Ημουν δεκάξι ετών κι έπρεπε να συναντήσω τον Μάνο Κατράκη για να του παραδώσω μια ακουαρέλα. Το ραντεβού είχε οριστεί στο ιστορικό πια καφέ «Μπραζίλιαν». Συνοδευόμουν από μια κοπέλα που είχε την ίδια ηλικία μ' εμένα. Ολοι γνωρίζετε πώς είναι ο εφηβικός έρωτας: θέλεις να μεταδώσεις σε όλους την κατάσταση όπου βρίσκεσαι. Με αυτή τη φόρα λοιπόν μπήκαμε κι εμείς στο «Μπραζίλιαν», προκαλώντας μια μικρή αναστάτωση. Πάγωσα, όμως, απότομα όταν είδα το βλέμμα του Κατράκη να με κατακεραυνώνει λέγοντας: «Τι καρνάβαλος είναι αυτός; Και πού νομίζεις πως βρίσκεσαι;». Τα έχασα. Τι συντηρητισμός είναι αυτός, σκέφτηκα, και με το θράσος των δεκαέξι μου χρόνων του αντέτεινα: «Δάσκαλε, δε νομίζω πως έχω κάνει τίποτα κακό». «Εχεις και παραέχεις, φώναξε, επειδή αγνοείς πως υπάρχουν μοναχικοί άνθρωποι γύρω μας και μπορείς να τους πληγώσεις». Αμέσως φωτίστηκα. Πόσο δίκιο είχε ο ευλογημένος!

Μια φορά, στην οδό Πατησίων βρήκα στα σκουπίδια αυτό το γράμμα: «Αγαπητή κυρία, δεν κοιμήθηκα όλη τη νύχτα, σκεπτόμενος τη στιγμή της πολυπόθητης συνάντησής μας. Το πρωί ντύθηκα με ό,τι καλύτερο είχα κι έκοψα ένα λουλούδι από τον κήπο μου για να σας το προσφέρω. Δεν κατάλαβα όμως πώς έγινε -πιστέψτε με- κι ένας φίλος που γνώριζε για τη συνάντησή μας, περαστικός, μετά από ώρες, από το σπίτι μου, απόρησε που με βρήκε ακίνητο στη μέση του κήπου. "Τι έγινε, δεν πήγες;" με ρώτησε. Οχι. φίλτατε, του απάντησα. Δεν μπορώ να πάω. Δεν μπορώ ν' αντέξω τέτοια ομορφιά"».

Μια άλλη φορά έφτασε επιτέλους στα χέρια μου το πολυπόθητο ξίφος, που μήνες χάζευα στη βιτρίνα ενός καταστήματος με αντίκες. Ηταν Τούρκου αξιωματικού και, μόλις το αγόρασα, κάθισα σ' ένα καφέ και το χάιδευα μαγεμένος. Πλάι μου βρισκόταν ένας μοναχικός γεροντάκος, που το κοίταζε κι αυτός. Κάποια στιγμή μου είπε: «Η ιστορία αυτού του σπαθιού βρίσκεται στη ράχη του». Κοίταξα καλύτερα, αλλά δεν είδα τίποτα. Την επομένη πήγα ξανά στο κατάστημα με τις αντίκες και ζήτησα από τον καταστηματάρχη να μου πει τι έχει η ράχη του σπαθιού. Εκείνος έφερε το μεγεθυντικό φακό κι αμέσως έκαναν την εμφάνισή τους ανάγλυφοι στίχοι από το Κοράνι.

Η ώρα των μοναχικών είναι και δική σου ώρα. Οπου τους συναντάς, κράτησε τους το χέρι. Και να είσαι σίγουρος ότι, όταν έρθουν τα δύσκολα, με τη σειρά του κάποιος θα κρατήσει και το δικό σου.