή», η οποία με την πολιτική της καλλιεργεί συστηματικά αυταπάτες πως η βαρβαρότητα μπορεί να εξανθρωπιστεί, πως στο πλαίσιο αυτού του συστήματος είναι δυνατή η κοινωνική δικαιοσύνη.

Τεράστιες οι ευθύνες και των συμβιβασμένων συνδικαλιστικών ηγεσιών. Χρόνια τώρα σταθερά δηλητηριάζουν το σώμα της εργατικής τάξης, χορηγώντας του δόσεις ταξικής συνεργασίας και συναίνεσης, κοινωνικών διαλόγων της απάτης. Αλήθεια, όμως, σε τι να συναινέσει η εργατική τάξη; Στην ακόμα μεγαλύτερη ληστεία του πλούτου που παράγει, τη στιγμή που η ίδια, και τα παιδιά της, καταδικάζεται στην εξαθλίωση; Τι να «διαλεχτεί» με τους «κλέφτες» της; Πόσα περισσότερα θα χάσει; Ο μόνος διάλογος που μπορεί να κάνει, είναι αυτός στο δρόμο του αγώνα και με όρους κινήματος. Στο μόνο που μπορεί να συναινέσει είναι στον μονόδρομο της ταξικής πάλης.