Ο πρόεδρος της Μπούντεσμπανκ (της γερμανικής κεντρικής τράπεζας) δήλωσε ότι η μόνη λύση για την ανάκαμψη της οικονομίας είναι ο πόλεμος. Ο κυνισμός του καπιταλιστή σ' όλο το μεγαλείο του! Και υπάρχουν ακόμα μερικοί - στην Ελλάδα, ευτυχώς, είναι ελάχιστοι - που αναρωτιούνται γιατί ο Μπους ετοιμάζει νέο πόλεμο κατά του Ιράκ. Υπάρχουν και κάποιοι - περισσότεροι αυτοί - που ισχυρίζονται ότι είναι δογματικοί οι κομμουνιστές όταν υποστηρίζουν πως ο καπιταλισμός «γεννάει» τον πόλεμο.

Το ελληνικό φιλειρηνικό κίνημα - με ένδοξο παρελθόν και μάρτυρες σαν τον Λαμπράκη και τον Νικηφορίδη, δυναμικό παρόν και μαζικό μέλλον - έχει μπει σαν «αγκάθι» στο μάτι των ιμπεριαλιστών. Οι Αμερικανοί δεν ανέχονται, στην εποχή της παντοδυναμίας τους, να υπάρχει ένας λαός, σε μια άκρη της Γης, που αντιστέκεται, αντιδρά κι αντιμάχεται την πολεμική επέλασή τους για την ολοκληρωτική κατάκτηση του πλανήτη. Σκυλιάζουν να βλέπουν αντρειωμένους να στέκονται θαρρετά μπροστά στα τανκ, εμποδίζοντάς να πάνε στο μέτωπο. Οργίζονται στη θέα χιλιάδων Ελλήνων να διαδηλώνουν μπροστά στην αμερικάνικη πρεσβεία την αντίθεσή τους στον πόλεμο και τον ιμπεριαλισμό.

Οι ιμπεριαλιστές δε «χωρατεύουν» με τέτοια ζητήματα κι απαιτούν από την κυβέρνηση να πάρει μέτρα για την αντιμετώπιση του αντιαμερικανικού, αντιιμπεριαλιστικού φιλειρηνικού κινήματος στην Ελλάδα. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, τείνοντας «ευήκοον ους» στα κελεύσματά τους, σπεύδει ν 'ανταποκριθεί και ξεκινάει απηνή διωγμό σε βάρος των αγωνιστών της ειρήνης. Στην «αντιφιλειρηνική» επιχείρηση η κυβέρνηση επιχειρεί να χρησιμοποιήσει και τη δικαστική εξουσία - στο εδώλιο του κατηγορουμένου «σέρνονται» αγωνιστές, χτες στο Κιλκίς έξι δικάστηκαν κι αθωώθηκαν - με στόχο την τρομοκράτηση του ελληνικού λαού και την αποδυνάμωση του αντιπολεμικού, αντιιμπεριαλιστικού κινήματος.

Κι ενώ συμπαραστάτες στο πλευρό των διωκόμενων αγωνιστών της ειρήνης τάσσονται μαζικοί φορείς και οργανώσεις της εργατικής τάξης και της νεολαίας, εντύπωση προκαλεί το γεγονός ότι οι διανοούμενοι, οι άνθρωποι των Γραμμάτων και του Πολιτισμού, δε μετέχουν τόσο ενεργά, μαζικά και δυναμικά στο κίνημα αλληλεγγύης που εκδηλώνεται, αν και παλιότερα ο χώρος αυτός έδειχνε ιδιαίτερη ευαισθησία σε θέματα ειρήνης κι εθνικής ανεξαρτησίας. Πώς δικαιολογείται αυτή η αδράνεια; Να υποθέσουμε ότι είναι ακόμα νωρίς για να εκδηλωθεί μια ουσιαστική παρέμβασή; Να σκεφτούμε ότι δεν έχει συνειδητοποιηθεί το μέγεθος του προβλήματος, ή ότι έχει, μεν, γίνει αντιληπτό «τι και γιατί γίνεται», αλλά άλλοι το υποτιμούν, άλλοι φοβούνται, άλλοι αδιαφορούν, και κάποιοι συμφωνούν κιόλας; Θα περιμένουμε και θα δούμε τι ακριβώς ισχύει...