Οσο βαθαίνει η καπιταλιστική κρίση και οξύνονται οι κοινωνικές αντιθέσεις, όσο προχωράει η αντιλαϊκή και αντεργατική λαίλαπα και καταστρέφονται παραγωγικές δυνάμεις, τόσο θα επανέρχεται ξανά και ξανά επιτακτικά στο επίκεντρο της συζήτησης ο δρόμος για φιλολαϊκή διέξοδο από την οικονομική κρίση. Ολο και περισσότερο γίνεται καθαρό ότι ο δρόμος που προβάλλει η κυβέρνηση - έχοντας στο πλευρό της και τα άλλα κόμματα της πλουτοκρατίας, ΝΔ και ΛΑ.Ο.Σ. - είναι ο δρόμος, που συμφέρει τα μονοπώλια, που προετοιμάζει το έδαφος για την επάνοδό τους στην οδό της κερδοφορίας, με όσο το δυνατόν μικρότερες απώλειες. Για τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα, αυτός ο δρόμος έχει μόνο θυσίες στο βωμό των κερδών του κεφαλαίου.

Η αναιμική ανάκαμψη που προβλέπεται με βάση τις δηλώσεις και των ίδιων των εκπροσώπων ιμπεριαλιστικών οργανισμών θα σηματοδοτήσει νέα, σκληρότερη επίθεση στους εργαζόμενους. Μια επίθεση, που δεν μπορεί να αποκρουστεί από μεμονωμένα αιτήματα ή αποσπασματικές κινητοποιήσεις, ούτε από διαφορετικές προσεγγίσεις ως προς το ποιο «πακέτο» σκληρών μέτρων είναι πιο αποτελεσματικό, οι οποίες αφήνουν στο απυρόβλητο την αιτία της κρίσης. Οποιαδήποτε παραλλαγή αντιμετώπισης της κρίσης δε χτυπάει την αιτία της, δηλαδή την καπιταλιστική ιδιοκτησία και την ταξική εκμετάλλευση, έχει προδιαγεγραμμένη πορεία: Να ανακυκλώσει τα ίδια προβλήματα, να φέρει νέα βάρη στους λαούς και νέα κέρδη, τελικά, για την πλουτοκρατία.

Το ίδιο το γεγονός ότι η οικονομική κρίση είναι κρίση υπερσυσσώρευσης κεφαλαίων και κερδών, είναι κρίση εγγενής του καπιταλιστικού συστήματος, είναι εκείνο που αναδεικνύει ότι η φιλολαϊκή διέξοδος σήμερα ταυτίζεται με την οργάνωση της πάλης για τη Λαϊκή Εξουσία και Λαϊκή Οικονομία. Για να αντιμετωπιστεί η κρίση προς όφελος του λαού, πρέπει να αντιμετωπιστεί η ρίζα της. Ετσι, εκείνο που πρέπει να μπει στο προσκήνιο, ο αποδέκτης στον οποίο πρέπει να καταλήγουν τα βέλη της εργατικής και λαϊκής πάλης, είναι η ίδια η εξουσία των μονοπωλίων, το ποια τάξη έχει στα χέρια της την εξουσία. Οσο η λαϊκή πάλη περιορίζεται εναντίον του ενός ή του άλλου αντιλαϊκού μέτρου, της μιας ή της άλλης αντεργατικής ανατροπής, ακόμα και όταν καταφέρνει να καθυστερήσει κάποια μέτρα, θα είναι καταδικασμένη να ξαναμπεί στον ίδιο φαύλο κύκλο: Από την κρίση στην ανάκαμψη και την κερδοφορία του κεφαλαίου, με αλώβητη την εξουσία των μονοπωλίων να απεργάζεται νέα μέτρα κατά των εργατοϋπαλλήλων και των λαϊκών στρωμάτων. Που σημαίνει ότι πρέπει να υπάρξει ανασύνταξη του λαϊκού κινήματος με αντιμονοπωλιακά - αντιιμπεριαλιστικά συνθήματα και με στόχο τη διεκδίκηση της εξουσίας, την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων.

Η διέξοδος από την κρίση ταυτίζεται σήμερα με την οργάνωση της πάλης για τη Λαϊκή Εξουσία - Οικονομία. Που σημαίνει ότι κάθε χώρος δουλειάς και κάθε γειτονιά έχει τη δική της συνδικαλιστική, λαϊκή οργάνωση, που ολοκληρώνεται σε κλαδικό, περιφερειακό και πανελλαδικό επίπεδο. Που σημαίνει, ακόμα, ότι παραμερίζονται, ηττώνται με την ψήφο οι δυνάμεις του κυβερνητικού εργοδοτικού συνδικαλισμού και οι συνοδοιπόροι τους από τα άλλα κόμματα, που συνήθως συμμαχούν για να κερδίσουν μια έδρα, για να χτυπήσουν το ταξικό κίνημα, τις δυνάμεις του ΚΚΕ και τις άλλες ριζοσπαστικές δυνάμεις που συνεργάζονται μαζί του.