Οταν το ΠΑΣΟΚ, που έχει συνδέσει το μεγαλύτερο κομμάτι της παρουσίας του στην πολιτική ζωή του τόπου με την εξουσία, έρχεται σήμερα, από τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, και εμφανίζεται σαν φορέας κάθαρσης και πρωτοστατεί στην καταπολέμηση της διαπλοκής, οι λέξεις υποκρισία και εμπαιγμός είναι λίγες για να περιγράψουν την πολιτική του αυτή στάση. Οι 8 προτάσεις που κατέθεσε το ΠΑΣΟΚ, διά στόματος του προέδρου του, είναι αφερέγγυες. Προέρχονται από ένα κόμμα που, τα χρόνια της διακυβέρνησής του, πήρε πλήθος μέτρων - υποτίθεται - καταπολέμησης της διαφθοράς, τα αποτελέσματα των οποίων αποδεικνύουν ότι μόνο αυτό το σκοπό δεν εξυπηρέτησαν. Είναι υποκριτικές γιατί προέρχονται από ένα κόμμα που όχι μόνο πρωτοστάτησε σε φαινόμενα «διαπλοκής», αλλά και δημιούργησε «σχέσεις αίματος» με το μεγάλο κεφάλαιο.

Το θεσμικό πλαίσιο που προτείνει σήμερα το ΠΑΣΟΚ κινείται στη λογική της ενίσχυσης των ελεγκτικών μηχανισμών και σε κανένα σημείο του δεν έχει στόχο να προβλέψει π.χ. διαφάνεια και έλεγχο στη δράση των μονοπωλίων, των τραπεζών, των καναλαρχών, στις διεθνείς συναλλαγές της ολιγαρχίας και να συγκρουστεί με το υπάρχον καθεστώς. Το ΠΑΣΟΚ ζητά «ενίσχυση των μηχανισμών ελέγχων», όταν γνωρίζει πολύ καλά ότι το υπάρχον καθεστώς, για την εικόνα του οποίου έχει βασικές πολιτικές ευθύνες, είναι διαβρωμένο και διαποτισμένο με τη λογική πως μπροστά στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων της άρχουσας τάξης, κανένας νόμος, κανένα «ολοκληρωμένο νομοθετικό πλαίσιο» - που ζητά σήμερα - δεν πρέπει να σταθεί εμπόδιο. Προτείνει «μεγαλύτερη εμπλοκή της Βουλής» για θέματα διαφθοράς, όταν στο πρόσφατο ένδοξο παρελθόν του έχει να επιδείξει την (ν)τροπολογία Πάχτα, με την οποία οι βουλευτές του ήθελαν να επικυρωθεί η παραχώρηση δημόσιας έκτασης στον ιδιοκτήτη του «Πόρτο Καρράς», προκειμένου να διευρύνει τις επιχειρηματικές δραστηριότητές του. Ζητά «ανεξαρτησία» του Εθνικού Συμβουλίου Ραδιοτηλεόρασης, όταν ως κυβέρνηση υπονόμευσε τη δράση του, ενώ χρησιμοποιούσε την ΕΡΤ ως κομματική τηλεόραση, δημιουργώντας παράλληλα ανάλογες σχέσεις με τους ιδιώτες καναλάρχες, προκειμένου οι τελευταίοι να φροντίζουν την «εικόνα» του ΠΑΣΟΚ, με αντίτιμο, να προχωρούν οι δικές τους δουλιές με το κράτος...

Οσο για «διαμόρφωση αντικειμενικών κριτηρίων σε όλο το φάσμα της δημόσιας διοίκησης», την οποία προτείνει το ΠΑΣΟΚ, γίνεται από τον πολιτικό φορέα που έχτισε κομματικό κράτος, δημιούργησε στρατιές ομήρων με τους συμβασιούχους δημόσιους υπαλλήλους και, το κυριότερο, έφθειρε ολόκληρες γενιές, «μπολιάζοντας» το λαό και τη νεολαία με τη λογική του «βολέματος», του «χρηματισμού», του «ρουσφετιού», της απόρριψης της ταξικής πάλης και της υιοθέτησης του «ατομικισμού» για την... επίλυση των καθημερινών προβλημάτων του.

Είναι σίγουρο λοιπόν ότι διαφάνεια δεν μπορεί να υπάρξει με προτάσεις «σημείων». Ακόμα πιο φανερό είναι ότι πίσω από τις αντιπαραθέσεις των εκπροσώπων του δικομματισμού κρύβεται μια «μάχη» για την αναδιανομή της πίτας για τα αφεντικά τους. Το ρόλο της κάθαρσης δεν μπορούν να τον παίξουν τα κόμματα της πλουτοκρατίας, που με την πολιτική τους συντηρούν τη διαπλοκή. Τη διαφάνεια μπορεί να επιβάλλει ένα οργανωμένο λαϊκό κίνημα, που παλεύει για την ανατροπή αυτής της πολιτικής που γεννά και αναπαράγει τέτοια φαινόμενα.